(१)
घर एक बनाउँ मिली सबले
जग होस् पृथिवी तर स्वर्ग फुले
सरि होस् दिल-फूल खुशी रहने
लहराहरु तुल्य विचार हुने ॥
(२)
लहराहरुको घर एक नयाँ
यसमा छ अहो अरु नै दुनियाँ ।
जिउको पिंजरा छ त्यहाँ मुनियाँ ।
कति बोल्छ मिठोसँग बात नयाँ ॥
(३)
कति झयालहरू यस झांगभरी
झलमल्ल हवा सुखका लहरी ।
सबभित्र पसाउन हर्र गरी
सब शीतल झल्लर आँखिसरि ॥
लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा द्वारा रचना गरिएका बाल कविताहरु
(१)
चोर्ने र दिक्कत दिने जुनि हुन्छ झीँगा
ज्यादै सिंगार्न मनको जुनि बाइसींगा।
अल्छी सुतालु छ अजिंगर नाम चोला
राखेर होश हिंड जन्म खराब होला ॥
(२)
ठूलो म बन्छु जुन भन्दछ बन्छ हात्ती
घोडा उ बन्छ जुन थिच्दछ दिन्छ लात्ती।
खाने छ जो रगत बन्दछ त्यो हुँडार
यै होश राख पछिको जनि लौ सपार ॥
(३)
गन्दा विचारहरूले बनिजान्छ गन्धे
जो दान दिन्न जगमा उ उन्यू छ भन्ने ।
'ढुंगो हुने निठुर को दिल बन्छ' भन्दे
'चोला सपार् मकन' कान दिएर सुन्दे ॥
(१)
भकुण्डो पृथ्वीको लडिबुडि गराई फननन
दिदो लात्तीपात्ती दिन दिन घुमाई छिनछिन ।
सधै पूर्व फेंक्दो दिन दगुरिने पश्चिम गरी
भकुण्डो खेल्ने को कुन दिन छ अड्ने कुन हरि ?
(२)
छ ठूलोमा ठूलो चउर अति नीलो फिलिमिली
सधै बत्ती बाली बहुत थरि हाँस्ने हिलिलिली
त्यसै एक्लै हान्दो लडिबडि हुने रातदिन नै
कतै फुट्बल खेल्ने उसतरफ देख्यौ कि त कुनै ?
हौदा चढ्यो घोडामाथि
हौदामाथि हात्ती
चञ्चलेको राजालाई
यस्तो भयो पात्ती ।
दुइटा ओडार काला काला
त्यसमा दुइटा तारा
माथि झाँग छ तल झाडी
त्यो हो के त प्यारा ?
(१)
हेर धोति हिसिशून्य मुहार।
चाउरीहरू बनी भरमार ।
छन् अनेक खहरेकन खोंच
क्या मुजासित चुनाउँछ शोच ॥
(२)
रङ्ग छैन मुखमा न छ पट्ठी
हातमा छ निहुरी लिन लट्ठी।
आधि हेर जिउ भै उसपट्टि
रूप क्या छ यसको सब छुट्टी ॥
(३)
भाँच्छ ढाड पनि काल बसेर
केश पाक्दछ तुषार करेर ।
छैन ज्योति धमिलो अब आँखा
छैन यो जगत हेर्न चनाखा ॥
(१)
भनन भनन नानी । के गरी भो तयार ?
कति रससित राम्रो क्या मजा ! चट क्या र ?
सकल मुख दुरुस्तै पार्न सक्ने अपार
कति चतुर कुरा यो जो छ तस्वीर सार ॥
(२)
मुख पनि छ दुरुस्तै नाक ता ठिक्क झन् छ
रंग पनि त लुगाको ठिक्क क्या हेर । बन्छ ।
रिस, खुश गजबैका भाउ छन् क्या दुरुस्त
म त दिन दिन हेर्दै बन्छु आनन्द मस्त ॥
(३)
सब जनकन यस्तै चित्रकारी कुनैले
बुरुशसित बनाए क्यार ! कल्पेर पैले ।
हृदयभर भएका रङ्न पाए विचार
कति कति दुनियाँमै गर्न सक्थें तयार ॥
(४)
को हँ ? को हँ वनमा कुन को हो
गर्छ क्या कुहुकुहू सुन ओहो !
हैन हैन म त हैन म हैन
को हँ को हँ तर को चिनिँदैन ।
फूलमा छ कि ? कि छाँग हरामा ?
वासमा छ कि उ हुन्छ चरामा ।
या मुनातिर ? कि एक मुनामा ?
हुन्छ भान सपना विपनामा ?
को हँ को हँ म त चिन्दिन हेर
झल्किँदो रस अनेक लिएर ।
लुक्छ को भन वसन्त फुलाई
यो सवाल रसिलो छ मलाई ।
को हँ ? को हँ सित सोध्छ सारा
बालचित्त लहरी रसधारा ।
को बनाउँछ वसन्त रंगीन
जहाँ झिलमिलाउँदै किरणलाई छर्वर् गरी
झलल्ल छ उदाउँदो धपधपाउँदो बेसरी
मुहार, अति लाल जो सब गुलाफ झैं सूर्य छन्
झझल्ल कवित झाँगका रँग हरा खुला गर्दछन् ।
झिलिक्कसँग झुल्कियोस् हृदयबीच ज्वाला नयाँ
अँधेर जगमा गयो, सकल बाल बत्ती यहाँ
उही किरण सूर्यको किन झलल्ल झल्की बल्यो
नयाँ युग छ देशको यति बुझे उज्यालो खुल्यो
धूलो छ यो स्वदेशको म यसमा
पानी बनी मिल्दछु
बर्बर् बर् गहमा बनीकन सदा
रोई यहाँ झर्दछु ।
यो मेरोपन मेटिने असल हो
बास्ना भएको कणा
फुल्ने मै छु पछाडि फूल यसमा
सुँघ्ने हजारौं जना ।
कति सुन्दर हेर किताब-चरो
दुइ पंख फिजाउँछ यो बिचरो
कति थोप्लिइ खोल्दछ झिल्मिल यो
म त मग्न बनीकन हेर्छु अहो ।
कति छन् तह हेर भुवा यसमा
कति प्वाँख फिजाउँछ क्या रसमा
जति हेर्छु उडाउँछ दूर कता
म चढी यसमा छु सधैं विपता ।
कहिले म त बादलका महल-
तिर पुग्छु सुनै सुन झैं असल !
जसबीच कथाहरूको दुनियाँ-
हरूमा म विचार्दछु बात नयाँ ।
कहिले परदेश पुगेर कता
तसबीर भईकन छक्क म ता
पटना र बनारस बंबईमा
म त डुल्दछु रंग भरी भुइँमा ।
