हो,
मैले तिमीलाई नै भोट दिएँ
तिमीलाई खुवाउँदा खुवाउँदै
घरमा अन्नको गेडो बाँकी थिएन
ऋण नतिरे साहुले घर छोड्न भन्यो,
छोराले पठाएको पैसा नदिए
तिमीले घर छोड्न भन्यौ,
मर्न काल आएन
जन्मेको माटो छोड्न सकिन
यसपल्ट मेरो अहो भाग्य
अब कहिलै केहि नमाग्ने सर्तमा
तिमीले जावो एउटा भोट माग्यौ
हो,
मैले तिमीलाई नै भोट दिएँ
मेरो बास जोगाउनका लागि
मसँग तिमीलाई दिन बाँकि
अरू केहि थिएन
हो
म एक्काइसौ सताद्वीको बाहुन हुँ
जनै फालेर बिष्णु अवतारका दोवाटे टपरीमा
च्यातेर बिभेदका कर्मकाण्डहरू
अस्वीकार गर्दै कसैको भजन किर्तनका नीत्यकर्म
म अश्रुग्यासले रोइरहेको सडकको वीचमा छु
अगालो मारेर मेरै बालीघरे कामीदाईसंग
म चुच्चो नाके अनुहारको मान्छे
जनजाती आन्दोलनमा नारा घन्काउने
नयाँ यूगको आवाज हूँ
हो म एक्काइसौ सताद्वीको बाहुन हुँ
प्रिन्टरले संकेतका भरमा
निर्देशन र सुचनाहरू चुपचाप छापिरहन्छ
प्रिन्टरले अक्षरहरू पढ्दैन अथवा वुझदैन
मात्र निर्देशन फटाफट छाप्छ
किनकि शव्दहरू सँग
उसको कुनै सम्वन्ध हुँदैन
उसका आफ्ना शब्दहरू पनि हुँदैनन्
त्यसैले प्रिन्टरको
शब्द प्रति कुनै मोह हुदैन
प्रिन्टर सँग छाप्न हुने वा नहुनेको
कुनै विवेक विन्दु हुदैन
हरेक विहान झसमिसेमा
त्रासदीको तुवाँलो वीच थरथर काप्दै
मैले खवर कागत पल्टाउँछु
र खोज्छु आफ्नै नामका समवेदना सन्देशहरू
म वेदना हीनताको
समवेदनाका प्रायोजित शब्दहरूवीच
एक कप चियाको लागि
समवेदना विज्ञापनको कमिसन संझन्छु
र फेरि एकपल्ट मर्न व्यग्र हुन्छु
समवेदनाको सास्कृतिक उत्सवमा
नीरोको नेपाली बासुरिहरू
शंखको कर्कश एकोहोरो आवाजहरू
मृत्युवेदनाका शतिप्रथाकालिन
एकोहोरो पञ्चेवाजाहरू
पुन पुन सुन्न उद्यत हुन्छु
मुहान थुनिए पनि पानीको
नालापानीमा बाँकी थियो
प्यास मेटाउने एउटा सपना
सुगौलीमा थिचिँदा पनि छातिहरू
बाँकी थियो
टिष्टा र काँगडा जोड्ने एउटा सपना
कोतको त्राशद नरसंहारले पनि
हत्या गर्न सकेन सपनाहरूको
झुण्ड्याइँदा पनि वीर शहिदहरूलाई
फाँसी लागेन सपनाहरूको
सद्दाम!
हामी फाँसी दिदैनथ्यौं तिमीलाई
दर्जनौ मान्छेको हत्या गर्ने
नरभक्षी शासकलाई पनि हामी
ससम्मान दरवारमा बस्न दिएर पाल्छौं
उसैका सेवामा टक्र्याउँछौ
करोडौंमान्छेका रगत र पसीना
दुजेल नभए दोरम्बा-सुखानी छन् हामीसँग
तेलका कुवा नभए पानीका छहरा छन् हामीसँग
वाज उड्ने समुद्री किनारा नभए
वीर छाति माथीको टिङ्गकरमा
विदेशी सैनिकका बंकरहरु छन् हामीसँग
लुछेर वस्तीका हजारौं
कुमारी युवतिका कोमल अंगहरू
बटुलेपछि धार्नीका धार्नी अवैध सून
बनाउँछन् बादशाहहरूले सुनैसुनका शौचालय
अनि पार्टी कार्यालय जस्ता घरका मालिकहरू
निस्कन्छन् हरेक दिन पूजा गर्न त्यो शौचालय
सकेपछि त्यो प्राचीन शौचालयको नवीन पूजा
हठात फोहोर गर्न छिर्छन मान्छेहरू
स्कुल वा सार्वजनिक इनार तिर
देखाएर दुर्गन्धको त्रास
शौचालयमा फोहर गर्नु हुँदैन भन्छन्
थुनेर सुचारू शौचालयहरू
फोहोर गरिहेछन् उनीहरू नै बाटो-बाटोको छेउमा
खपिनसक्नु दुर्गन्ध छ भनेर
शौचालय बमले उडाउनु पर्छ भन्छन्
म बुझाउन सक्तिन बमहरूलाई
उडाउँदैमा बारूदले
कहिलै अन्त्य हुँदैन शौचालयको
वस्तीका पेटहरूबाट जन्मी रहन्छन् अनन्त शौचालयहरू
म बुझ्न सक्तिन
आपत्ति कोसँग छ बमहरूको
अब्यवस्थित फोहोरसँग वा शौचालयको भौतिक संरचनासँग
हो सताब्दीयौँ देखि निरन्तर
मौरीको घारमा रहन्छे रानी
तर पनि त्यहाँ हुदैन कुनै प्रकारको राजतन्त्र
आफ्नै सन्तानलाई दुध चुसाउन मौरीले
धाई राख्दैनन् घारमा
खानैले खाई मात्रै रहने
काम गर्नेले गरिमात्र रहने गरी
बोक्रे सम्झौतामा मेलमिलाप गर्दैनन् मौरीहरू
गुटगत नीलो स्वार्थले घारहरूमा कहिलै विभाजन हुदैन
घारमा नयाँ रानी विदेशी चलखेलबाट पनि बनाईदैन
वियोगको असीम पीडा साँचेर छाती भरि
सदियौ देखि मान्छेहरू
मौनधारण गर्ने गरेका छन्
वाफिएका आक्रोसका नीर विन्दु भित्र
निथु्रक्क रूझेका परेला मुन्तिर
अथाह कोलाहल हुनुपर्थ्यो वियोगको मध्यान्हमा
प्रतिशोध उम्लेर छातीका कडा भित्ताहरूबाट
शक्तिशाली विष्फोट उठ्नुपर्थ्यो रातका आघातहरूमा
क्षितिजको पल्लोछेउसम्म लामबद्ध उभिएका छन्
युद्धका सिपाहीहरू आफैलाई अड्याएर बन्दुकको मुखनेर
सदियौदेखि मान्छेहरू मौनधारण गर्ने गरेका छन् ।
