यस्तो लाग्छ हामी दुईको ढुक ढुकीको ताल उस्तै
एकदिनको बिछोडमा नि हामी दुईको हाल उस्तै
चखेवाको जोडी जस्तै नछुटेर बसौं जस्तो
प्रेमको डोरी कस्दादुख्छ तर पनि कसौं जस्तो
घाम बिनाको दिन रुन्छ हाम्रो पनि चाल उस्तै
एकदिनको बिछोडमा नि हामी दुइको हाल उस्तै
ज्यान कता मन कता पानी अनि आगो जस्तो
उड्न नपाइ छिनेको चङ्गा अनि धागो जस्तो
न्याउली रुन्छ एक्लै हुँदा हाम्रो पनि काल उस्तै
एकदिनको बिछोडमा नि हामी दुइको हाल उस्तै
फूल रोजौं कि तिमी रोजौं,दुवै उस्तै लाग्न थाल्यो
दोधारैमा पर्दा आज मनको चैन भाग्न थाल्यो
कति कोमल लाग्छ मुहार त्यस्तै सुन्दर फूल जस्तो
कहिले गर्ब लाग्छ पाउँदा कहिले गरें भुल जस्तो
के गरौँ म भन प्रिय मनले तिमीलाई माग्न थाल्यो
दोधारैमा पर्दा आज मनको चैन भाग्न थाल्यो
हिमाल झैं छाती तिम्रो झरना सरि केस आहा !
कति राम्रो सुहाएको नेपाली त्यो भेष आहा !
यौटै यो मुटु माथि लाखौँ भयो चोट
कति प्रहार गर्छौ दैब केछ ममा खोट ?
चाह पनि गरे थिएन डाली माथि फूल्न
न त रहर गरें मैले निलो गगन डुल्न
आँशु संगै हाँसो बग्दा बाँझै थियो ओंठ
कति प्रहार गर्छौ दैब केछ ममा खोट ?
साहस बोकी दियो बाल्छु पल-पल हुरी चल्दा
लाचार मलाई नठान दैब कुनै पल म ढल्दा
असिनाले चुटि राख्छौ मेरो मनको बोट
अति भयो अब दैब केछ म मा खोट ?
सक्छौ भने मनभरिका व्याथाहरु लेख्नु
हामी बीचका पुराना ती कथाहरु लेख्नु
लुकाउँछौ पीडाहरु दिन्छ त्यसले चोट
आखिरमा हामी बीच के नै थ्यो र खोट
हाम्रो मायाप्रेमका सबै जेथाहरु लेख्नु
हामी बीचका पुराना ती कथाहरु लेख्नु
एउटै थियो विचार् हाम्रो,एउटै चाह हाम्रो
ठूलै मान्छे बन्ने तिम्रो सोच थियो राम्रो
कवि बन्यौ लौ त हाम्रो गाथाहरु लेख्नु
जता जाउँ जहाँ जाउँ, तिम्रै चर्चा चल्छ परदेशी
तिम्रो याद आउँदा अनि, सारै मुटु जल्छ परदेशी
कसरि खै पोखाउँ पीडा, नासै भरि छा'छ
तिमी टाढा भए देखि, यो मन उड्ने भा'छ
तिम्रो साथ् खोज्छ पाइला, चाल्न खोज्दा गल्छ परदेशी
तिम्रो याद आउँदा अनि, सारै मुटु जल्छ परदेशी
मान्छौ भने फर्की आउनु, दु:ख सुख सहौला
पिठो मिठो जे भएनी संगै बसी खाउँला
मेहेनत गरे आफ्नै ठाउँमा, हिरा मोति फल्छ परदेशी
बजाउँ भने बाँसुरी आफ्नै मन रुन्छ
नबजाउँ त बाँसुरी पिरले मुटु खान्छ
जिन्दगि यो लाली बिना गोधुलिले ढाक्यो
मन बुझाउने जून-तारा थ्यो त्यो नि टाढा भाग्यो
आउन खोछ खुशी मनमा तर बिलाई जान्छ
बिरह चल्छ बाँसुरीले र त यो मन रुन्छ
मन बुझाउछु आज भोलि फुल्या गुलाफ हेरी
बाँच्ने रहर जाग्छ अनि छुट्टै इतिहास कोरी
सपना फुल्ने ति नयनमा आँशु नपार्नु प्रिय
सागर हुन् तिम्रो नयन मोति नझार्नु प्रिया
साँच्नु बरु धेरै रहर सारा जगत हेर्छु भनि
काँडेयुगलाई बदलेर फूलको भेषमा फेर्छु भनि
दरो बनाउ इच्छ्या शक्ति कहिल्यै नहार्नु प्रिय
सागर हुन् तिम्रो नयन मोति नझार्नु प्रिया
जहाँ इक्छ्या त्यहीं उपाय यदि तिमीले चायो भने
बन्नु पर्छ बतास तिमी मनमा बादल छायो भने
एउटै कथा व्यथा तर, अलग जिउनु पर्ने
कुन जुनिको पाप हो सानी?आँशु पिउनु पर्ने
मलाइ दुखे तिम्लाई दुख्छ तिम्लाइ दुखे मलाइ
गर्न सक्ने केहि होइन बस्नु पर्ने टोलाइ
हरेक प्रहार यो मन फाट्दा एक्लै सिउनु पर्ने
कुन जुनिको पाप हो सानी आँशु पिउनु पर्ने
ठिक छ अब मन बुझाउँदै बाँच्न सिकौ है
कुरा काट्छन् देखे यहाँ हाँस्न सिकौं है
दु:ख पर्दा यी आँखा नि, पराई हुँदो रहेछ
रुन खोज्दा त्यसै नाटक गराई हुँदो रहेछ
भक्कानिदाँ मन मुटु यो, आँशु झरेन
कस्तो कपट आफ्नै नयन वास्तै गरेन
छट्पटिदैँ आफ्नै सामु मरै हुँदो रहेछ
रुन खोज्दा त्यसै नाटक गराई हुँदो रहेछ
फूललाई मैले मन पराए थें, फूलले अन्तै मन दिएछ
सुनाउंदै थिइन् हाँस्दै आज, उनले अन्तै तन दिएछ
उसलाई हाँसो खुशी दिनु मेरो पनि चाहना थियो
उसले हाँस्दा म नि हाँसे त्यो त एउटा बहाना थियो
पापी नजर लाग्ला लाग्थ्यो तर कसैलाई यौवन दिएछ
सुनाउंदै थिइन् हाँस्दै आज, उनले अन्तै तन दिएछ
सोंचिन होलि खुशी छ यो, उनिसंगै हाँस्दै छ भनि
के थाहा उनलाई मुटु जलाई मैले बाँच्दै छु भनि
