बहुमूल्य मुटु आज सित्तै दुख्यो
पोखिएछ र पो, माया रित्तै दुख्यो
यादहरु संगालेथें मझेरीमा
मझेरी नै, भत्किएछ भित्तै दुख्यो
शिष्ट भाषा मिठो बोली आशा राखें
च्वास्स घोच्ने, शब्द दियौ चित्तै दुख्यो
धर्ती जितें, आकाश् जितें, संसार् जितें
तिम्लाई पाईन, जित्दा जित्दै दुख्यो
झर्को फर्को किन गर्छौ?बरु तिमी रिसाउ
त्यै रिसमा थोरै थोरै माया पनि मिसाउ
सधै भेट्दा खुसी हुन्थ्यौ,भन्थ्यौ मेरी बिहानी
दु:ख,सुख जे परे नि मेरै काख सिरानी
आज पनि त्यस्तै केहि पीडा भए बिसाउ
त्यै बिसाईमा थोरै थोरै माया पनि मिसाउ
मेरो चाह तिम्रो जित परे देखि हार्नेछु
तिम्रो ईच्छा पुर्याउन आफैलाई मार्नेछु
साथ दिन्छु दु:खलाई घुनसंगै पिसाउ
त्यै पिसाईमा थोरै थोरै माया पनि मिसाउ
आजभोली म सोच्ने गर्छु
दाँत किटी किटी
भए नभएको बल मुठ्ठीमा लगाई
म गम्भिर भएर सोच्ने गर्छु
निरन्तर अनवरत
त्यहि सोचाईको उपज
मेरो कल्पना बनेको छ
मेरो एउटा महत्वाकांक्षा
फलस्वरुप यस्तो लाग्छ
एकपटक मेरो देशमा सुनामी आए हुन्थ्यो
हो साँच्चै सुनामी
ईतिहास साक्षी छ
सुनामी पछिको ध्वस्त संरचनाको
निश्चय नै ध्वस्त हुन्छ
अनि निर्माण हुन्छ नयाँ
त्यसो हो भने सुनामी आउनै पर्छ
मेरो परिदृश्यमा सुनामी मानव बस्तीमा हैन
उस्तै छाला उस्तै हाड
उस्तै ति नशाहरु
उस्तै मासु उस्तै रगत्
उस्तै ति बहावहरु
उस्तै मुटु उस्तै धड्कन
उस्तै ति श्वासहरु
उस्तै आँखा उस्तै नजर
उस्तै ति दृश्यहरु
फेरि यो भिन्नता किन?
अनि विभेद किन?
म मान्छे उ मान्छे
तिमी मान्छे हामी मान्छे
फेरि यो शत्रुताको आभास किन?
मान्छे मान्छे बीच द्वन्द
मान्छे मान्छे बीच क्रन्दन किन?
ईश्वर उहि,प्रभु उहि
बुद्द उहि,अल्लाह उहि
मात्र आस्था फरक हुन्छ
आखिर भगवान एकै हुन्छ
जीवन जिउनको लागि हो
फूल फुल्नको लागि हो
मैले मानें
तर कुनै दिन् मर्नु छ नि
फूल झर्नु छ नि
हैन र?
मात्र एक पटक्
मलाई बहन देउ
कल्पनामा डुब्न देउ
आहा! उ हेरन
म तिम्रो आँगनको बीचभागमा
चिर निद्रामा छु
वरिपरि तिम्रा मेरा आफन्तहरु
रुवाबासी गर्दैछन्
ति भिडहरुमा एक् जोडा
भिजेका परेलीहरु
ओसिला आँखाहरु
मलाई खोज्दैछन्
म खादाहरुको थुप्रोले थिचिन्छु
एउटा सुनौला रङ्गको बास्नादार
खादाले म बेरिन्छु
म सुगन्धित हुन्छु
साँच्चै म अनुभूत गर्छु
आत्मियताको
जब आँगन छेउमा गाडिएको
लुङ्ग्दर फरर गर्दै
एक झोकां हावाले मेरो शरीर छेड्छ
लामाले बजाएको ङ्हाको एकहोरो
ध्वनीले वातावरण अझ कोलाहाल बन्दछ
म भने बन्द आँखा
साँईला तिमी कहिले नरुनु ल
आँखाबाट आँशु
ए हैन हैन
मोतीका दाना नझार्नु है
किन थाहा छ?
