सुन्दर तन र मनको
के कुरा गर्नु
ति सबै आफै बोल्छन
तर उनको नसुनेको
त्यो
कोकिलकण्ठ बोली
सुन्न पाएमा सायद
मेरा मनका चाहना
र भावना अझै
अरु पग्लिने पो
थिए कि ?
जसरी हिमालयका हिउँहरु
प्रचण्ड सुर्यको ज्योतीले
पग्लिए सरी
र ति पग्लिएका
मेरा मनका रहर
र चाहनाले
एक
बैंसालु लहर उत्पन्न गराई
सँधै सँधै उनकै त्यो सुन्दर
र आकर्षित तनमन
मेरै
अंगालोमा बाँधेर
सिंचित गरिरहने थियो कि
र हामी दुबैका
कैयौ बर्ष देखि
प्यासी रहेका
यौन कुण्ठाहरु
माया,
प्रेम, स्पर्सको
र चुम्बनको साउने झरीले
तृप्त हुन्थे कि अनि
हामी दुबैको संसार
एक
सुन्दर फुलबारी बन्ने थियो
तर यसमा मैले एक्लै
आँटेर के गर्ने ?
रोशन भट्ट द्वारा रचना गरिएका कविताहरु
नैराश्यताले भरियको
मेरो जीवन
र मेरो मनको
बादल हटाउने
मात्र
केवल तिमी हौ
त्यसैले भुल्न
सक्दिन तिमीलाई
अनि तिम्रो नामलाई
जुन नाम
मेरो जीन्दगीमा
अति नै प्रिय छ
म मेरो जीन्दगीको
सबै चिज त्याग्न सक्छु
तर तिमी र तिम्रो नाम
त्याग्न सक्दिन
खै प्रकृतिको नियम हो
या दैवको खेल
जसलाई म
यति माया गर्छु
त्यहि मायालु
र त्यहि प्रिय नाम
निर्जन अनि सुनसान साँझ
प्रकृतिका सुन्दर दृश्यहरु
त्यो हाम्रो मायाको दोबाटो
लाग्छ आज आँखा वरिपरी घुमिरहेछ
प्रिय मैले भुलेको छैन
त्यो हाम्रो प्यारो अनि मिठो रात
जहाँ हामीले संगै मर्ने अनि संगै जिउँने
कसम र आश्वासन दियका थियौ
झरना झैँ बग्ने ति हाम्रा
मायाका निश्चल छाँगाहरु
लाग्छ आज पनि तिमि र म
त्यहि छाँगामा बगिरहेका छौ
पहिले जंगलका बाघहरु
केहि खान नपाई
धुरु धुरु रुन्थे ।
ज्यादै ज्यादती गर्थे
जनताहरुले माया लागेर
पुजा गरेर सत्ता सुम्पिदिए
अहिले तिनै बाघहरु
देशकै महाबाघ बन्दै
सिंगो देशकै जनतालाई
चिथोर्न र कोपर्न लाग्दैछन
के गरुन विचरा ! सोझा जनताहरु
अब
आफै ज्यान जोगाउन
जंगल पस्नु पर्ने भैसकेको छ ।
तर समय मौन छ ।
रात भरी तिमी
मेरो सपनीमा
आइनै रह्यौ ।
म सित प्रीत
लाई नै रह्यौ ।
हामीले हाम्रो मायाका
तिता मिठा कुराहरु
साटी नै रह्यौ !
हामी अंगालोमा
बाँधिएका थियौ ।
यो स्वार्थी
दुनियाँ देखि पर
क्षितिजमा हराई
रहेका थियौ !
अनायासै जब खुले
यी नयन मेरा
म त मेरै ओछ्यानमा
मैले ओढ्ने सिरकमा
पो गुटमुटिएको रहेछु !
उफ्फ़
क्या खल्लो
भो बिपनामा ?
निश्पस्ट अँध्यारो कालो रात
उनि म अनि हाम्रो मायालु साथ
नदेखेको धेरै भो ,नभेटेको धेरै भो
खै कहाँ छिन उनि म खोजिरहेछु
उनि हररात मेरै साथमा हुन्थिन पहिले
उनि संगै मात्रै मनका तिता मिठा कुरा हुन्थे
लाग्थ्यो यस्तो जब हाम्रो कुरा हुन्थ्यो
उनि लजाई केहि भन्न खोजे जस्तो
तर आजभोली खै कहाँ गइन उनि मलाई छोडेर
हाम्रो यो धेरै पुरानो मित्रता चटक्क तोडेर
कतै मैले उनको मनपो दुखाए कि
भावनामा अनायासै एक मिठो नाता जोडेर
खुल्ला आकाशको
निलो कालो सेतो
बादलुको मुनि
छेवैमा समुन्द्रको छाल
र छाल बाट चिसिदै
सुर्यको तातोले तातिदै
गर्ने ति रेगिस्तानमा
जहाँ केवल
हामी दुइ छौ
हामी एक--आपसमा
हात समाई
प्रफुल्ल र उत्तेजित मुद्रामा
मायाका मिठा मिठा
भलाकुसारी गर्दै
संगै जिउँने
संगै मर्ने
जति पनि लेखिएका शब्दहरु हुन्छन ।
सबै बास्तबिक यथार्थ नै
हुन्छ भन्ने पनि छैन ।
कविले कल्पनामा
सागरको मोति झिकेर,
चन्द्रमाको ज्योति टिपेर,
सारा जगत एउटा मालामा उनेर
र सारा मुटु र मन लाई
आफ्नो वशमा पारेर
कविता, गीत, गज़ल,
कथा, नाटक, खण्डकाब्य,
महाकाव्य र गीति कविता कोर्ने गर्छन ।
सुन्शान अनि शान्त साँझ
मधुर मधुर रोशनी
गुलाफी बस्त्रमा लपेटिएको
एक सुन्दर आकृति
कोहि आउने आशामा
व्यग्रताले प्रतिक्षा गरे जस्तै
उनका
ति हिमाल हाँस्ने मुहारमा पनि
उदाशिले उजाड मरुभूमिको
कुनै एक फुंग उडेको भाग
जस्तै देखिने मुहार
र ब्यकुल्ताले निम्त्याएको कल्पनाहरु
लाग्छ
उनि यसरीनै बसेर
कहीं टाढा क्षितिजमा
कोहि आउलाकी भनि
अटुट अनि अनबरत
उनका दृष्टिगोचर
लाग्छ
नयन उनका केहि खोजिरहेछन
कसैको आगमनको आभास
हुनसक्छ उनको परेली पनि
रुँदै छन् कसैको यादमा
ति
सुन्तले ओठ पनि
केहि बोल्ने आशमा
केहि मनका कुरा
खोल्ने आशामा
कसैको स्वागतको
लागि
कल्पिरहेछ हरपल
सुन्दैछु आजकल विनायो
यो उजाड मरुभूमिमा बज्न थालेछ
त्यसैले म मात्रै होइन
यता उता न्याउली रुन थालेछ
उजाड बालुवाका डाँडा काँडा
न्याउलीका आँशुहरुले भिजिसकेछन
थाहा छैन कुनै दिन निरासाको हुरीले
समथर तराइमा परिणत हुन्छ कि ?
आँशु त न्याउलीको नै हो
तर त्यसमा शीत पनि बर्सिदिन्छ
जसको पिडा न न्याउलीले थाम्न सक्छ
न ति उजाड डाँडा काँडाले
दिनको प्रचण्ड घामले यो तातिन्छ
रातको जुन हेर्न यो आतिन्छ
