मेरो जुनबेला चेतना शुन्य थियो
मलाई त्यो बेला ठूला माछाहरुले
साना माछाहरुलाई खाएको
असाध्यै मन पर्थ्यो
नदीको तटमा पुगेर त्यो दृष्य नियाल्दै
पुलकित भएर उफ्रिन्थेँ
साथीहरु भेला पारेर
कथा हाल्दै पेट मिची मिची हाँस्थ्यौं
उस्तै मज्जा लाग्थ्यो
बिरालोले मुसालाई
खेलाई खेलाई मारेको दृष्य
उसैको यादमा डुबेर बिहानीको प्रहर फाट्यो
तिमी मेरो मुटुको टुक्रा भनी उसले ढाट्यो
कतिसम्म जाली रैछ स्वार्थी मन काली रैछ
हृदयमा जलन छोडेर मिर्मिरेमै बाटो काट्यो
तिम्रै हुँ जूनीभरि भुल्दिन भन्थ्यो केही गरी
छेपारोको झैं रुप फेरि पिरतीको डोरी बाट्यो
अघाएसि फेक्ने बानी कागजको फूल ठानी
मलाई दिएको सिंगो जीवन अरुसँग साट्यो
एक थुप्रो हाड र मासुले बनेको मानव पुत्ला
एक मुठ्ठी श्वासले साथ नछोडुञ्जेलसम्म
अहंकारको आभुषणले विवेकी चेतना धमिल्याएर
अन्याय र अत्याचारलाई अस्त्रशस्त्र सम्झिएर
निर्धो माथि प्रहार गरिरहन्छ
सस्तो लोकप्रियताको खातिर
हत्या र हिंसाको व्यवसाय खोली
आतंकबाजी मच्चाएर
जगतको शान्ति खल्बलियाएर
किञ्चित लज्जा नमानी मुस्कुराइरहन्छ
