हामी टुटिरहेछौँ
हामी फुटिरहेछौँ
मक्किएका विचारहरू बोकेर
भुत्ते दिमागको
धारिलो चमक खोज्दै
अगाडि बढिरहेको
दिग्भ्रमित आँखाका दृष्टिमा
खुर्किन नसकेको खियार्
तर्कहीन तर्कमा
बाँचिरहेछौँ
आरुका फूलहरू नफुल्दै
कुहिराबाट निस्किएर घाम नखुल्दै
चिसो सिरेटोमा मुटु कमाउँदै
खोजिरहेछौँ वसन्तको न्यानो
ठुस्स गनाउने सास बोकेर ।
आकाश धुम्मिएको छ
मान्छे धुम्मिएको छ
कालो बादलले छोपे झैँ
मन धुम्मिएको छ
न पानी परेको छ
न घामै लागेको छ
मनबाट सुरक्षा भागेको छ
कालो कालो छायामा
घुर्मैलो आकृति
यतैतिर आउँदै छ
टाउको छ जस्तो पनि छ
टाउको छैन जस्तो पनि छ
कुमकुममा पिलिक्क बलेका आँखा झैँ
जूनकिरी चाहिँ पक्कै होइन
आकाश धुम्मिएको बेला
के टल्किरहेछ -
तिम्रो आफ्नै इतिहास छ
मेरो आफ्नै इतिहास छ
इतिहासले इतिहास चिनेको छ
तर मान्छेले मान्छे बुझेको छैन
केवल भाषणबाजीले आकाश उघ्रिने छैन
नाराबाजीले दिन सुध्रने छैन
पानी तप्पतप्प चुहिएला जस्तो
हिउँ छप्पछप्प ओइरिएला जस्तो
के हाम्रो आकाश धुम्मिएको हो -
हिजोसम्म कत्रो शान थियो
जहाँ त्यहीँ कत्रो मान थियो
केही गर्छ कि भन्ने जनतामा भान थियो
आज आएर यत्रो अपमान भयो ।
सत्ता र भत्ताको रस थियो
ठूलाठूला महलमा उठबस थियो
हाच्छिउँ आउँदा खोलापारि उफ्रने नस थियो
अन्तमा ढाडिएका पेटको ठसठस भयो ।
धुलामा खेल्दा खेल्दै आकाशमा उठाइएँ
थाङ्नासित खेल्दा खेल्दै मखमली तासमा रमाएँ
कहाँको म हेर्दा हेर्दै कहाँको भएँ
तर पनि आज पुनर्मुसिको भएँ ।
फुल्दैनन् जब फूल सुन्दर कला बोकेर छातीभरि
झुल्दैनन् जब धान खेतहरूमा को भर्छ पाथीभरि
उड्दैनन् जब पन्छि गान रसिला गाएर आकाशमा
मौरी अल्मलिएर घुम्छ वनमा फर्कन्न आवासमा ।।
फिर्फिर्फिर् पुतली नघुम्ने, मनमा सन्त्रास बोकीकन
काफल फल्न रुचाउँदैन रूखमा निख्रेसरी यौवन
लेकाली जलवायु तातिन गयो गर्मी बढेझैँ भयो
आँसुमात्र झरी रहे गरिबका पैरो गएझैँ भयो ।।
के मान्छे अझ दास बन्छ अहिले एक्काइसौँ यो शदी
आफ्नो राज्य स्वयं उ गर्छ कहिले, मक्किन्छ कालो छडी
पोल्छन् तप्तप ऊष्णऊष्ण पसिना आगो बलेझैँ हुँदा
बस्तैनन् अब कोहि रोइ डरमा आफैँ जलेझैँ हुँदा ।।
