दोष जती मेरो सिरमा चुलाउन न खोज भो ।
गाँठीकुरो खोले हुन्छ झुलाउन न खोज भो ।
देखाएर सप्नाहरू जीवनको फूल फूलाउने ।
काँडा यता अन्तै फूल फूलाउन न खोज भो ।
मीठा मीठा बात संगै रात सधै हाम्रो हुन्थ्यो ।
खुसी हरू पीड़ा माझ, घुलाउन न खोज भो ।
कति दिन टिक्छ वैस? झरेपछि थाहा हुन्छ ।
अघि-पछि हजारौंलाई डूलाउन न खोज भो ।
डूल्दैछौ की बन-पाखा पटुकी कसी तिमी ।
मेला-पातमा खाई न खाई घुंडा धसी तिमी ।
चखेवाको जोड़ी झैं हाम्रो साथ छूट्दैनथ्यो ।
रुदैछौकी भंज्यांगको चौतारीमा बसी तिमी ।
सम्झनाले सताऊँदा, मनको बह पोख्दैछु ।
पानामा दुई-चार शेर कलमको मसि तिमी ।
कस्तो कर्म लेख्यौ दैव सधै टाढा हुनु पर्ने ।
सोच्न बाध्य भयौकी पीड़ा भित्र फसी तिमी ।
मनको माया धन तीर फुकायौ त्यतीखेर ।
चोखो माया गर्ने मान्छे चुकायौ त्यतीखेर ।
माया लायौ धोका पायौ स्वार्थी मन भएर ।
मायालु पाऊ बढेका थे रुकायौ त्यतीखेर ।
देउतै झैं पूजा गरें तिम्रै गुणगान गाएँ पनी ।
कदर भै'न अन्तै सिर, झुकायौ त्यतीखेर ।
खडेरी र मरुभूमि मेरो जीवन बनाई छोड़ी ।
प्रेम सागर म प्रतिको, सुकायौ त्यतीखेर ।
भ्रष्टाचारीलाई ज्यूँदै धस्ने विधान हुनु पर्छ ।
देशद्रोहीलाई पासो कस्ने विधान हुनु पर्छ ।
कहिले सम्म झुक्ने हामी नेता सामू भन?
त्यीनले बिगार गर्दा डस्ने विधान हुनु पर्छ ।
ओहोदाको धाक गर्छन सोझा साझा माथी ।
त्यीनीलाई त लोपो घस्ने विधान हुनु पर्छ ।
बाध्यताको फाईदा गलत कामले लीईन्छ ।
गर्ने भन्दा गराउने फस्ने विधान हुनु पर्छ ।
बिलौना मेरो सुनेर जाओस !
पराई माया चुनेर जाओस !
फाटेको मन छोडेर दुखाई !
सियोले पीड़ा तूनेर जाओस!
मायाको साटो घातले दिनहूँ !
मायालु मुटु थुनेर जाओस !
छोडेर आधा अधुरो मलाई !
अरुको भाग्य बुनेर जाओस !
सुनाऊन मन लाग्यो कथा गाउँ घर को ।
झुपडी त्यो चुहिने मक्किएको खर को ।
सुधार्नलाई उद्रिएको कमाउने रहरलेनै ।
पसें विदेश दुःख पाईयो कामै छ डर को ।
आफ्नो भन्ने कोही छैन एक्लो छू म त ।
केही पर्दा साथ दिने कोही छैन भर को ।
आफ्नै देशमा केही गरी खान सकिएन ।
बेचिए झैं भान हुन्छ भर छैन खै हर को ।
मर्न त मरेकै छौ देशका निम्ति मर बरु ।
त्यसै मरी जानू भन्दा अमरत्व भर बरु ।
अस्तित्व जोगाउन भविष्यमा नेपालीको ।
सम्झनेछ पीढ़ी पछी नाम केही गर बरु ।
अंधकार छ जीवन,उज्यालोको खोजीमा ।
रात कोखिएको ठाउँमा ज्योति छर बरु ।
स्वर्ग हाम्रो देशलाई बनाऊन आउनु सबै ।
वलिदानले देशको निम्ती नर्क झर बरु ।
तिम्रो माया मुटु भित्र स्वस्थ छ उत्तिकै ।
छोड़ी गयौ जिंदगी नै ध्वस्त छ उत्तिकै ।
तिम्रो माया जाली रैछ स्वार्थ पूरा गर्यौ ।
हृदयमा याद्हरू नि स्वच्छ छ उत्तिकै ।
मस्त योवन फिजाई फसाएर छोड्यौ ।
झझल्कोमा त्यी सबै परष्ट छ उत्तिकै ।
पिएँ कति दिन रात पीड़ा झन बढ्छ ।
याद हुन्छ दर्द बढ्छ सर्वस्व छ उत्तिकै ।
बौलाएको बनको कुकुर भुकायौ उतिबेला ।
टोक्ने कुकुर शहर भरी फुकायौ उतिबेला ।
गर्नु पर्थ्यो जुक्ति पै'ले बौलाएको मार्नलाई ।
पश्च्याताप छ ऐ'ले बुद्धि चुकायौ उतिबेला ।
के बचन दिएका थ्यौ ? गली-गली चाहार्दा ।
घुडा टेकी तिमीले सिर झुकायौ उतिबेला ।
तिमी कुपूत देशका ठुला भाषण धेरै गर्छौ ।
गास नपाई गाउँमा छाउरा ढूकायौ उतिबेला ।
माथी पुग्यौ सबै भुल्यौ गरीबका पिडाहरु ।
याद गर फर्की हेर देश सुकायौ उतिबेला ।
ज्योति बनी चम्चमाउनु यही हो जिन्दगी ।
दुःख सुखमा रमाउनु यही हो जिन्दगी ।
मानवता आत्मसाथ गरी राम्रो कार्यमा ।
असल बाटो समाउनु यही हो जिन्दगी ।
अतितलाई भुलेर अगाडी बढ्नु पर्छ ।
घर गृहस्ती जमाउनु यही हो जिन्दगी ।
खाली हात आयौ खाली नै जानू पर्छ ।
माया मोह थमाउनु, यही हो जिन्दगी ।
स्वार्थमा डूबी हैन परिश्रम गरीकन ।
दुईचार पैसा कमाउनु यही हो जिन्दगी ।
