यो म नै हुँ त?
हो त
म छामछाम् छुमछुम गर्छु
सबै सबै अङ्गहरु सग्लै रहेछन्
म त क्षतविक्षत थिएं
कसरी कसरी पुर्ण र सग्लो भएछु
हिजो सम्म म यहि क्षत् विक्षत् शरीरलाई
लाशहरुको थुप्रोमाथि चढाउंदै थिएं
लाश पनि थरीथरीका
कुनैको हात थिएन
कुनैको आँखा
कुनैको मुटु थिएन
त कुनैको खुट्टा थिएन
लाशहरुको थुप्रो माथि
तानशाह हांस्दै थियो
म तिर अदम्भको
अस्त्र फ्याँक्दै थियो
बोल्न डराउंथें
हेर्न डराउँथें
श्वासप्रश्वास सम्मको समस्या
हिड्नु,जंजीर तोड्नु त परका कुरा हुन्थें
एकाएक ति लाशहरु उठे
बोक्सीको आरोपमा आँखा झिकिएकीले
एक जोर आँखा
Rajesh Rumba Lama (Atript) द्वारा रचना गरिएका लेखहरु - पृष्ठ ३
एकाबिहानै शेरे कागजको कपमा कफि पिउँदै कल्पनाको सागरमा डुबुल्की मार्दैछ ।। वरिपरी गगनचुम्बी महलहरु (टावरहरु) बिचको ६५ तले टावरको ग्राउण्ड फ्लोरमा lllt gulf कम्पनीको एउटा क्यापेट एरियामा उ सोच मग्न छ। कहिले कफीको सुर्की लिन्छ कहिले निक्कै बेर सोचमा डुबिरहन्छ । शायद उ हिजो हिडेको बाटोहरु अनि हिंड्दै जाँदा पुगेका दोबाटो, चौबाटो, घुम्ती र कुइनेटोमा ठोकिएका पलहरुले झस्किदै छ र त क्षण क्षणमै सोच भंङ्ग गर्दै त्यसको झोकमा कफीको सुर्की कसेर तान्छ। नझस्किनु पनि कसरि ? घरदेश छाडेर प्रदशको यो मरुभूमि, बालुवाको खानीमा पाइला टेकेको पनि १० औं वर्षा बिती सकेछ । आएदेखि ३ वर्षमा एकपटक मात्र घर फर्केको त्यसपछि नफर्केको पनि ७ वर्ष बितिसकेको थियो । तामाको मुना जस्ती छोरीको रुप रंग समेत देख्न पाएको छैन, उसो त मन्दिरको मुर्ति झैं देखिने आफ्नो जिबन संगिनी बिमलीलाई नदेखको पनि ७ बर्ष नै भैसक्यो । हिजो १० औं बर्ष अगाडी काठमाण्डौंको सरकारी कलेजमा समेत पढ्न नसक्दा र त्यो भन्दा बढी बिमलीको कुरा टार्न नसक्दा तिनै बिमलीको कानको टप बेचेर शेरे पासपोर्ट बनाएर कतार भासिएको थियो । उसको जीवनसंघर्ष पनि आफ्नै किसिमको छ।धेरै समयसम्म म्यानपावर धाउँदा मात्रै शेरेले अरब मुलुक कतारमा पाइला टेक्ने मौका पाउन लागेको थियो ।तर त्यसलाई शेरेले झिनो आशाको रुपमा मात्रै लिएको थियो,किन कि उसको त्यस्तो आशाको फूलहरु धेरै पटक नै निमोठिएको थियो । उसो त बर्षौ दिन मेला पात गरेर भएपनि छोरालाई राम्रो र असल मान्छे बनाउने शेरेको बाबुआमाको रहरहरु, आकांक्षाहरु नतुहिएको कहाँ हो र? सदरमुकाम देखि २ दिन पैदल यात्रा पछी पुग्ने मकवानपुरको त्यो शिर धादिंग जिल्लाको आँगन खैराङ्ग भन्ने गाउँमा जन्मी हुर्केको थियो शेरे। त्यो पनि निम्न वर्गिय परिवारमा ।