तिम्रो यादले सताएर पिएको छु सानी,
मदिराको मादले मन सिएको छु सानी !
मस्तिष्कमा ज्वार चल्दा थाम्नै गारो हुन्छ,
उथलपुथल झेली धन्न जिएको छु सानी !
भावनाको तीव्र भेलमा पुल्टुङ्बाजी खाँदै,
ढुङ्गाजस्तै बगरका ती खिएको छु सानी !
यो संसारमा कति विघ्न मान्छ्यै मान्छे छन् !
दिलमै बस्न तिमीलाई दिएको छु सानी !
सधैँभरि मेरै बाटो हेर्छे मेरी सोमकुमारी,
फूलको शय्या फूलैफूलले घेर्छे मेरी सोमकुमारी ।
न छ कुनै झर्कोफर्को, न त कुनै आनाकानी,
अह्राएको थपथप टेर्छे मेरी सोमकुमारी ।
आँट दिन्छे,साहस दिन्छे, बाँच्न मलाई ढाडस दिन्छे,
भावनाको कटारीले दुस्मन सेर्छे सोमकुमारी ।
सुख होस् या दुःख होस्, कुनै सरोकारै छैन,
सप्तरङ्गी इन्द्रेनीको रङ्ग फेर्छे सोमकुमारी ।
अँधेरीमा झलमल ज्योति छर अनि थाहा हुन्छ,
पलपल मर्नेहरूसँगै मर अनि थाहा हुन्छ ।
कतै लामो कतै छोटो भोगाइ हो जिन्दगानी,
एकै छिन यो ओह्रालीमा झर अनि थाहा हुन्छ ।
मुटुविना बाँच्ने जो छ उसैसित मीत लाउँछु,
कोही भए यतातिर तर अनि थाहा हुन्छ ।
मान्छे बन्न नजान्नेको देउता बन्ने धुन छ,
विषको घडा ढोली अमृत भर अनि थाहा हुन्छ ।
तिमीलाई मोज र मस्ती रोइरहेछ गाउँ-बस्ती,
नपत्याए अलि पर सर अनि थाहा हुन्छ ।
उँभोतिर देख्दा उँधो झर्यौ र मन दुख्यो,
वारितिर देख्दा पारि तर्यौ र मन दुख्यो ।
'तिम्रै निम्ति बाँच्छु-मर्छु' भनी कसम खाई,
आज पर झनझन् पर सर्यौ र मन दुख्यो ।
छेपारोझैँ रङ्ग फेर्ने गजब रै'छ बानी,
नचिनेको मान्छेजस्तै गर्यौ र मन दुख्यो ।
आफ्ना निम्ति हाँसीहाँसी मर्ने मान्छेलाई,
जानीबुझिकन दागा धर्यौ र मन दुख्यो ।
तिमीले नै मुटु खोस्दा लागेको यो घाउ,
उसैमाथि नुन र चुक छर्यौ र मन दुख्यो ।
विपनीमा तिमीलाई, चोरीचोरी हेर्ने गर्छु ।
फेरि राति सपनीमा, अँगालोमा बेर्ने गर्छु ।।
हजार हन्डर खाएपछि, पागल बन्दो रै'छ मान्छे ।
नियतिको लेखोटलाई, सच्याउन केर्ने गर्छु ।।
कल्पनाको आकाशमा, बादल बनी उडीउडी ।
तिमीसहित सिङ्गै धर्ती, वरिपरि घेर्ने गर्छु ।।
अरू मात्र हैन आफ्नै, जिन्दगीले धोका दियो ।
निर्मम भई म त अचेल, आफैँलाई सेर्ने गर्छु ।।
अलग नहोस् भन्दा-भन्दै पाटो अलग भयो,
गन्तव्यमा पुग्नै लाग्दा बाटो अलग भयो।
मेरो छातीबाट तिमी हैन मुटु खोसे,
चाहिएन कोही अरू, साटो अलग भयो।
दुबैको चोट यौटै अनि पीडा बराबरी,
समयको अन्तरालमा खाटो अलग भयो।
म छु यहाँ परदेशमा तिमी गाउँ घरमा,
पैतालाले कुल्ची हिँड्ने माटो अलग भयो।
अल्पकालमै खडेरीले सुकी जाने मूल भएँ,
चिमोटेर-निमोठेर फ्याँकिने म फूल भएँ।
मान्छेभित्र मान्छे यहाँ खोजी मर्दा भेटिएन,
यो विचित्र जमानाको विचित्रकै भूल भएँ।
यही छातीमाथि टेकी गयौ पारि तरेर,
जीर्ण भई बीचैमा भाँचिएको पुल भए।
आफ्नै बाटो हिँडिरहेँ पसिना बहाउँदै,
कुन्नि किन दुनियाँको मुटु घोच्ने शूल भएँ!
तिम्रो यादले सताउँदा प्युने रहर जाग्दै गो,
प्युँदै गएँ,प्युँदै गएँ,प्युँदा-प्युदै झुल भएँ।
