क्रान्तिको राग अलापेर, सिद्धान्तको स्लोक फलाकेर, पिडितहरुको मुक्तिदाता बनि, क्रान्तिमा होमिएकाहरु एउटा काल खण्ड पार गरीसके पछि जनवलको आधारमा पद वा ओहदाको हकदार बनिसके पछि सत्ता र भत्ताको चास्निमा रुमल्लिएर पटक-पटक पिडितका सपना तुहाउने मात्र होइन, आफैँ पिडक बनेर निस्कने गरेको एथार्थता पिडितहरुको मनमा सुल भएर गाडिने क्रम निरन्तर चल्दो छ। यसको अन्त्य काहाँ गएर हुने हो ?
आकासलोकमा हाल-सालै वि-भिन्न काल खण्डमा क्रान्तिका नाममा विरगति प्राप्त गर्न पुगेका नयाँ-पुराना शहिदहरुको सम्मेलन भयो। सम्मेलनको उदेश्य थियो, आफुहरुले गरेको योगदानको पृथ्वीलोकको नेपाल खण्डका जीवात्माहरुले कति कदर गरे ! आफुहरु शहिद हुदाँ जुन उदेश्य प्राप्तिका निम्ति भइएको थियो त्यो पुरा भयोकि भएन ! सर्व प्रथम बुढा शहिदहरुले आफ्नो समिक्षा सुनाए, हाम्रो योगदान जाहाँनिया शासन अन्त्य गर्नका निम्ति थियो, तर परिवर्तनका बाहक शक्तिहरुले आफैँ भित्र कलह गरेर, लोकको भलो गर्नुत कता हो कता बाँचेकाहरुले हाम्रो वलिदानको पनि मान राख्न सकेनन्। अर्को निरंकुशतन्त्र जन्मियो। हाम्रा टाउकामा उहि निरंकुशतन्त्रको पुर्खालाई राखियो, अझ ठूलो शहिद जस्तो।
Shailendra Kr. Thapa द्वारा रचना गरिएका कथाहरु
पुसको कठाङ्ग्रिदो जाडो सडकमा कुद्दै छन् चम्किला प्राडो, बाहिर फुट्पाथमा स्यु स्यु चिसोले हात खोकिलामा, दुर दराजबाट आएको त्यो पथिक, दुर्गम र बिकट क्षेत्रको उत्थानका लागि हामीलाई साथ दिनुहोस भन्दै हिजो गाउँमा आएकाहरू आज सरकारमा बसेर नीति निर्माण गर्दै गरेका बेला आफ्नो दु:खको पोको बिसाउन हस्याङ फस्याङ गर्दै जाँदो छ भेट्न मनमा एउटा बिश्वास लिएर कि आफ्नो दु:ख पिडाको सुनुवाइ अबत पक्कै हुन्छ। यो अटल बिश्वासको पक्का कारण पनि त छ उ संग। हिजो कष्ट साध्य यात्रामा उसले भरपुर साथ दिएको छ। आफ्ना लालाबालाको मुख मोसेर उनिहरुको भोक मारेको छ। कठाङ्ग्रिदो जाडोमा आफु स्यु स्यु गर्दै एउटा भएको पाखि उनलाई ओढाइ दिएको छ। पुलिस प्रसासनको नजरबाट बचाउन झुप्रो भित्र राखेरकैयन दिन-रात चौकिदारि गरेको छ, मल मुत्र भाँडोमा थापेर विसर्जन गरेको छ। यो बिश्वासका साथ कि ,उसको गाउँ बस्तिको पनि दिन फिर्ने छ ।यत्तिकैमा उ पुग्छ गन्तव्यमा र देख्छ आलिसान महलको आँङ्गनमा उहि अघि सडकमा कुद्दै गरेको चम्किलो गाडि अनि देख्छ छेउमा ठिङ्ग उभिइको एक जना बन्दुकधारि पहरेदारलाई। काहाँ कसलाई के भन्ने हो भेउ पाउनै गाह्रो पर्छ उसलाई ।
आज संविधानसभाको चुनाव भएको पनि लग-भग चार वर्ष वित्न लागेछ। यस भन्दा अघि भए गरेका ससस्त्र शंघर्स र जन आन्दोलनको परिणाम स्वरुप प्राप्त उपलब्धिहरुलाई संस्थागत् गर्दै समाजमा ब्याप्त थिचो-मिचो, अन्याय, विभेद आदि अन्त्य गर्ने र विकास निर्माणले गति लिने अनि उद्योग कल-कारखाना प्रचुर मात्रामा संचालन भई स्वदेशमै रोजगारिको अवसर श्रृजना गरेर विदेशमा मजदुरीका लागि जानु पर्ने बाद्यताको अन्त्य हुन्छ भन्ने आशमा एउटा छोरो “हर्क” ससस्त्र शंघर्शका दौरान गुमाएका, छोरि “हेमा” त्यहि बेला बेपत्ता बनाइएकि जसको आज सम्म शास वा लासको पत्तो छैन, अर्को छोरो “हिरा” ऐतिहासिक राजधानि केन्द्रित आन्दोलनमा सहादत हुदाँ देशका लागि वलिदान भए भनि गौरव गर्दै चित्त बुझाएर बसेका “आस बहादुर” र उनकि श्रीमति “आसाकला” आज निरास भएका छन्। आन्दोलनकै दौरान दायाँ खुट्टामा गोलि लागि अपाङ्ग भएको टुहुरो भतिजो “आदर्श”लाई साथमा लिएर बुडेसकाल काट्दै गर्दा हिजो शंघर्सको मैदानमा जानु अघि छोरा-छोरिले देखाएको सपनाहरु आज सम्म आई पुग्दा भताभुङ्ग भईसकेकाछन्।
लाडाई लड्न भूमिगत जानु अघि हर्क र हेमाले भनेका थिए, वा हामि देश र दुख: पाएका जनताको हितमा नयाँ व्यबस्था ल्याउन युद्धको मैदानमा जादैछौँ।
