अनगिन्ती सुखद यामहरू
आइरहन्छ आँङ ढाक्न
हरियो दुवोको नरम्
भुवादार गलैचाँमा
तेर्सिएर म ताप्छु घाम
रमाईलो छ वातावरण
सुगन्धित छ जीवन
तै पनि मलाई जिन्दगी
किन यति नमिठो लाग्छ?
सुमधुर ध्वनीहरू
म भित्रै गुञ्जिरहन्छन्
सुकुमारी नृत्यङ्गनाहरू
मै भित्र नाचिरहन्छन्
फराकिलो धर्ती टेकेकै छु
छातीभरि आकाश बोकेकै छु
फेरि पनि जिन्दगी
किन यति नमिठो लाग्छ?
आजभोली म सोच्ने गर्छु
दाँत किटी किटी
भए नभएको बल मुठ्ठीमा लगाई
म गम्भिर भएर सोच्ने गर्छु
निरन्तर अनवरत
त्यहि सोचाईको उपज
मेरो कल्पना बनेको छ
मेरो एउटा महत्वाकांक्षा
फलस्वरुप यस्तो लाग्छ
एकपटक मेरो देशमा सुनामी आए हुन्थ्यो
हो साँच्चै सुनामी
ईतिहास साक्षी छ
सुनामी पछिको ध्वस्त संरचनाको
निश्चय नै ध्वस्त हुन्छ
अनि निर्माण हुन्छ नयाँ
त्यसो हो भने सुनामी आउनै पर्छ
मेरो परिदृश्यमा सुनामी मानव बस्तीमा हैन
उस्तै छाला उस्तै हाड
उस्तै ति नशाहरु
उस्तै मासु उस्तै रगत्
उस्तै ति बहावहरु
उस्तै मुटु उस्तै धड्कन
उस्तै ति श्वासहरु
उस्तै आँखा उस्तै नजर
उस्तै ति दृश्यहरु
फेरि यो भिन्नता किन?
अनि विभेद किन?
म मान्छे उ मान्छे
तिमी मान्छे हामी मान्छे
फेरि यो शत्रुताको आभास किन?
मान्छे मान्छे बीच द्वन्द
मान्छे मान्छे बीच क्रन्दन किन?
ईश्वर उहि,प्रभु उहि
बुद्द उहि,अल्लाह उहि
मात्र आस्था फरक हुन्छ
आखिर भगवान एकै हुन्छ
जीवन जिउनको लागि हो
फूल फुल्नको लागि हो
मैले मानें
तर कुनै दिन् मर्नु छ नि
फूल झर्नु छ नि
हैन र?
मात्र एक पटक्
मलाई बहन देउ
कल्पनामा डुब्न देउ
आहा! उ हेरन
म तिम्रो आँगनको बीचभागमा
चिर निद्रामा छु
वरिपरि तिम्रा मेरा आफन्तहरु
रुवाबासी गर्दैछन्
ति भिडहरुमा एक् जोडा
भिजेका परेलीहरु
ओसिला आँखाहरु
मलाई खोज्दैछन्
म खादाहरुको थुप्रोले थिचिन्छु
एउटा सुनौला रङ्गको बास्नादार
खादाले म बेरिन्छु
म सुगन्धित हुन्छु
साँच्चै म अनुभूत गर्छु
आत्मियताको
जब आँगन छेउमा गाडिएको
लुङ्ग्दर फरर गर्दै
एक झोकां हावाले मेरो शरीर छेड्छ
लामाले बजाएको ङ्हाको एकहोरो
ध्वनीले वातावरण अझ कोलाहाल बन्दछ
म भने बन्द आँखा
साँईला तिमी कहिले नरुनु ल
आँखाबाट आँशु
ए हैन हैन
मोतीका दाना नझार्नु है
किन थाहा छ?
किनकी आँशु खस्दा
मोती झर्दा
सम्पन्नता पनि त खस्किन्छ
के तिमी विपन्नतामा बाँच्न सक्छौ र?
मोती त मूल्यवान पो हुन्छ त हैन र?
अझ त्यसमा हामीले सजाएका मीठा मीठा सपना जो छ
हाम्रो तस्वीर छ
उकाली, ओराली
अनि भञ्ज्याङ चौतारीमा
गाउँदै, नाच्दै हिडेका अविश्मरणिय दृश्य छ
हाम्रो तस्वीर छ
हाम्रो मिलन् छ, विछोड छ
के तिमी त्यो संगाल्न चाहन्नौ?
चाहन्छौ नि है
उ मर्यो
कठ्याङ्ग्रिएरै मर्यो
एक आङ कपडा नभैइ
एक पेट खाना नपाई
शितलहरको चपेटामा
उ मरेकै हो
दुर्गन्धित वेवारिसे लाश
अझै उठ्न सकेन
बेनाम,गुमनाम मृत्यु
नेपाली हुनुको पीडा भोग्यो
उ पनि मर्यो
हिजोको दिनहरुमा
जुल्फी बटारेर हिड्ने
महाको गुण्डा आज
रातारात नायक भयो
सबै हाम्रो भन्दै गरे
हिमाल झै सेताम्मे भै
अग्लिएर ठडिएको शिर
निधारमा तेर्सिएको समयका रेखाहरु
कम्पित हातहरु
थर्थरिएका खुट्टाहरु टेक्दै
चौबन्दीको तुना गाँठो पार्दै
पटुकीलाई अझ कस्दै
खुईया सुस्केरा हाल्दै
एक नजर बेसीं झार्छिन्
अनि पिढींमा बसि
कल्पनामा तङ्ग्रिन्छिन्
एक दशकै बितेछ क्यारे
धमिलो छाप आखाँमा उभारछिन्
जुङ्गाको रेखी भर्खदै बस्दा
छोराको शिरमा हात राखि
सप्कोले आँशु पुछ्दै
जीन्दगीको परिभाषा नबुझ्दै
जीवनको अर्थ नलगाउँदै
एका एक म अपराधी भैइछु
न मैले जीवन रङ देखेकीछु
न मैले जीवन बाँच्ने ढङ्ग सिकेकी छु
कसरी वैशं नफुल्दै कोपिलामै टिपिएछु?
अनबिज्ञ छु म आफै बाट
वरिपरि हिमाल चुलिदैं गर्दा
म थुम्का थुम्कीमै सिमित भैइछु
र त मैले विद्रोह गर्न खोजें
तर परिधिले यस्तो चक्कर लगायो कि
भावशून्यताको जेल चलान भैइछु
बेकसुर म अझै बन्दी छु
आजिवन सजाय भोगिरहेछु
यो निर्वासित जेलजीवन्मा
रित्तोपनाले मलाई गांज्दै गर्दा
