आकाश-मार्ग सकिन्न कहिल्यै लाग्दछ कहाली,
म हिंड्न पाऊँ बिसाइ माद उकाली-ओराली ।
टल्टल आँखा चञ्चल बनून्, परेला झिम्झिम,
नानीले पाऊन् दिनका लाया छविका रिम्झिम ।
के रमाइलो वसन्तमाथि वसन्त बहार !
म हेर्न पाऊँ हिउँद, वर्षा, गुल्जार, उजाड।
ज्योतिका प्वाँख समेटी पसूँ अंधेरी रातमा,
कुर्कुरे नींद खोलेर ब्यूँझूँ मिमिरे प्रातमा ।
यो मनचिन्ते अमृतपान लाग्दछ अमन,
म पाऊँ मीठो प्यासमा पानी, भोकमा भोजन ।
गर्दिनँ भुली मदमा झुली सुखको बिहार,
म गरूँ चीसा परेला पुछी दुःखीको सुसार।
देवता देख्छन् मलाई खालि रूपसी नर्तकी,
मानिस देख्छ दिलकी देवी लच्छिन घरकी।
मलाई पुग्यो द्यौताको काखको अनन्त मिलन,
म परदेशी प्यारालाइ पाऊँ घरमा सम्झन ।
चाहिन्न बाँझी बनाउने नित्य यौवन मलाई.
म बुढी बन्छु सन्तानलाई हृदय चुसाई।
कसको पनि गर्दिनँ अब तपस्या-बिगार,
माधवप्रसाद घिमिरे द्वारा रचना गरिएका कविताहरु - पृष्ठ ३
लीला माइतका भुलेर घरका धन्दा तिमीले गर्यौ
आमाको ममता भुलेर कमरी माया मलाई गर्यौ
छातीबाट झिकेर प्राणमारिका छोरी मलाई दियौ
हेरी आखिर घाटबाट रसिला आँखा ममा चिम्लियौ।
“ख्वै छोरीहरु छन कता, म त गएँ, सबै माइती छन् कहाँ
प्यारा, यत्ति रहेछ भेट, टुहरी हेरेर बस्नु यहाँ ।"
धोको यति कहेर के हृदयले उल्टी रहेकी थियौ
हेरी आखिर घाटबाट रसिला आँखा ममा चिम्लियौ।
मैले सोधिनँ-अन्त्यकाल कुनमा धोको अडेको थियो
मैले रोइनँ- प्राण जान कतिको बाधा परेको थियो
हेरें टुल्टुल खालि दीन मुखमा हेरी रहेकी थियौ
हेरी आखिर घाटबाट रसिला आँखा ममा चिम्लियौ।
आँसू झर्न सकेन खालि रसिला आँखा लिएकी थियौ
बाक्के फुट्न सकेन वालि दिलको भाषा भनेकी थियौ
मेरो ध्यान गरी मभित्र कमरी आत्मा मिलाई दियौ
हेरी आखिर घाटबाट रसिला आँखा ममा चिम्लियौ।
अञ्जुलिमा उबाएर पिऊँपिऊँ पानी
आफ्नै रूपको छाया हेरी छक्कै रूपा रानी
अञ्जुलिको यही पानी आफैं पिइद्यूँ त
आफ्नै रूप पिइन्छ कि? यही पानीसित
अञ्जुलिको यही पानी भुइँमा पोखिद्यूँ त
आफ्नै रूप पोखिन्छ कि? यही पानीसित
काँपिगयो अञ्जुलि त, भुइँमा पर्यो पानी
त्यस्तै फुल्यो फूल पनि, जस्ती रूपा रानी
