कति टालु फ़ाटेको मन, सिलाउन सकिन ।
यता टाल्छु उता फ़ाट्छ, मिलाउन सकिन ।
मुटु साट्नु गल्ति रैछ, साटेपछि थाहा भो ।
सम्झाउन खोजे यो मन,रिझाउन सकिन ।
मेरो माया मारि गयौ, पराइ मन परेपछि ।
आफ़ै मर्न खोजे जहर, पिलाउन सकिन ।
छटपटिमा बित्छन मेरा, तिमिबिना रात हरु ।
तिम्रै यादमा तड्पिएर, निदाउन सकिन ।
कपाल फ़ुल्दैमा कोहि, बुढो हुदैन ।
पात सुक्दैमा कुनै रुख, मुढो हुदैन ।
मिलाउन सके सन्सार नै, स्वर्ग हुंछ ।
यो धर्ति मा जमिन कहि, टुढो हुदैन ।
धन नै किन चाइयो र, मन भए पुग्छ ।
बिचार मिले अलग्धारको, खूढो हुदैन ।
सहमति र सहकार्य, मिलेर नै गर्नु पर्छ ।
अनि मात्र राजनिति, कहिल्यै डुढो हुदैन ।
बचन बाणले हान्यौ र त म रोए ।
झार पात ठान्यौ र त म रोए ।
रुपकी रानी मन्की कालि रैछौ तिमी ।
मलाई कुरुप मान्यौ र त म रोए ।
आखिर के नै छ र तिमी सँग तेस्तो ?
मलाई गरीब भन्यौ र त म रोए ।
आफैलाई सर्बमान्य सोच्यौ तिमीले ।
मलाई शुन्यमा गन्यौ र त म रोए ।
मंदिर, मस्जिद, चैत्य र गुम्बा एक ठाउमा बनांउ ।
धर्म र जातको भेद्भाब नगरि जिवनमा रमांउ ।
एउटै छानो आकाश माथिको, एउटै घाम र जुन ।
ईश्वर लाइ जसरि पुजे पनि मन्मा एउटै हुन ।
के लानु छ र मरेर साथ मा गरेर झगड़ा ।
शरिरको रगत सबैकोरातो, नशामा बग्छ जुन ।
खालि हात आयौं, जानु छ खालि सन्सार त्यागेर ।
कस्लाइ किन कमाउछौ, असर्फ़ि धनमा सुन?
बारिभरि ढकमक्क, सयपत्रि फ़ूल फ़ुल्दा ।
टोल भरि देउसि भैलो, खेल्ने हूल डुल्दा ।
बैनि तिमि रुदै हौलि, मेरो बाटो हेर्दै ।
प्रदेशि गा'को, तिम्रो दाजु घर नफ़र्कदा ।
याद आउछ, सेलरोटि अर्षा झिलिङ्गाको ।
मुर्छा परे मेरि बैनि, तिम्लाइ सम्झि रुदा ।
मखमलि चोलि तिम्लाइ, घडि किनेको थे ।
भक्कानियो मुटू मेरो, छुट्टि नपाउदा ।
मेरो रुप संग माया लाउने, आए कति कति ।
यो जवानि मन पराउने, आए कति कति ।
जम्दार कि छोरि पो हु, बाटुलि हो नाउ।
जुन तारा झारि दिंछु, भन्ने आए कति ।
चाल मेरो नागबेलि, बारुले छ कम्मर।
अप्सरा झै सजाइ राख्छु, भन्ने आए कति ।
चंद्र रुपि मुहार मेरो,कल्कलाउदो बैश।
संपतिले पुरि दिंछु भन्ने, आए कति ।
दसै तिहार प्रदेशि लाइ, न आएनि हुने हो ।
सयपत्रि फ़ुल्को माला, न उनेनि हुने भो ।
उता तिम्रो हात खालि, यता मेरो निधार ।
दिदी सप्तरंगि टिकाहरु, नफ़ेटेनि हुने भो ।
थुप्रै तिहार बिते मेरा, प्रदेशमा रुदै रुदै ।
दिदी ओखर अनि ढाकाटोपि, नकिनेनि हुने भो ।
मुग्लानको बसाइ छ,बंदगि भो यो ज्यान ।
दिदि छुट्टी पाउछु भनि मैले,नसोचेनि हुने भो ।
आधिबेरि मायाको जति चल्छ, चल्न देउ ।
ज्वाला यो मायाको जति बल्छ, बल्न देउ ।
संग संगै तरौला आउ, प्रेमको सागरहरु ।
रिस गरि दुनिया जति ढल्छ, ढल्न देउ ।
चुलिरहोस हाम्रो माया सगरमाथा सरि ।
गहिराइमा अझ अरु जति गढ्छ, गढ्न देउ ।
दुनिया मा अजंबरि पहाड़ बनोस हाम्रो माया ।
डाहा गर्नेहरुको मन जति गल्छ, गल्न देउ ।
हतारको काम थियो ।
चक्का जाम थियो ।
नव शिशु को धर्तिमा
आउनु पर्ने ठाम थियो ।
तर........
सडक भरि टायर बालेर
मुर्दाबाद को लाम थियो ।
सडक मा मुर्दाबाद गर्नेको
हिजो हातमा लगाम थियो ।
नव शिशुको अवसान हुदा
टुलू टूलु हेर्ने हराम थियो ।
देखेर रुप उनको मलाइ, गजल कोर्न मन लाग्यो ।
गुलाब झै उनको बैश भरि, मलजल गर्न मन लाग्यो ।
हास्दा उनि हिमाल झै, नाच्दा मयुर जस्ति ।
सलसल परेको नाग्बेलि कपाल, कोर्न मन लाग्यो ।
मख्मलि चोलि मा कति राम्रि, लालिगुरास जस्ति ।
आखा भरि राखि सधै, पल पल हेर्न मन लाग्यो ।
रिसाउदा म नरिसाउने उनि, फ़ेवा ताल जस्ति ।
सुसाउदै सेति झै संगै ,कल कल झर्न मन लाग्यो ।
