मन परेको डालीमा, फूल्न नपाउँदा
बैँश हुँदा भमरासँग, भुल्न नपाउँदा
मेरो जीवन बगरको, ढुंगा सरी भो
माझी बिना दोभानको डुंगा सरी भो
दुख्यो मुटु प्रेमको शिखर, चुल्न नपाउँदा
बैशा हुँदा भमरासँग, भुल्न नपाउँदा
मनको दीप निभे झैं आँशु झरेर
अन्धकार भो संसार, आशै मरेर
पोल्यो छाती सबै सामु खुल्न नपाउँदा
बैशा हुँदा भमरासँग, भुल्न नपाउँदा
क्षितिज तिर हेर प्रिय, लाली छाको छ
तिमीले मैले प्रित लाउने, बेला आको छ
चुल्ठी बाटी खेतको गह्रा, धान झुलाउँदै
शिशिर याम ल्यायो हेर, बैशा फूलाउँदै
मलाई पनि यै मंसिरमा, आँटौ भाको छ
तिमीले मैले प्रित लाउने, बेला आको छ
सुन्दै छु म घन्की सक्यो, पारि नौमती
मनमा कुरा खेल्छ अनेक, लाग्छ काउकुती
तिमीलाई पनि मलाई जस्तै, भा झैँ लाको छ
तिमीले मैले प्रित लाउने, बेला आको छ
अलि-अलि गर्दै निको हुनेछ, छोड यी मेरा घाउ
दुख्न देउ यो छाती सहन्छु म, प्रियतम तिमी जाउ
अरु त केहि सकिन दिन, लगि जाउ कहानी
कोरेर राख्नु स्मृति भित्र, त्यही राख्नु सिरानी
मलाई नि चाहिन्न तिम्रो खुशी, याद मात्रै बनि आउ
दुख्न देउ यो छाती सहन्छु म, प्रियतम तिमी जाउ
कुनै बेला म नि आउन सकुँला, तिमी माझ याद बनि
नझस्काउ मुटु हाँसेर टार्नु, पागल थियो त्यो भनि
हेर्ने छु आकास तिम्रो वियोगमा, जून बनि सँधै छाउ
दुख्न देउ यो छाती सहन्छु म, प्रियतम तिमी जाउ
अलग हाम्रो शहर अझै,टाढा हुनु रहेछ
औधि माया लाग्थ्यो तिम्रो,सम्झी रुनु रहेछ
सुन्छु तिमी जाँदै छौ रे,धेरै-धेरै पर
होसमा जंघार तर्नु सानु,आफ्नु ख्याल गर
तिम्रो याद दिलमा राखी,तस्बिर छुनु रहेछ
औधि माया लाग्थ्यो तिम्रो,सम्झी रुनु रहेछ
हिम-शिखा झैं तिम्रो मुहार,सँधै खुशी राख्नु
अभाब हुन नदेउ मनलाई,सँधै झुसी राख्नु
मेरो खुशी आँशु बगाई.आज धुनु रहेछ
औधि माया लाग्थ्यो तिम्रो,सम्झी रुनु रहेछ
यस्तो लाग्यो तिम्लाई भेट्दा पहिलै भेट्नु पर्थ्यो
दुवै मिली सामन्तको पर्खाल छेड्नु पर्थ्यो
मिल्दो रैछ विचार हाम्रो चाह पनि उस्तै
छाती भित्र उर्लि रहने बह पनि उस्तै
एकार्काको हात समाई क्षितिज टेक्नु पर्थ्यो
दुवै मिली सामन्तको पर्खाल छेड्नु पर्थ्यो
वर्ग विभेद अन्त्य हुने दिन ल्याउनु थ्यो
सबै एक हुन् भन्ने उदघोष गर्न भ्याउनु थ्यो
उचोँ निचोँ भन्ने सोचाइ हामीले मेट्नुथ्यो
पानी माथि ओभानो भै, आफै जाती बन्छौ
आफै गल्ति गर्छौ अनि, आफै माथि हुन्छौ
कति सहें बर्षात त्यो, आफ्नै परेलीमा
तिम्रै खुशी हेरी रहें, हरेक तरेलीमा
समर्पणको खोल ओढी, आफै घाती बन्छौ
आफै गल्ति गर्छौ अनि, आफै माथि हुन्छौ
वाचा कसम भुल्यो तिम्ले, भुल्यो पिपलबर
यस्तो चोट दियो तिम्ले, पुग्ने जनम्भर
कुन पलको गीत लेखौं, साँझको हो या रातको
घाम हराएको दिनको हो या, शुन्य त्यो प्रभातको
कयौं पलको लेखि सकें गाउन पनि गाएँ
रङ्गमञ्चमा हुन्छु एक्लै हेर्ने धेरै पाएँ
मिलन त त्यो नाटक थियो के लेखौं गीत साथको
शितको थोपा नचम्केको शुन्य त्यो प्रभातको
कुन पलको गीत लेखौं, साँझको हो या रातको
घाम हराएको दिनको हो या, शुन्य त्यो प्रभातको
