अँध्यारो छ जताततै प्रकाश छर्न सकिएन
राम्रो त जून लाग्छ बसाइँ सर्न सकिएन
बगैँचा छ नयनमै हरियाली वरिपरि
बहलिँदै त्यतातिर चर्न पनि सकिएन
नदीपारि माया गयो एक्ली भएँ नदीवारि
धारदेखि डराएर पारि तर्न सकिएन
धेरै गरे बिन्तीभाउ गाली पनि अलिअलि
जे लेखेथ्यो विधाताले स्वयं हर्न सकिएन
आँखा भयो भरीभरी मन भयो छियाछिया
सम्झी उसलाई सँगसँगै मर्न पनि सकिएन
दोष पुरूषको नि थियो लाञ्छना पाउने नारी भो
मेरो माया तिमीलाई किन धरतीभन्दा भारी भो
तिम्रा लागि रोपेको थिए सुन्दर गुलाबको बोट
हेर्नेका आँखामा किन त्यो फगत काँडा घारी भो
धेरै थिए गुणहरू तिम्रा बैगुनहरू त बिर्सिसके
तिम्रो याद जति मेरा दुःख बिर्सने छहारी भो
बर्षो बगे तिम्रो दिलमा कोशी भई फैलिएर
आखिरमा तिम्रो मुटु भिज्दै नभिज्ने टारी भो
तिम्रो बिद्वोता संग किन, लुका-छिपी खेल्न मन लाग्छ
तिम्रो मुटुबाट केहि किन, लुकी-लुकी चोर्न मन लाग्छ ।
प्रखर दिमाग, कर्मठ हात, झुकी-झुकी माया गर्न मन लाग्छ
तिम्रो आँखाबाट किन आज, अनुराग चोर्न मन लाग्छ ।
झरेका कपाल, खुम्चेका निधार, बारम्बार देख्न मन लाग्छ
मुटु कोरी जन्मिएको आज, प्रेमिल गजल मन लाग्छ ।
किन हो हिजो-आज, आफ्नो भन्न मन लाग्छ
तिम्रो बिद्वोतालाई किन आज, सलाम गर्न मन लाग्छ - ।।।
लाश हुँ म रिस गर्दै कुटे पनि के भयो त
जिन्दगी त सिसैसिसा फुटे पनि के भयो
बाँच्ने रहर छदै थियो पिरतीले मार हान्यो
माया गर्छु भन्नेहरु छुटे पनि के भयो त
घृणालाई हाँसी हाँसी प्रेम गर्छु भने जब
छियाछिया मुटु मेरो टुटे पनि के भयो त
रोई रोई थाकेका छन् बादलसरि आँखाहरु
साथी मेरो अश्रुधारा, लुटे पनि के भयो त
बिश्वासको झिनो डोरी टुटेपछि हामी बीचको
चोइटिएको मुटु जोडी खुटे पनि के भयो त
सातै रंग इन्द्रेणीको मुहारमा खुल्यो तिम्रो
मायाको बिऊ रोपेको थे मुस्कानमा फुल्यो तिम्रो
फ़र्फ़राउछ् नयन यो घरि घरि प्रभातमा
दर्शन प्रिय यो मनमा एक फेर डुल्यो तिम्रो
खनीजोती मायाको खेत यी आँशुले भिजाएथे
मुटुभरि मोति जस्तो सम्झना पो झुल्यो तिम्रो
भन्दिन म तिमी मात्र जिन्दगीमा भेटे मैले
किन कुन्नी सबै भन्दा माया धेरै चुल्यो तिम्रो
कहाँ थियो तातो हरे,चिसै थियो दिलको कुवा
पिरतीको मीठो चिनी यो मनमा घुल्यो तिम्रो
मेरा आकांक्षाहरु च्यातिएर छरिएका छन् यता उता
मेरा आशाहरु बादल झै फाटी सकेका छन् कुर्दा कुर्दा !
