"ओम भुर्भुर्वस्व,तत्स वितुर्वरण्य म, भर्गो देवस्थ धिमही, धियो योन प्रचोदयात" मेरो मोबाइलको घण्टी बज्यो ।
पूर्व कालमा स्त्री जाति र अछुत जातिले सस्वर उच्चारण गर्नु त परै जावस् सुन्दा पनि अपराध हुने ऋग वेदको यही गायत्री मन्त्र समयको परिवर्तनसँगै अन्ध परम्पराको घाँटी च्वाट्टै छिनालेर श्रुति मधुर स्वरकि धनी अनुराधा पौडवालले गायकी हुनाले यो संगीतको धुन मलाई असाध्य मन पर्छ । यही धुन मेरो मोबाइलको कलिङ्ग टोनमा राखेकी छु । बेलुकीको खानाको लागि तरकारी केलाउँदै थिएँ मेरो मोबाइलको घण्टी बजे पनि हतपत रिसिभ गर्न सकिन र धुन बज्न छोड्यो ।केही बेर पछि त्यही धुन फेरि बज्यो मैले मोबाइल उठाएँ र नम्बर हेरें लोकल थियो तर सेभ नगरिएको हुनाले अल्मलिदै हेल्लो भनें उता इडा रै'छे ।
मैले सोधेँ,"ओई इडा तँ पो ! कहिले आइस् नेपालमा ?"
उसले लामो स्वास तानेर भनी,"ब-- स् स् स आउँदैछु । होटेलमा आई पुगेर कोठामा पनि नपुग्दै काउन्टरबाटै तँलाई फोन गरेकी मोरी ! के छ तेरो हालखबर ?"
"अरे मेरो हालखबरलाई मार गोली, तँ मेरो घरमा सरासर नआएर होटेलमा किन गइस हँ बेबकुफ ! होटेल सोटेल छोड्दे खुरुक्क न लाएर मेरो घर आईज । कुन होटेलमा बसेकी छेस् भन् बरु म मेरो बुढोलाई लिन पठाउँछु । कुन ठाउँमा कुन होटेल हो भन् त !अनि त्यस पछि हुन्छ कुरा तँसँग ।" मैले इडालाई बेस्मारी झपारेँ ।
उसले उत्तर दिई,"अरे मोरी अहिले छोड्दे ती कुरा, हामी दुई जना आमा छोरा आएका छौं। तँलाई अप्ठ्यारो नपारुँ भनेर हामीले अस्ट्रेलियादेखि नै होटेल बुक गरेका थियौं के ।"
