रहर हरु खुम्च्याई गयौ भन्नु केही छैन ।
केही बेर सुम्सुम्याई गयौ भन्नु केही छैन ।
सपना हजार देखाई त्यो सीसा सरी तोड़ी ।
पाऊमा त्यो बिछ्याई गयौ भन्नु केही छैन ।
बाचा कसम गरेर त्यो गयौ खोली तरेर ।
डूबाएर आफु ख्याई गयौ भन्नु केही छैन ।
हूँदा सम्म जेबमा कौड़ी पछाड़ी मेरो दौड़ी ।
पापिले रोडमा ल्याई गयौ भन्नु केही छैन ।
मैले मात्र आफ्नो मन पगालेर के हुन्थ्यो र!
छोड़ी जाने गए आँसू खसालेर के हुन्थ्यो र!
अस्मितामा आँच आयो दिई गयौ मनमा चोट!
निष्ठुरीलाई दिल भित्र समालेर के हुन्थ्यो र!
न त बोल्छ तस्वीर त्यो सिरानिमा एकनास!
पीड़ा दिन्छ झन्झन् दर्द पालेर के हुन्थ्यो र!
नीतिको नियम हो रे भाग्यको खेल जीवन!
लेखिएको मुख धुँदा पखालेर के हुन्थ्यो र!
राम्रो भन्दा नराम्रो बढ्ने क्रम जारी छ!
ज्ञानी भए सबै अज्ञानीको महामारी छ!
साँझ सुकुटी र बीएर बाहुमा परी छन!
उही ढोंगी साधू बन्छ उही निरंकारी छ!
आपसमा लडेका छन भविष्य के होला?
न सोंच छ नेताको न त समझदारी छ!
हो नेपालीकै कुरो गर्छु स्वाभिमानीको!
गराए नेताले त्यहाँ बैमान भ्रष्ठ्चारी छ!
साथमा बोतल सराब थियो हिंजो राती!
र मस्तिस्कमा तनाब थियो हिंजो राती!
छोडेर गई पापिनी ले, दो-बाटोमै मलाई!
जीनै पर्ने उस्को दबाब थियो हिंजो राती!
वार की त पार गर भन्ने मेरो प्रश्न थ्यो!
'बिर्सिदेउ'' भन्ने जवाब थियो हिंजो राती!
उनको त्यो बचन बाणले मुटु दुखायो र!
नैनमा आँसूको बहाव थियो हिंजो राती!
सुनको थालमा चारै गास सुनै खाए पनी ।
मान्छे त मान्छे नै हो गरीब होस या धनी ।
ब्याबहारले चिनिएको हुनु पर्छ मान्छेहरु ।
असल कर्म स्वच्छमनले ज्ञानी जस्तै बनी ।
घमण्ड र कुवीचारले भरिएको न हौ तिमी ।
मरे पछि हिसाब किताब दिनु पर्छ है गनी ।
कसैलाई आँखा बनी बाटो तिमी देखाउनु ।
जल्नै परे जल्नु पर्छ दियो जस्तै दन्-दनी ।
ढकमक्क फूलैफूलले घर आँगन भरी आयो ।
सुख शान्ति समृद्धि नि तिहारले छरी आयो ।
चहल पहल बढेको छ आउने जाने बाटो भरी ।
सबैलाई खुसी"तिहार"मेरो खुसी हरी आयो ।
फर्की सके साथी भाई तिमी भने न आउने रे ।
भाई न आउँने खबरले आँसू मेरो झरि आयो ।
पोहोर सालनि रुँदै बित्यो तिम्रो बाटो हेर्दैमा ।
मेरो भाई यो तिहारमा फेरी त्यही सरी आयो ।
फूल्न त फुलियो नि फल्न सकिएन हजूर ।
स्वार्थी भई अरु सँगै ढल्न सकिएन हजूर ।
आफ्नो दुनो सोझाउनलाई औँला बंग्याएर ।
दुनियाको आँखा नि छल्न सकिएन हजूर ।
मौक़ा र अवसर त मैले कती पाएँ पाएँ खै ।
मानवता बोकी आएँ गल्न सकिएन हजूर ।
गजल लेखी यही बाट, शान्ति फैलाउनेछू ।
तर छाती खुसीले त मल्न सकिएन हजूर ।
विदेशीए युवा जती छाती भरी देश दुख्छ ।
सुन्य भयो गाउँ बेसी छाती भरी देश दुख्छ ।
सुस्त सुस्त सीमा नि मिच्दैछ छिमेकी देश ।
न सोच्दा गम्भीर भई छाती भरी देश दुख्छ ।
गणतंत्र आए पनी राणा सासन चलेकै छ ।
गरीब बोल्न नपाउँनी छाती भरी देश दुख्छ ।
ह्त्या हींषा बढेको छ शांती म कहाँ खोजूँ ।
सुरक्षित रहेन कोही छाती भरी देश दुख्छ ।
सय थरी गोडाको एउटै चाल हुनु पर्छ ।
देश पर्दा बिपत्तिमा हामी ढाल हुनु पर्छ ।
नेपालआमा गीत हाम्रो भाका पनी उनी
हातेमालो गर्दै नाँच्ने एकैताल हुनु पर्छ ।
बैरीआँखा लाऊँदैछ मेरो देश हत्याउन ।
दुश्मनलाई तिमी, हामी काल हुनु पर्छ ।
शुद्ध पार्न जान्नु पर्छ समुन्द्र झैं हाम्ले ।
पन्छ्याउँदै फोहोर मैला छाल हुनु पर्छ ।
हुनुहुन्न शंतिभूमि रगताम्य भएकोनी
न त अब हाम्रो देशमा ब-बाल हुनु पर्छ ।
अंधकार भो जीवन हाम्रो ज्योति कस्ले देला?
धौ धौ भयो दुईछाक खान रोटी कस्ले देला?
भनेको नी कहाँ छू र हिरा, मोती देऊ मलाई!
हाम्लाई केवल अवसरमा छोपी कस्ले देला?
नून जस्तै चर्को भयो हाम्रो देशमा राजनीति!
आफ्नै भुंडी भर्छन हाम्लाई धोती कस्ले देला?
ढलेको छ जीवन हाम्रो सड़क पेटी छेउतीर!
मान्छे भई जड़ा गाड्थ्यौ, रोपी कस्ले देला?
