हात काटि दिउला संबिधान लेखेनौ भने ।
खुट्टा भाँची दिउला गरीबलाई देखेनौ भने ।।
चौतारीको छहारी बनिदिन्छु फलाक्यौ तिम्ले ।
ढाढ़ पनि भांचौला गाउँ घर टेकेनौ भने ।।
ग्रामीणको भेगमा छिरेपछि कुटाई खान्छौ ।
निरंग्कुश भएको साशनलाई मेटेनौ भने ।।
जनताको साशन जमीनको सिमामा हुन्छ ।
टाउकोको गिद्धिनै छरिएला छेकेनौ भने ।।
नेपालमा राज्यको बांडफांड हुदैछ बुझ्यौ ?
तिम्रो मुटु फोरेर खालारिती फेकेनौ भने ।।
थुङ्गा थुङ्गा फुल टिपी माला उँने रहरमा ।
भबिश्य नै फुलाउने फुल हुने रहरमा ।।
उँनी राखी माला लाई नओइलिने गरी त्यों ।
पिरतीले बाटेर त्यों मन छुने रहरमा ।।
बिहानीको उषा संगै उर्वराउने त्यों शीतमा ।
मायालुको तृष्णा राखी बुट्टा बुँने रहरमा ।।
हरियाली वन पाखा डाडा काड़ा घुमौ भनी ।
यो हेर त ! फुल्को रूप ! रंङग चुँने रहरमा ।।
बाचा गरी लाको बन्धन् टुटेपछि रोएँ ।
कर्म संगै भाग्य मेरो फुटेपछि रोएँ ।।
जुनीभरी संगालेर सजाएको माया ।
निष्ठुरीले सबै ख़ुशी लुटेपछि रोएँ ।।
संगै बाँचू संगै मरूँ भनी बांचा लाई ।
बिस्वासको साथ हाम्रो छुटेपछि रोएँ ।।
जोरी पारी बैरी थिए हाम्रो माया देखि ।
आफ्नो भन्ने पराईसंग जुटेपछि रोएँ ।।
सैयौजुनी सम्म रहोस् लेखिएको प्रेमकथा ।
सारंङ्गीझै गूंजी रहोस् रेटिएको प्रेमकथा ।।
तिम्रोमेरो ज़िन्दगानी अल्पिएर गए पनि ।
खोजीखोजी पढ़ीरहोस् मेटिएको प्रेमकथा ।।
रोमियो र जुलिएट जस्तै होस हाम्रो प्रीत ।
समाजले बार बारी छेकिएको प्रेमकथा ।।
प्रेम गरी रुदैरुदै जुनी फाल्यौ भन्ने लेख ।
सिलाजुमा छाप्या होस भेटिएको प्रेमकथा ।।
वियोगीको पानाहरू च्यातिएर गए पछि ।
यदाकदा भेटीयोस टेकिएको प्रेमकथा ।।
तप्प तप्प आँशु झारे तिम्ले बाई गरेपछि ।
किन बाँच्नु आज हेर ! यो आत्मा नै मरेपछि ।।
जुनी भरी भबिश्यको बिंज छर्ने चाह थियो ।
मरे म त लथालिंगै छोड़ी अन्तै सरेपछि ।।
कल्कलाउदो वैंश थियो भर्भराउदो कोपिला ।
ओइलियो सारा ईच्छा नफुलिनै झरेपछि ।।
हासी ख़ुशी रमौ भन्थे सारा जीवन भरी नै ।
आश्रू भेल बग्यो जब पैरो मांज परेपछि ।।