किनकी आँशु खस्दा
मोती झर्दा
सम्पन्नता पनि त खस्किन्छ
के तिमी विपन्नतामा बाँच्न सक्छौ र?
मोती त मूल्यवान पो हुन्छ त हैन र?
अझ त्यसमा हामीले सजाएका मीठा मीठा सपना जो छ
हाम्रो तस्वीर छ
उकाली, ओराली
अनि भञ्ज्याङ चौतारीमा
गाउँदै, नाच्दै हिडेका अविश्मरणिय दृश्य छ
हाम्रो तस्वीर छ
हाम्रो मिलन् छ, विछोड छ
के तिमी त्यो संगाल्न चाहन्नौ?
चाहन्छौ नि है
मान्छेको कुरा सुनि गएं म सुनचाँदी लाउने रहरमा
पापीले लगि बेच्यो मलाई दिल्ली बम्बैइ शहरमा
राम्रो लाउन ,राम्रो खान मैले नपाएको देखेर
फकाईफुल्याई गर्यो तिमी मेरो मुटु हौ भनेर
त्यस्को जाली विश्वास गर्दा म फसें नहरमा
पापीले लगि बेच्यो मलाई दिल्ली बम्बैइ शहरमा
मलाई दु:ख छैन केहि जे हुनु भैगो
अब कति बाँच्छु र एच आई भी सरिगो
होस गर है दिदीबहिनी फसाउँला जहरमा
पापीले लगि बेच्यो मलाई दिल्ली बम्बैइ शहरमा
गोरेटोमा जति भेट्छौ सब्को तिमी साथी बन्छौ
विश्वासिलो साथी बनि पछि विश्वासघाती बन्छौ
रङ्गमञ्च खोल्छौ तिमी, अभिनय राम्रो गर्छौ
छदम् भेषी तिम्रो रुप, सामुन्नेमा जाती बन्छौ
स्वार्थ तिम्रो पूरा गर्न, पर्यौ भने पाप गर्छौ
देख्नलाई दुनियाँमा चोखो फूलपाती बन्छौ
ह्रदयको पानाभरि तिम्रो नाउँ लेख्छु भन्थ्यौ
झुट बोल्ने तिम्रो बानी, खुम्चिएको छाती बन्छौ
फेरि आज उस्ले भन्यो, एई मेरी सानी
कुटी हाम्रो दरबार, हामी राजा रानी
जब उ जिस्किन्छ, रिसाएर आँखा तर्छु
मस्किएर भन्न थाल्छ,साह्रै राम्रो बानी
तिम्रो लागि जे नि गर्छु,परे मरिदिन्छु
लिउ भन्छ हाँसो खुसी, तिमी छानी छानी
मरि लानु के नै छ र, लाउँ आजै माया
दुईदिने जिन्दगानी, कर्कलाको पानी
तिमी 'बिना' एक पल् नि, बाँच्न गाह्रो हुन्छ
सजाएर राख्छु भन्छ, आखाँभित्र नानी
आकाशमा देख्ने तारा मिर्मिरेमा झर्नै पर्छ
अजम्बरी को नै छ र? पक्कै पनि मर्नै पर्छ
बाँचुन्जेल हाँसौ खेलौं किन गर्नु रिस राग
हातेमालो गरौं अब लौ न जन अब जाग
यदि तिमी मान्छे हौ त मन्का ईर्ष्या हर्नै पर्छ
अजम्बरी को नै छ र पक्कै पनि मर्नै पर्छ
नाङ्गै आयौ यो धर्तीमा नाङ्गै तिमी भोली जान्छौ
के थियो र हिजो ल्याको?भोली फेरि के नै लान्छौ?
आखिरमा अदृश्य त्यो संसारमा सर्नै पर्छ
अजम्बरी को नै छ र पक्कै पनि मर्नै पर्छ