मुटु संग संगै छौ भन्ने मीठो आभास हुन्छ मलाई
पल मै आफनै छायाँ रहेछ भनी आघात हुन्छ मलाई !
फर्कन्छौ कहिले भनि, म त थिए औला गन्दा गन्दै
फर्की सकेछौ तिमी भने, म त तिम्रो बाटो रुग्दा रुग्दै !
प्रतिक्षाको अधीर हिमसैलले आफैलाई थिच्न थाल्यो
आकाक्षाका फूलका माला अब हातैमा सुक्न थाल्यो !
जीवन जहरै जहर भो अब, मर्न देउ खुसीले मलाई बरु
नतडपाऊ सुकरात झै प्रिय,चाडै पिलाउ बिष घोलेर बरु !!!
मुटु पिच्छे मायाको नि बेग्ला बेग्लै भाउँ हुन्छ
बाहिर खाटा देखिए नि भित्र दुख्ने घाउँ हुन्छ
मझधारमै डुब्न सक्छ मर्ने बाच्ने ठेगान हुन्न
जसको पाउँमा एकैचोटी दुइ वटा नाउँ हुन्छ
पनि जस्तै तल तल बगी जाने माया हुन्छ
मायाको त्यो अन्नपुर्ण, जीवहरुको माउँ हुन्छ
दिनु पनि लिनु पनि सबैथोक हुन्छ भन्छन्
कहिले हार्ने कहिले जित्ने मायालुको दाउँ हुन्छ
अन्जुलीमा पुष्प हार निधारमा टिका हुन्छ
काँडा टेकी रगताम्य कठैबरा पाउँ हुन्छ - !!!
तेस्रा हुन जित्नुपर्छ दोस्रा हुन हार्नुपर्छ
जिन्दगीमा धेरै इच्छा पूरै नभै मार्नुपर्छ
बास खोजी हिँडेपछि जमिन त मिलीहाल्छ
रात भने कैलेकाहीँ भोकै पनि टार्नुपर्छ
बाध्यताले थिचेपछि निष्ठा पनि निलीहाल्छ
वाचा कसम कैलेकाहीँ वरपर सार्नुपर्छ
नभए नि आँखा सामु सम्झनाले चिलीहाल्छ
विश्वासको पुलबाट माया मोह तार्नुपर्छ
यात्रा सँधै किन हिन्थ्यो सोचेजस्तो गोरेटोमा
मूलबाटोमा हिँड्ने भए अग्लोहोचो खार्नुपर्छ
धेरै धेरै माया पनि टिक्दैन रे भन्ने सुने
नबोल्नेका माया पनि बिक्दैनन् रे भन्ने सुने
संसारमा धेरै कुरा खरिद र बिक्री हुन्छ
माया किन्ने पसल कतै हुँदैन रे भन्ने सुने
पिए पनि सारा नदी समुद्रले पिए सरी
नदीहरूले कुनै दुःख मान्दैनन् रे भन्ने सुने
त्याग अनि दिनु मात्र लिनेको त भाउ छैन
दिने मात्र संसारमा अमर हुन्छ भन्ने सुनेँ
आँखा पनि चूपै थिए मुख पनि मौन थियो
शब्दभन्दा निशब्दमा माया धेरै भन्ने सुने
सिद्धिएका रासनका थैला पो हो कि जिन्दगी
अभावमा रित्तिएका घैला पो हो कि जिन्दगी
यात्रा केहि अधुरो अपुरो,खाली खाली,जस्तो
बिधताको पन्छाएको मैला पो हो कि जिन्दगी
जंगलको न्याय अझै कति सहनै पर्ने हो यस्तो
जित्न कसैलाई खसाल्नु पैला पो हो कि जिन्दगी
लिनुदिनु, किनबेच मानौं ब्यापार जिन्दगी
उच्छवासको यस्तै खैलावैला पो हो कि जिन्दगी
सिद्धिएका रासनका थैला पो हो कि जिन्दगी
अभावमा रित्तिएका घैला पो हो कि जिन्दगी - !!!
