यहाँ ढुँगा चाल्दा, नुन हुने भए ।
जोगी लाई पाल्दा, गुन हुने भए ।।
औशी र पुर्णिमा नै, चाहिन्दैनथ्यो ।
लाखौं बत्ती बाल्दा, जुन हुने भए ।।
विरह को गीत, सबै ले गाउथे ।
सयौ बाँस ढाल्दा, धुन हुने भए ।।
धनी र गरीब, समान हुनेथ्यो ।
पत्रु लाई गाल्दा, सुन हुने भए ।।
फुस्कोमा बस्न, कसैकोहुन्न इच्छा ।
सधैं भित्ता टाल्दा, चुन हुने भए ।।
दु:खसँग लड्न सिक कायर भई हार नमान ।
सुखसँग दुइ-दिन बाच्दा कहिल्यै नी घार नमान ।।
खुशी सधैं आफ्नो हुन्न पहिरो झै खस्छ हजुर ।
पल भर को हासो पाउदा जिन्दगीको सार नमान ।।
सङ्गै बग्ने दुई किनारा भङ्गलोमा छुट्छ हजुर ।
कर्म खोटो भयो भन्दै बिधाता को मार नमान ।।
शिखर सधैं चुम्न खोज्दा हुन्छन यहाँ खोस्नेहरु ।
तीम्रो बाटो छेक्यो भन्दै तगारो को बार नमान ।।
आफ्नो चाँही कुरुप भएनी, बारै टक्का किन भन्छौ ?
अरुकोमा च्याखे थाप्दै मेरै, दाउ पक्का किन भन्छौ ??
दुई चार जना ले ताली बजाए, चित पोट नहेरी नै
अरु लाई पन्छाउदै हान्छु, मैले छक्का किन भन्छौ ??
तीम्रो पनि सधैं एकनास को, कहिल्यै हुन्न दाउ
दुकी तिर्की फ्याकेरनि मैले, हाने एक्का किन भन्छौ ??
भुस पिठो एकैठाउ झरे नि, सेलर ठान्छौ आफ्नो
कुटानी पिसानी लिएकोछु, मैले ठेक्का किन भन्छौ ??
आली र आटो चिन्न गाह्रो ।
मलिलो माटो चिन्न गाह्रो ।।
बैश मै आँखा फुटे पछी ।
खोपे को टाटो चिन्न गाह्रो ।।
नशा ले सधैं माते पछी ।
घर को बाटो चिन्न गाह्रो ।।
दिए को चोट ले दुखे पछी ।
छाती को पाटो चिन्न गाह्रो ।।
उनको समिप भईन भने मुर्झाएर मर्छिन अरे ।
नफक्रेको थुङ्गा जस्तै कोपिला मै झर्छिन अरे।।
मेरो न्यानो स्पर्श ले,उनको आचल छुईन भने ।
होस् गुमाएर जिन्दगीभर,टोलाए झै गर्छिन अरे।।
अपारमायाले भरिएको,फुलको गुच्छा दिइनभने ।
आश मारेर क्षितीजपारी,सयौखोली तर्छिन अरे ।।
म उनको लागि बिना झरी,बादलु झै फाटे भने ।
मन मारेर जुनतारा झै,अन्धेरी मा सर्छिन अरे ।।
नजुधाउ न नयन तीमी मन्को बाध फुट्नसक्छ ।
बेहोशिमा कोही आई यहाँ फेरी लुट्नसक्छ ।।
सङ्गै जिउने सङ्गै मर्ने किन मार्छौ उन्को चाहत ।
थाहै नपाई तिम्रो जोडी यहाँ फेरी छुट्नसक्छ ।।
साथ हुँदा मदहोशिमा किन छुन्नौ उन्को आहत ।
अनायासै तिम्रो नाता यहाँ फेरी टुटनसक्छ ।।
मन जोड्ने माया फाट्दा किन हुन्नौ उन्को साथ ।
खडेरि भई उन्को आशा यहाँ फेरी सुक्नसक्छ ।।
मती भ्रष्ट हुन्छन, अरु सङ्ग दाजे पछी ।
कर्तब्यलाई भुल्छन समस्याले गाजे पछी ।।
थोरै मान्छे यहाँ सम्यमित हुन्छन रे,
सधैं आफ्नै पेरिस्थिती ले बाधे पछी ।।
धेरै मर्यादालाई कुल्चिएर पशु बन्छन,
यहाँ निर्लज्जताले पराकाष्ट नाघे पछी ।।
भन्छन निर्धोलाई आफ्नो ठान्नन रे,
अहङ्कार घमन्डले जीवन साधे पछी ।।
मेरो गजल सबको लागि नसुहाउने भयो अरे ।
आशु खस्दा सबको मनलाई नरुवाउने भयो अरे ।।
मैले लेख्ने शब्दहरुले, भावनालाई नअङ्गाल्दा ।
पिर ब्यथा त्यो मन भित्र नलुकाउने भयो अरे ।।
मैले कोर्ने शैलीहरुले, पिढा हरु लाई नसङ्गाल्दा ।
घाउ माथि चोट पर्दा यहाँ नदुखाउने भयो अरे ।।
मैले बोल्ने बोलीहरुले, भुल गर्ने कलङ्कित लाई ।
ठेश लाग्दा काढाले झै सधैं नबिझाउने भयो अरे ।।
यहाँ पराइ सङ्ग नारिएको आज मैले उनलाई देखे !
त्यहिसन्ताप मा मुटुजल्दा एउटागजल उनलाई लेखे !!
मेरो माया टुक्रा पारी छोडि जादा पापिनीले आफ्नो !
सर्वस्वनै सुम्पिएको अर्कैसँग आज मैले उनलाई देखे !!
घाऊ माथि चोट थप्दै खाको कसम मैले भुले भन्दै !
बैरीलाई खुशी हुँदै अङगालेको आज मैले उनलाई देखे !!
मदहोसिमा ढल्छौ किन प्रेमको खोली तरौ भन्दा तर्न मानेनौ ।
पस्चातापमा जल्छौ किन झापा तिरै झरौ भन्दा झर्न मानेनौ ।।
रुपको बखान गर्दै म त पहाडको रानी मायाकी खानि भन्थ्यौ ।
गाउको म सोझो सानु मेरो विश्वाश गर भन्दा गर्न मानेनौ ।।
दोबाटोमा भेटिएका मान्छे सबै जाली फटाहा हुन्छ भन्थ्यौ ।
धोखा हुन्न जिन्दगी भर साथ दिन्छु भरपर भन्दा पर्न मानेनौ ।।
