बूढो भैयो चार बीसको, हात गोडा चलेन ऊफ ।
खेती लाउन नसक्ने भएँ, दलानमा फलेन ऊफ ।
पढेको छोरो सुख खोज्छ, शहरैमा रमाउने भो,
किन टेर्थी बुहारीले, ठाडो सिन्को ढलेन ऊफ ।
तातो र चिसो सोध्ने बुढी, पापी चोला छाडेर गई,
आंत भर्न भोकले माग्दा, चूलोमा जलेन नि ऊफ ।
नातिले भन्छ नरुनु बा, हजुरलाई हेर्नेछु म,
सानाको झैं ठुलाको नि, दयाको दीप बलेन ऊफ ।
हाकिम लाई घूस दिन, रुपियाँ लाइएन ।
जुत्ता चप्पल कति फाट्यो, जागिर पाइएन ।
सरकार त्यो बेश्या जस्तो, आफ्नो छैन कोहि,
प्रमाण पत्र अल पत्र भो, थोरै त धाइएन ।
जग्गाको ठुन्को बेची -बेची, मलाई पढाको,
बाउको हत्ते देख्दा यति, यो मन खाइएन ।
उमेर पनि ढल्किंदै गो, अब के को आशा,
उराँठ लाग्दो जिन्दगीमा, रहर छाइएन ।
देश को निम्ति दिलो ज्यान, दिएर गयौ तिमी ।
कहिल्यै नमर्ने अमर नाम, लिएर गयौ तिमी ।
जनता को भावना माथी, खेलवाड गर्ने ति,
तानाशाही हरु को मुख, सिएर गयौ तिमी ।
छातीमा गोली थापेर त, हाँसेरै डटी लड्यौ,
धर्तिमा आफ्नै रगत ले, रंगिएर गयौ तिमी ।
तर सपना अधुरै छ, तिम्रो अबमुल्य भो,
मिर्मिरे मा तारा हरु झैं, खिएर गयौ तिमी ।
मुस्कान चिर्ने शिशिर छ बाहिर !, तताईदिउँला भीत्रै आउन ,
तिमी प्रतिको मेरो चाह ,बताई दिउँला भीत्रै आउन ।।
तिमी एक्लै,म छु एक्लै ,समय हाम्रै पक्षमा छ ,
कसको मायाँ कति रैछ ,जताईदिउँला भीत्रै आउन ।।
उमेर एउटै बैंश एउटै ,उस्तै-उस्तै मनका ईच्छा ,
ईच्छा प्राप्ति नहुन्जेल ,सताई दिउँला भीत्रै आउन ।।
दूई मुटुको टकरावको ,नथाकिने यात्रा मीठो ,
लाज पचाउँदै मात्तिई-मात्तीई ,मताईदिउँला भीत्रै आउन ।।
मेरो माया साँच्यौ र पो, लेकै देखि झरेको म ।
मेरै निम्ति बाँच्यौ र पो, बर्खे भेल तरेको म ।
रुप रंग जात हुन्न, मायालुको संसार मा,
तिमी आफैं ताक्यौ र पो, चोखो माया गरेको म ।
तिम्रो जस्तै मेरो मन, सधैं सँगै बाँचु भन्दा,
ओंठ टोकी हास्यौ र पो, तिमी तिरै सरेको म ।
के छ सानु मरी लानु, जवानी हो वैली जाला,
हतारिदैं गांस्यौ र पो, तिम्रै भर परेको म ।
तिमीले माथ दियौ र पो, ति खुशी हरु किन्न सकें ।
तिमीले हात दियौ र पो, अनेक घुम्ती हिन्न सकें ।
पहराको शिमल थिएँ, भूवा सरि उडि रहने,
तिमीले साथ दियौ र पो, मैले जीवन चिन्न सकें ।
कूलतको मै राजा थिएँ, समाज मा काँडा जस्तो,
तिमीले जात दियौ र पो, सुखका पल छिन्न सकें ।
सबैलाई नराम्रो थिएँ, तिम्रो मायाँ ले फेरिएछु,
तिमीले आँट दियौ र पो, कहाली दू:ख पिन्न सकें ।
नेपालीको एउटै त्यो मन्त्र, थुइक्क पाजी गणतन्त्र ।
टुलु टुलु नसक्नेले हेर, सक्नेले अगाडी बढ तन्त्र ।
संघियताको निउ पारेर, भाग लाउने टाउकाहरु,
गरिब को ढाडमा सकेर, हेलिकप्टरमा चढ तन्त्र ।
नेपाली आमाका सन्तान, मगरात राज्य -नेवाराज्य,
खम्बुवान -लिम्बुवान हरु, बल वान बनि लड तन्त्र ।
दण्ड हिनता पराकाष्ठामा,हारेकाछन् बाबु-आमा पनि,
दिन दहाडै सर्बाङ्ग भई, खुल्लम खुल्ला छी:सड तन्त्र ।
धन कमाउने प्रलोभनमा, गुम्यो दाहिने हात मेरो ।
चुल्हो अब नबोल्ने भो, नपाक्ने भो भात मेरो ।
अन्धी आमा नदेख्ने छिन्, बूढा बाबा दमका रोगी,
शाहारा म अपाङ्ग भएँ, बे काम भयो साथ मेरो ।
दिन पनि दिन जस्तो, छैन मलाई उज्यालो यहाँ,
मेरो आँशु धारा बग्दा, निदाएन है रात मेरो ।
छोरीका मात्रै बाउ भएँ, प्यारी उनिलाई घाउ भएँ,
समाजमा नाम फेरियो, सहनु पर्ने माथ मेरो ।
सृष्टि फल्ने धर्ति हजुर, म त जाबो फाली न हुँ ।
सधैं पाउ सहि रहने, म त जाबो आली न हुँ ।
फूलै फूलका थुँगा हजुर, हजुरकै तारिफ हुन्छ,
बिछोड अनि चोट खेप्ने, म त जाबो डाली न हुँ ।
गंगा जी को जल हजुर, हजुरकै निश्छल गाथा,
लुकेर उधें बगी जाने, म त जाबो नाली न हुँ ।
बहुमूल्य धातु हजुर, हजुरकै पूजा-आजा,
खोलेफांडो मुछ्ने गिल्टे, म त जाबो थाली न हुँ ।
कान्तिपुरी नगरीमा, नेता लड्ने ठाउँ हुँदा ।
संबिधान सभा भन्नु, कमाउने दाउ हुँदा ।
कयौ पल्ट भाका सर्यो, अँध्यारोमा देश भयो,
बिग्रिएका मति हरु, सभासद नाउँ हुँदा ।
आफ्नै भूँडी भोर्ने हरु, के को दया अरु प्रति,
नुनका बोरा क्यारी पुग्नु, दुर्गम मा गाउँ हुँदा ।
बिकासको बिजोगै भो, बाटो घाटो शिक्षा छैन,
सत्ता मोहि नकचरो, बेमौसमी भाउ हुँदा ।
