सगरमाथामा चढनेहरु सबै तेन्जीग,पासांग,हुदैनन्
न त जुनको ताबेई,एडमन हिलारी मात्र चढछन
कोहि-कोहि राजनीति गर्नेहरु पनि पुग्छन
टुप्पो भन्दा पनि माथि कहाँ पुग्छन पुग्छन
सबै पुग्न नसक्ने ठाउमा पुग्छन उनीहरु
तेन्जीग,पासांग,जुनको,एडम पुगेभन्दा माथि
सगरमाथा धेरै माथि हुनेगर्छ त्यसै त
तलबाट बोलेको,कुर्लेको केहि सुनिन्न
न पहाडीहरूको च्यातिएको दौरासुर्बाल देखिन्छ
न मधेसीहरुको फाटेको धोतो देखिन्छ
अरु त अरु सेर्पाको बक्खुको मयल पनि देखिन्न
थारु,लिम्बी,पोडे,चमार,मगर,कसैको केहि देखिन्न
आजकल घन्टाघर समय भन्दैन
हरेक घण्टा डाको छोडेर रुने गर्छ
टांग..तांग.. गर्दै धर धरी रुन्छ
भन्छ संबिधान चाहियो चाहियो रे
यो अन्तरिम संबिधान चाहिएन रे
विधिको शासन माग्छ रुदै रुदै
फुलिदै फुलिदैन,कति प्रयास गरे
बरु जान्छु भन्छ बानेस्वर घेर्न
६०१ को झाको झार्छु भन्छ
नागरिक अधिकार स्थापित गर्छु अरे
गुण्डाराज अन्ते गर्न जाउ पनि भन्छ
भो,आमा म बन्दुक बोक्दीन
न बम,बारुद बनाउछु
न एम्बुस थाप्छु
आमा,अब म राइफल चलाउदीन
सामन्तीको मुटु थर्काउने त्यो बन्दुक थन्काउनुस
मलाई मजदुर,किसानको लागि लड्न बन्दुक चाहिदैन
मैले बुझे,सामन्तीको पछीलागि गरिबको उत्थान हुदैन
राज्य सत्ता फुत्काउन बन्दुक भिर्नै पर्दैन
अब,म कलम उठाउछु,मसि भरि-भरि हिर्काउछु
तपाइको हातमा बन्दुक हुदा जन्मेको म
बारुद,गोलि,राइफलको सिरानी हालेको म
तपाईले आफ्नै दाजु-बाऊ मार्दा पनि केहि बोलिन
आफ्नै बाबुको हत्या हुदापनि एक थोपा आसु झारिन
अब म कपि बोक्छु,सामन्तको कमजोरी खोजि-खोजि लेख्छु
आसु रोक्दा रोक्दै खस्यो
मुटु भक्कानिदै गर्दा,
रोक्दा रोक्दै गर्दा ,
खसेका थोपाहरु
कतिलाई आश्चर्य
कतिलाई उत्पेरेणा
झन् झन् बर-बर झरे
सत्रुहरुको उत्सब सुरु गर्दै
मित्रहरुको मुटु चस्काउदै
आत्मबिस्वासको सगरमाथा भत्काउदै
हिम पहिरो झरे जस्तै
सबै गिटुमुटाउदै,उधोतिर लाग्दै
कति बोक्छस ए बुद्दे तामांग त्यो ढाकर
त्यो डोको फ्याल्दे ।
कहिल्लै भरिएन तेरो पेट
जति बोके पनि भोकै सधै
तेरा बालबच्चाको ज्यान सधै नांगै ।
आइज सडक तता, ल्या टायर बाल
ढुंगा मुढा गर, आइज, नत्र तेस्तै हो सधै
कात्तिक, मंग्सिरमा कहिल्लै नातातेको तेरो ज्यान
न ज्याकेट देख्यो कहिल्लै, न गतिलो कपडा भेट्यो
सधै फाटेकै धराको भर कति पर्छन
कति धिक्कार्छ्स तकदिरलाई,
कति जान्छस मन्दिर टाउको ठोक्न
आइज बुद्दे आफ्नो अधिकार माग्न/खोस्न
त पनि रेलिंग भाच, बाटो जाम पार्दे नत्र, इस
थोरै साथी पागल
अनि थोरै म
संगै मिसाएर पागलपन
घुम्दैफिर्दै
अझ धेरै बटुल्दै
शान्त तलाउमा छाल खोज्दै
मरुभूमिमा हरियाली रोप्दै
चैतलाई मङ्सिर ठान्दै
खहरेलाई थुन्ने प्रयास
सुर्यलाई छेक्ने कोशिष
सुनामी हिमाल पुग्ने आसमा
तर धरातल जहाको त्यही
सधै अपरिवर्तित यथार्त
अभाबका गुन्ताहरु पन्छाउदै
घुम्तीहरु सोझाउन खोज्ने,
नदीलाई कुलो ठाने,
हिमाललाई तराईमा झार्ने,
यस्तै यस्तै चेष्ठा
बोल्न मनाही
शख्त मनाही
तिम्रो परिचय ?
खोज्दै आफुलाई
आफै भित्र
अझै चुप पहिले जस्तै
आफनै छाया संगै
सधै साथ साथै
तर अन्धकार निस्पस्त
आफुलाई खोज्दै
कतै अनन्त भित्र
अह बोल्दै नबोली
