जग शुन्य छ यो सबले बुझिदे
जव अन्तिममा सब नष्ट हुने।
जनका मनमा किन शान्ति हुनु
दिन एक सबै छ मसान हुनु।।
सब मानव यी कति दुष्ट भका
जति सभ्यवने उति दुष्ट भका।
जव नाश हुने त शरीर छ यो
तव व्यर्थ अहो! दिल रुन्छ किन।।
म हिजो अति शैशव बालक थे
म त्यही अव हूँ तर बृद्द भए।
म त लाग्दछ यो जग जादु न हो
प्रलय सबको जब मृत्यु त हो।।
कति वर्ष बिते सब भूत भयो
जगमा सबको इतिहास वन्यो।
न त यो सब सत्य न हो सपना
छ असत्य सबै जगको महिमा।।
