यो जिन्दगीमा अब, त्यो उमंग छैन !
थियो साथ जो मेरो, अब संग छैन !
क्यान्भास्मा कोरिएका, सयौ चित्र उन्को,
फिक्का छ्न्, तर भर्ने, कुनै रंग छैन !
आफ़्नाको पासोमा नै , बेरिन्छु म संधै,
मित्र र वैरी चिन्ने, मेरो ढंग छैन !
रेटेर आफै लाई, बली दिंदा पनि,
खै किन हो त्यो ईश्वर, अझै दंग छैन !
झुठा वाचा खान तिम्ले, छोड़े हुन्छ अब !
पुरा गर्न नसक्ने ले, तोड़े हुन्छ अब !
हिजो सम्म मेरो हजुर, आज को हो को हो,
बकम्फुसे नाता अन्तै, जोड़े हुन्छ अब !
काँध कसैको चढ्दैमा, छोईदैन गगन,
तिम्रो सोच बिचार त्यों, मोड़े हुन्छ अब !
धन होइन मन ले पो मान्छे हुन्छ ठुलो,
लालच को घैटो तिम्रो, फोड़े हुन्छ अब !
टोलाएर किन हेर्छु, उस्कै बाटो अझै पनि ?
किन फेरी कोट्याउछु, आलो खाटो अझै पनि ?
किन लिन्छ बतास यो, उस्कै नाम घरी-घरी ?
बसाउछ उ हिडेका, किन माटो अझै पनि ?
नदेउ है दैव मेरी, सानु लाई आँशु तिमी,
देउ बरु मलाई नै, उस्कै साटो अझै पनि !
उस्कै नाम जुनि गरे, चाहे मुखै मोडे पनि,
दु:खी रहोस् यो छातिको, देब्रे पाटो अझै पनि !
हात् को रेखा मेटी आफ्नो भाग्य मेट्ने भए !
किन पुँज्थे ढुंगा साक्षात्, दैव भेट्ने भए !
देखाउँ म कसो गरी, माया तिमी लाई ?
रेट बरु करौती ले, घाँटी रेट्ने भए !
अमृत झै मिठो हुन्न, विष जे गरे नी,
किन खोज्थे अमृत नै, चिनी फेट्ने भए !
तान्यौ वर हात तानी, मेरो मान्छे भन्दै,
हाँस्छु आज तान्यौ किन, खै लखेट्ने भए ?
बेसाहारा जिन्दगीको, सहारा त्यो तिमि नै हौ !
सागर झैँ जीवनको, किनारा त्यो तिमि नै हौ !
अल्मलिदै सोच्दै थिए, दोबाटो मा अल्झिएर,
औला तेर्स्याई देखाउने, ईशारा त्यो तिमि नै हौ !
अन्धो सरी अँधेरीमा, भट्कीदा म एता उता,
बाटो भरि ज्योति छर्ने, सीतारा त्यो तिमि नै हौ !
जिन्दगीको यात्रा माझ, हिड्दा-हिड्दा गल्छु जब,
बिसाउने भारि मेरो, चौतारा त्यो तिमि नै हौ !
अप्सरा पो हौ कि कतै, या परी पो हौ कि तिमी ?
बिन्, बादलनै बर्सिदिने, या झरी पो हौ कि तिमी ?
अप्सरा पो हौ कि कतै..
पिपल पाते ओठ तिम्रा, नयन छ्न् मृगका झै,
कोईलीको बोली तिम्रो, या चरी पो हौ कि तिमी ?
अप्सरा पो हौ कि कतै..
सामु मेरो तिमी हुँदा, आफै लाई बिर्सिन्छु म,
भुल्भुलैया देशको कुनै, नगरी पो हौ कि तिमी ?
अप्सरा पो हौ कि कतै..
पुष्प-कमल ति अंग मा, छुँदा दाग लाग्छ कि त,
बेली हौ कि चमेली या, बाबरी पो हौ कि तिमी ?
अप्सरा पो हौ कि कतै..
