मेरो प्रित एक दिन्को होइन मायाँ ।
दाँत घोची फाल्ने सिन्को होइन मायाँ ।।
ज्ञान गुन सधैं सधैं मनमा राखे ।
बिक्ने वस्तु खेस्रो बिल्को होइन मायाँ ।।
मन दुख्छ रुन्छ प्रेम धोखामा सते ।
भाँची फाल्ने सानो सिन्को होइन मायाँ ।।
गर्नु किन? झुटो बाचा स्वार्थमा आफ्नै ।
चुटी भुटी खाने तिल्को होइन माया ।।
समस्याले आती रोएं आज
आँफैभित्र ताती रोएं आज
घरबार छोडि खाडी पस्दा
वियोगले पाती रोएं आज
सानुलाई सम्झी पल पल
रहरले माती रोएं आज
एहसास भयो कमी तिम्रो
सम्झनामा राती रोएं आज
बिखको प्याला पिएर चाखी त हेर,
फाटेको मन सिएर बाँची त हेर ।
अपुरो देख्छु तस्विर किन हो कुन्नी ?
शरीर सग्लो दिएर बाँची त हेर ।
अर्पण गरी बनेर त्यागी त्यो स्वार्थ,
निश्छल बनी पिरती गाँसी त हेर ।
भन्नेले भन्छ जीवन अर्पी यो दिन्छु,
बचन दिगो अटल राखी त हेर ।
विकृति विसंगति ढलाएर आऊ नवयुग
विकार द्वैषभाव गलाएर आऊ नवयुग !
उस्तै छ रुढीवाद महारोग जस्तै गाउभरि
दियालो चेतनाको जलाएर आऊ नवयुग !
बढ्दो छ गरिबी यो उत्पादन शुन्य खेतबारी
घुर्यानमा कन्दमुल फलाएर आऊ नवयुग !
हरायो मानवता आधुनिक भव्य शहरमा
माधुर्य बन्धुभाव पलाएर आऊ नवयुग !
महंगिले आकाश छोयो बदलिएको जमाना हेर त ।
चल्दैन पटकै आजकल सुको अठाना हेर त ।।
आपत विपत सहने खेप्ने हली किसान ।
अब तिम्रो पालो भई अचाना हेर त ।।
सुन्दैन देख्दैन सरकार अन्धो बहिरो भाछ ।
उठाउदा उठ्दैन सुतेको बहाना हेर त ।।
अर्थतन्त्र डमाडोल भाछ बिकास निर्माण सुन्य ।
जम्बो भ्रमण मण्डल भारत रवाना हेर त ।।
चुडिन्दै गरेको सास मेरो देख्यौ
भङ्गुर जीवन रास मेरो देख्यौ
सुकेको हरियो पात भयो मन
गलेछ जीउने आस मेरो देख्यौ
लांदैछ जीवन हरी कठै दैव
धर्तिमा सकेछ गाँस मेरो देख्यौ
बनाइ बिरानो लग्यो अन्तै टाढा
झुक्याइ सारेर वास मेरो देख्यौ
जता लाग्यो उतै जान्छ पानी कुलो मान नानु ।
फर्की आन्न निक्ल्या गोली जस्तै कुरा नानु ।।
अर्ती बुद्धी लिनु सधैं मान्य ठुला बडा बाको ।
ठोसे झिजों मुडा अरु बल्छ चुलो मान नानु ।।
कर्म गरे मिल्छ फल पक्कै त्यसै जान्न रित्तो ।
खोपी रहे ढुङ्गा पनि पर्छ दुलो मान नानु ।।
हुन सक्छ यात्रा गार्हो सार्हो ठाडो हिड्दा हेर ।
हार मानी गर्नु हुन्न खुट्टा लुलो मान नानु ।।
कुरिती फाल्न तिमी कम्मर कसी हेर नानु ।
देशको चोला फेर्न युद्धमा पसी हेर नानु ।।
सुखमा हाय हाय सबको हुन्छ कस्तो रिती ।
दुखिया मन भित्र उज्यालो बनी हेर नानु ।।
शहर जान्छु भन्छौ चटक्कै छोडि आफ्नो गाउँ ।
अध्यारो आफ्नै थात थालोमा बली हेर नानु ।।
मनमा रिस राग होइन बन्धु भाव राम्रो ।
मानव मन भरी अमृत छरी हेर नानु ।।
हिड्दा हिड्दै गन्तव्य भुलेको मान्छे म,
सफलताको सिढीं चढ्न चुकेको मान्छे म।
निरन्तर शिखर उकल्न जुटेको मान्छे म,
बारम्बार ईष्याले खुट्टा थुतेको मान्छे म।
अरुको दु:ख आफ्नै दु:ख भन्ठान्थे सधैं,
असत्यको सम्मुख सत्यले झुकेको मान्छे म।
परायलाई चेतावनीको औंला के ठहर्याउनु,
आफ्नै आफन्तले निर्दयी लुटेको मान्छे म।
मन मुटुमा राखें जसलाई आफ्नो ठानी,
उनैबाट घ्रिनाले प्याच्च थुकेको मान्छे म।
सानो तिनो चोटको के असर यो तनलाई,
समयको असिना पानीले चुटेको मान्छे म।
जान अन्जान सबलाई ज्ञान भए हुन्छ,
असह्य पीडाले आँफैभित्र दुखेको मान्छे म।
अरु नै वर खोज शान्ती ।
अन्तै घर जोड शान्ती ।।
हाम्रो मेल हुन असम्भव ।
मेरो पीछा छोड् शान्ती ।।
तिमीलाई मेरो सल्हा नै भो ।
मेरो मुटु फोड शान्ती ।।
मायाँले पेट भरिन्न हेर ।
मनको भावना तोड शान्ती ।।
