नमर्दै म हरियो बाँस ठिक्क पारे हुन्छ ।
बिरालाले बच्चाझैँ पाईला अन्तै सारे हुन्छ ।
मेरो लाश कात्रोले बेर्न बाँध्न नपाउँदै,
मासु कोच्दै मुखमा आँशु थोरै झारे हुन्छ ।
गरेपनि चियो ति मलामीका नजरले,
दन्किएकै चितामा खुशी तिम्ले खारे हुन्छ ।
नचाहेनि सम्झन आउला थोरै मेरो याद,
छिट्टै काँडे तारले बाटो पुरै बारे हुन्छ ।
आँधीसरी मायाँ उन्लाई दिएँ के बिराएँ ?
सुटुक्कै पो मन चोरी लिएँ के बिराएँ ??
छेडिदिँदा मुटु हेराईको त्यो वाणले,
रन्थनिँदै अलिअलि पिएँ के बिराएँ ??
थोत्रिएर यो जिन्दगी मक्किएको बेला,
फाट्ला भनी जतनैले जिएँ के बिराएँ ??
सिसासरि छातीभित्र चर्की पैरो जाँदा,
भक्कानिँदै पहाडझैँ खिएँ के बिराएँ ??
खाली थियो मुटु जिन्दगी त बिरसिलो,
खाली पानामा उन्कै तस्वीर् सिएँ के बिराएँ ??
फूललाई रुवाएर
प्रेमको बिसौनीमा
सुखको पसर
बाँडिन्छ रे अचेल!
आफैँ हराएर निराश भएको दिन!
आफैँलाई निचोरेर
रगतका थोपा थोपा
र
काटेर मासुका चोक्टा चोक्टा
खाएर अघाईन्छ रे!
झोक्का झोक्का रहरका बतासले
भुवा झैँ
मन उडाएर बतासै थाकेको दिन!
तारा पनि अँध्यारोमा पर्छ सोच्दै गर !
धोका दिँदा भुपू प्रेमी मर्छ सोच्दै गर !!
अर्कैतिर खुशी फलाई टप्प टिप्ने बेला,
वैतर्णीको जँघारै पो तर्छ सोच्दै गर !
निराहार व्रत बसी ढुगां ढोग्दा रात् मा,
दैवले नै उस्को खुशी हर्छ सोच्दै गर !
दिन् को यौटा अँगालेर प्रेम पुज्दा तिम्ले,
स्वर्गदेखि नरक् मै पो झर्छ सोच्दै गर !
अरबको बालुवामा डढ्दैछन् रे
मेरा प्रिय दाजुभाई
गाउँका भोका पेटहरु
अनि नाङ्गा आङहरुको तस्वीर
आँखामा झलझली नचाएर।
उनीहरुले मलिलो पसिनाको खोलो
मरुभूमितिरै बगाईरहँदा
धाँजाधाँजा भएर बाँझिरहेका छन्
गाउँका खेतहरु
अनि रुखिरहेका छन्
बारीका ति पाटाहरु।
प्रिय! तिमी एकछिन विश्राम गर!
म पनि विश्राम गर्छु।
हिँड्दा हिड्दै धेरै हिंडिएछ
दर्केझरी र उखरमाउलो घाम पनि नभनि!
त्यसैले त थाक्नसम्म थाकिएछ।
प्रिय! एकछिन विश्राम गरौ न ल!
प्रिय! तिमी पनि त थाकिसक्यौ होला
बडो जोडसँग पाईला अघि बढाउँथ्यौ
चाहे कुनै उत्सबमा होस्,
वा आफन्तकै मृत्यु शोकमा नै किन नहोस्,
आफ्नो गन्तव्यहिन यात्राप्रति पूर्ण बफादार भएर!
तिमी पनि एक्लो!
म पनि एक्लै!
पट्यारलाग्दो गन्तव्यहिन यात्रा!
दोबाटोमा भएको अकल्पित भेट!
पलाएको उमगं!
खुशीको सन्चार!
आहा! क्या थ्यो है!
आकाश् बन्छु म तिमी जून बन्नु है !
रक्तनली बन्छु म खुन बन्नु है !!
चर्के मेरो जिन्दगी उदासिए मन,
सारगीँको सुमधुर् धुन बन्नु है !!
पुष् माघको मुटु ठिर्याउने जाडोमा,
हेर म काप्न सक्छु ऊन बन्नु है !!
एक्लो जीवन् आफैँलाई खल्लो लाग्दिने,
बेस्वादको हुन्छु कि? नुन बन्नु है !!
सौन्दर्य त तिमीमा छैन कत्ति कम्,
श्रृङ्गारमा सुहाउने सुन बन्नु है !!
मायाँले
निरीह आखाँले एकपल्ट सरसर्ती टोलाएरै हेर्यो
र आखाँ चिम्ल्यो ।
सायद सधैँका निम्ति !
मुटु चुडेझैँ भयो ।
हृदय छियाछिया र विक्षिप्त !
चारैतिर निष्पट्टता !
कलिलो घाम
दिनभरको दौडधुपले
राता निस्तेज भएर
पृथ्वीलाई अँध्यारोमा पारी
साँझ आफ्नै ठेगानामा फर्केझैँ
जिन्दगीमा अँध्यारो रात दिएर गयो ऊ ।
कहिल्यै उज्यालो नजन्माउने रात !
निष्पट्ट कालो रात !