त्यो धादिंगको फेदी हुँदै मकवानपुरको धेरै गाविसहरु छिचोल्दै मनहरी पुलको टांगमुनि बाट राप्ती नदि भेट्न निस्केका गोरांग्दी खोलाको तिरमा थियो शेरेको घर । त्यहि गोरंग्दी खोलामा दुवाली थुनी माछा मारी बेची खाइ हुर्केको थियो शेरे । शेरे नाङ्गै भुतुङ्गै बनेर खेल्ने गर्थ्यो सानोमा त्यहि खोलामा ।अहिले त्यो खोलाले निक्कै रुप फेरी सकेको छ । धेरै फलामे पुलको गहना लगाई सक्यो र धेरै भूभाग ओगटेर आफ्नो अधिपत्य जमाउँदैछ । बर्षायाममा बैश चल्दा धेरै मान्छे पनि बगाईसक्यो त्यो खोलाले तर शेरेको उमेरले धेरै बसन्तहरु पार गरे पनि दु:ख र पीडाले मात्रै बिकसित रुप लियो जसले गर्दा शेरे आज आएर एक कतारिको घरायसी ड्राईभरको रुपमा बस्न बाध्य छ । अहिले आएर एकातिर यति धेरै गरिबी हुनुको पीडाले आफ्नै जिबन प्रति घृणा गर्दैछ त अर्कोतिर जिबनमा आएको मौकाको फाइदा उठाउन नसक्दा पश्चतापको भेलमा बग्दैछ । १० बर्ष अघि कालिमाटी नजिकै काँचो इँटाको घरमा भाडामा बस्दा सानुबाबुचा घरबेटीको किच किच खप्न नसकेर रुदै गर्दा बिमलीले भाई सरह मानेर सान्त्वनाका शब्दहरु प्रकट गर्दां राहत महशुस गरेको थियो । उसैको सहानुभूति र हौसलाले नै शेरेले आइ. ए. पास गरेको थियो ।बिहान बेलुका सडकमा तरकारी फिजाएर बस्ने ति बिमलीले कति दिन सम्म सहानुभूति र सहयोग गरुन ।एकदिन बिमलीले मुखै खोलेर भनेकी थिइन् "बाबु शेरे देशमा बसी खाइ सक्नु छैन, त्यस माथि तिमी केहि काम नि गर्दैनौ । बरु बिरे,मंगले जसरी विदेश तिर लाग ।परेको ऋण म काट्छु बोक्छु " भनेर । अरु विदेश तिर लागेको देख्दा र विदेशबाट भनेको जस्तो tv कम्प्युटर ल्याएको र सुकिला मुकिला भएर आएको देख्दा शेरेलाई पनि कता कता विदेश गैहालुँ जस्तो लागेकै थियो ।
किन-किन तिम्रो बचन, मुटु घोच्ने तिर बन्यो
पल-पल आँखा रुजाउने, आँशुरुपी पीर बन्यो
जब तिम्रो आगमन भो, मख्ख थिएँ हर्षले म
स्वागत गरें बाग सम्झी, आफु खस्ने भिर बन्यो
लाग्थ्यो मनमा फूलहरु, फ़ूलाउल दुवै मिलि
एक-आपसमा मिल्न खोज्दा, नघोलिनी निर बन्यो
जिन्दगीको घुम्तीहरु, तिम्रै साथमा काट्छु ठान्थें
कालो बादल ओडी आज, झुकी रहने शिर बन्यो
क्षितिज तिर हेर प्रिय, लाली छाको छ
तिमीले मैले प्रित लाउने, बेला आको छ
चुल्ठी बाटी खेतको गह्रा, धान झुलाउँदै
शिशिर याम ल्यायो हेर, बैशा फूलाउँदै
मलाई पनि यै मंसिरमा, आँटौ भाको छ
