किन फेरी निष्ठूरीलाई दोबाटोमा कुरें
तर्किएर हिँडथिन होला, पर्खाउन चाहें
चुंडिएको मालालाई, अल्झाउन खोजेँ
बिर्सिएको यादलाई, सम्झाउन खोजेँ
टाडिएको धेरैभयो, बिस्मृतिले छेक्यो
अतितका स्मृतिलाई, बादलुले ढाक्यो
सम्झिएर रुँदै बस्दा आफ्नो मुटु भाँचे
भाँचिएको मुटुलाई, टुक्रा पारी फ्याँके
आँशु दियो आकाशले, ज्वलन दिने धर्ती
पीडा दियो सम्झनाले, उजाड भो बस्ती
(१)
शान्ति !
तिम्रोलागि मरिहत्ते गर्नेहरु,
असीमित माया गर्नेहरु ,
चाहनामा छटपटाउनेहरु ,
थुप्रै थुप्रै थिए यहाँ l
तर .........
तर तिमि त चटक्कै छोडेर गयौ l
अनन्त यात्रामा निक्लिए झैं ,
अफ्नाहरुलाई पनि धुरु धुरु रुवाएर ,
आफू पनि डाँको छोड्दै गयौ तिमी,
शायद ,कहिल्यै नफर्कने गरेर ?
(२)
तथाकथित महामनाहरुले ,
अति निर्दयता र निर्ममता पूर्वक
ढोका थुनेर कुटे तिमीलाई l
बारुद ,बन्दुक र हतियारले,
नाङ्गो आक्रमण गरे तिमीलाई l
तिम्रो शरीरभरि नीलडामै नीलडाम भयो l
तर तिम्रो क्रन्दन कसैले सुनेन l
तिम्रो प्रलापलाई कसैले बुझेन l
कङ्कला शब्दले चिच्याइरह्यौ तिमी l
तिम्रो आवाजलाई कुल्चेर दबाइदिए l
त्यसैले त बस्नै नसकेर गयौ तिमी,
शायद, कहिल्यै नफर्कने गरेर ?
(३)
नराधमहरुले निर्वस्त्र नाङ्गो पारे l
चिथोरे,कोपरे र रगतपच्छे बनाए l
पटक पटक तिम्रो अस्मिता लुटिरहे,
निसहाय भएर रोइ रह्यौ ,रोइ रह्यौ l
तिम्रोलागि,कोहि बोलेनन् l
यसको बिरुद्धमा कोहि चिच्यायेनन l
सबै मुक दर्शक मात्र भएर उभिइरहे l
असहनीय पीडाले तिमी छटपटाइ रह्यौ l
तिमीलाई कसैले सहानुभूति देखाएनन् l
खपिनसक्नु भएर त गयौ तिमी ,
शायद, कहिल्यै नफर्कने गरेर ?
