एक जमाना थियो । पद्म कन्या क्याम्पसलाई पद्म कन्या कलेज भनिन्थ्यो र त्यसको पढाइ अहिलेको शङ्करदेव क्याम्पसमा हुने गर्दथ्यो । प्रिन्सिपल हुनुहुन्थ्यो अङ्गुरबाबा जोशी । कलेजका छात्राको निर्धारित पोसाक थियो । गेरुआ रङ्गको साडी र प्राध्यापक राष्ट्रिय पोसाकमा कक्षामा पढाउने गर्दथे । महिला प्राध्यापकका लागि पनि गेरुआ रङ्गको साडी नै नियमित रूपमा निर्धारित थियो । ठट्टाको भाषामा यसलाई 'सन्यासिनीको सुन्दर कलेज' भनिन्थ्यो । अङ्गुरबाबा जोशीको अनुशासन प्रियता प्रशंसनीय थियो । हरेक शुक्रबार कलेजमा नैतिक प्रवचनको कार्यक्रम नियमित रूपमा हुने गर्दथ्यो । स्टाफ मिटिङ पनि प्रत्येक महिनाको एक दिन निर्धारित गरिएको थियो । तत्कालीन भारतीय राजदूत राजबहादुरकी छोरी मेरी छात्रा थिइन् । कहिले काहीँ राजदूत महोदयसँग भेटघाट हुन्थ्यो । उनी भन्ने गर्दथे- नेपाल र भारतबीच संसारको कुनै पनि शक्तिले हिमालय खडा गर्न सक्दैन ।(हिन्दीबाट अनुवाद)
कलेजका भाइस प्रिन्सिपल थिए इन्द्रराज मिश्र । उनी पछि नयाँ दिल्लीस्थित नेपाली दूतावासमा सांस्कृतिक सहचारी भएर गएका थिए । म चार वर्ष पद्म कन्या कलेजमा पढाएपछि कोलम्बो योजनाअन्तर्गत दिल्ली विश्वविद्यालयमा विद्यावारिधिको उपाधि हासिल गर्नका लागि गएँ । सम्भवतः २४ अक्टुबर सन् १९७१ संयुक्त राष्ट्र सङ्घ दिवस थियो । म हवाइजहाजबाट काठमाडौं, बनारसमा विमान अवतरण गर्दै आगरा हुँदै दिल्ली पुगेँ । इन्द्रराज मिश्रले मलाई आफ्नो गाडीमा हालेर दिल्ली विश्वविद्यालय परिसरमा पुर्याई दिनुभयो र सम्बन्धित पदाधिकारीसित परिचय पनि गराइदिनुभयो । त्यसैताका भारत र पाकिस्तान बीच लडाइँ सुरु भयो । दिनहुँ साइरन बज्नु र ब्लैक आउट हुनु नियमित प्रक्रिया नै भयो । म भयग्रस्त भएँ । एक दिन म इन्द्रराज मिश्रलाई दूतावासमा भेटेर मलाई काठमाडौं फर्काइ दिने कुरा गरेँ । उहाँले आश्वासन दिनुभयो । केही हुँदैन बस्नुस् भन्नुभयो तर मभित्रै मनबाट भयाक्रान्त थिएँ ।