तिमीले मैले प्रित लाउने, बेला आको छ
सुन्दै छु म घन्की सक्यो, पारि नौमती
मनमा कुरा खेल्छ अनेक, लाग्छ काउकुती
तिमीलाई पनि मलाई जस्तै, भा झैँ लाको छ
तिमीले मैले प्रित लाउने, बेला आको छ
अलि-अलि गर्दै निको हुनेछ, छोड यी मेरा घाउ
दुख्न देउ यो छाती सहन्छु म, प्रियतम तिमी जाउ
अरु त केहि सकिन दिन, लगि जाउ कहानी
कोरेर राख्नु स्मृति भित्र, त्यही राख्नु सिरानी
मलाई नि चाहिन्न तिम्रो खुशी, याद मात्रै बनि आउ
दुख्न देउ यो छाती सहन्छु म, प्रियतम तिमी जाउ
कुनै बेला म नि आउन सकुँला, तिमी माझ याद बनि
नझस्काउ मुटु हाँसेर टार्नु, पागल थियो त्यो भनि
हेर्ने छु आकास तिम्रो वियोगमा, जून बनि सँधै छाउ
दुख्न देउ यो छाती सहन्छु म, प्रियतम तिमी जाउ
अलग हाम्रो शहर अझै,टाढा हुनु रहेछ
औधि माया लाग्थ्यो तिम्रो,सम्झी रुनु रहेछ
सुन्छु तिमी जाँदै छौ रे,धेरै-धेरै पर
होसमा जंघार तर्नु सानु,आफ्नु ख्याल गर
तिम्रो याद दिलमा राखी,तस्बिर छुनु रहेछ
औधि माया लाग्थ्यो तिम्रो,सम्झी रुनु रहेछ
हिम-शिखा झैं तिम्रो मुहार,सँधै खुशी राख्नु
अभाब हुन नदेउ मनलाई,सँधै झुसी राख्नु
मेरो खुशी आँशु बगाई.आज धुनु रहेछ
औधि माया लाग्थ्यो तिम्रो,सम्झी रुनु रहेछ
यस्तो लाग्यो तिम्लाई भेट्दा पहिलै भेट्नु पर्थ्यो
दुवै मिली सामन्तको पर्खाल छेड्नु पर्थ्यो
मिल्दो रैछ विचार हाम्रो चाह पनि उस्तै
छाती भित्र उर्लि रहने बह पनि उस्तै
एकार्काको हात समाई क्षितिज टेक्नु पर्थ्यो
दुवै मिली सामन्तको पर्खाल छेड्नु पर्थ्यो
वर्ग विभेद अन्त्य हुने दिन ल्याउनु थ्यो
सबै एक हुन् भन्ने उदघोष गर्न भ्याउनु थ्यो
उचोँ निचोँ भन्ने सोचाइ हामीले मेट्नुथ्यो
पानी माथि ओभानो भै, आफै जाती बन्छौ
आफै गल्ति गर्छौ अनि, आफै माथि हुन्छौ
कति सहें बर्षात त्यो, आफ्नै परेलीमा
तिम्रै खुशी हेरी रहें, हरेक तरेलीमा
समर्पणको खोल ओढी, आफै घाती बन्छौ
आफै गल्ति गर्छौ अनि, आफै माथि हुन्छौ
वाचा कसम भुल्यो तिम्ले, भुल्यो पिपलबर
यस्तो चोट दियो तिम्ले, पुग्ने जनम्भर
कुन पलको गीत लेखौं, साँझको हो या रातको
घाम हराएको दिनको हो या, शुन्य त्यो प्रभातको
कयौं पलको लेखि सकें गाउन पनि गाएँ
रङ्गमञ्चमा हुन्छु एक्लै हेर्ने धेरै पाएँ
मिलन त त्यो नाटक थियो के लेखौं गीत साथको
शितको थोपा नचम्केको शुन्य त्यो प्रभातको
कुन पलको गीत लेखौं, साँझको हो या रातको
घाम हराएको दिनको हो या, शुन्य त्यो प्रभातको
