आपतमा देउता मान्छ, सुख हुँदा थुकी हिँड्छ ।
मान्छेको जातै यस्तो हो मौकाहरु ढुकी हिँड्छ ।।
घरको बाघ हुनेहरु, बाहिर चाँही बिरालो ।
अलिकति अफ्ठेरोमा दुलो खोजी लुकी हिँड्छ ।।
गरे हुँदथ्यो कर्म कुनै, कुरा काटी बस्नु भन्दा ।
अघि पर्दा निहुरिन्छ, पछि पर्दा भुकी हिँड्छ ।।
आदर्श धेरै नै छाँट्छ, कर्तव्यमा हात् बाँड्दैन ।
सहयोगी हात माग्दा, सानो मन सुकी हिँड्छ ।।
खोलीलाई थाहा छैन कहाँ सम्म छुने होला ।
आज सँगै हिडेका छौँ भोली के के हुने होला ।।
तिमी पूर्व हुँदा खेरी म पश्चिम लाग्न सक्छु ।
बिदाईमा दुख्दै मन आँखाहरु रुने होला ।।
कति छुप्छ नबोलेर हृदयका पिँढाहरु ।
बिरहका धुनहरु खै क-कसले सुने होला ।।
खुशी फुल्ने आँगन मात्रै कहाँ निर भेटिन्छ र ।
काडाँ बिझ्ने बाटो पनि बाध्यतामा चुने होला ।।
आफ्नै भाग्य खोसिएर पिउन थालेको हुँ ।
आफै भित्र जोसिएर पिउन थालेको हुँ ।।
जुन दिन बाट हाम्रो बाटो अलग भयो ।
त्यही रापमा झोसिएर पिउन थालेको हुँ ।
तिमी हार्दा मैले जीत सोच्नु गलत थियो ।
आफ्नै भुलमा दोषिएर पिउन थालेको हुँ ।।
तिमी बिनै यात्रा मेरो सहज गर्छु सोचेँ ।
अहमताले पोषिएर पिउन थालेको हुँ ।।
के रह्यो र अब यो सास त बाँकी छ ।
जिउँदै छु भन्ने आभास त बाँकी छ ।।
म मान्छेको सामु बदनाम छु अचेल ।
दुनियाँको घृणा उपहास त बाँकी छ ।।
बयान दियौ सबै भुल मेरो नै थ्यो ।
लोकलाई भन्ने बकबास त बाँकी छ ।।
धेरै दुख्छु होला तिम्रो यो शहरमा ।
मैले छाडेर जाने निर्वास त बाँकी छ ।।
