उस्लाई किन कस्ले मार्यो, भन्नु पर्छ सरकार
आलटाल हैन पारदर्शि, बन्नु पर्छ सरकार
नैसर्गिक त्यो अधिकार, जनताले पा को खैत
यसै गरी कति मरे, गन्नु पर्छ सरकार
पैसा दिई सर्ने रोगमा फाट्ने टालो कति हाल्छौ
मान्छे खाने किरा फाल्न, निफन्नु पर्छ सरकार
अन्यायको भुमरीमा, न्यायलाई जन्म दिन
प्रशब त्यो पिडामा झै, कन्नु पर्छ सरकार
अपराधिको सन्जाललाई, निमिट्यान्न पार्न यहाँ
खोस्रिएर मात्र हुन्न उधै, खन्नु पर्छ सरकार
पशु बनि स्वास्नि मार्ने, क्रुर रन्जन कति छन
घर कि छाडी अर्कि चार्ने, क्रुर रन्जन कति छन
गुहार त्यो सुन्यो कस्ले, अधिकारका कुरा गर्छौ
जिन्दगीलाई खाग पार्ने, क्रुर रन्जन कति छन
सुरक्षा छ के भन्नु खै, त्यो बर्दि भित्रै अपराधि छन्
हत्याराले निर्धा खार्ने, क्रुर रन्जन कति छन
कानुनको ठेकदार भनि, अपराध गर्न छुट थियो की
अहमतामा आफै हार्ने, क्रुर रन्जन कति छन
जातोलाई झै घुमाउने, मानि बन्छौ भने
तिर्खा लाग्दा प्यास मेट्ने, पानि बन्छौ भने
किन खोज्नु सुन चादि, यदि तिमि मेरै
सौभाग्य त्यो मायाको नै, खानि बन्छौ भने
गुन देखाई स्वार्थ लुट्ने, बानि मान्छे भित्र
केही पाउने आश नराखि, दानि बन्छौ भने
जाना जानि अपराध , गर्ने छैन भन
म मा तिम्रै अधिकार छ, ज्ञानि बन्छौ भने
माग्नु त धेरै थियो खै माग्नु यहा के
बुद्धको देशमा शान्ति मागु भने,
शान्ति क्षेत्रमै घरीघरी बुद्धको चिहान खनिन्छ ।
न्यायको निम्ति क्रान्ति मागु भने ,
क्रान्तिमा क्रुर स्वार्थ लादिदै छ
सिताको जन्म भुमिमा आदर्श मागु भने
दिन दहाडै अस्मिता लुटिदै छ ।
खै यहाँ के माग्नु र
सभ्यता भुलेकालाई सभ्यता मागु भने
ए बास बस्नै नसकेर सुटुक्क गैसकेछ ।
दुई हात थापि अधिकार मागु भने
त्यो हरेक साझ सुराको प्याला सगै सिद्घीएछ ।
अन्यायले छटपटिदा न्याय मागु भने
न्यायमा नराम्रो खडेरी परेछ ।
खालि सिउदोमा एक चिम्टि सिन्दुर मागु भने
खै पलपल सिउदोहरु उजाडिदैछन् ।
टहुराहरुको लागि साहरा मागु भने
रुन्छु सधै तिम्रो याद , रातमा आएपछि
बिरहले लेख्या चिठ्ठि , हातमा आएपछि
बिपनामा तिमी धेरै ,टाढा भए पनि
सपनिमा मुस्काउदै , साथमा आएपछि
हृदयमा लेखिएको एउटा , तिम्रै नाम छ
त्यहि नाम मेरा हर, बातमा आएपछि
मया भुल्ने खुबि छैन , मर्न सकिएन
मन मिले नि कुरा फेरी ,जातमा आएपछि
जता हेर्यो तिमी देख्दा , हिड्नै छाडि दिए
तिम्रै रुप शितमा टल्कि , पातमा आएपछि
छट्पटिदै मर्न लागें तिमी बाँच्नु बैगुनी ,
मेरा चाह मारे पनि आफ्ना साँच्नु बैगुनी ।
पलाएको माया छाडी अन्तै गर्यौ मलजल,
त्यहि मायाको मुनालाई नि भाँच्नु बैगुनी ।
घात गर्दै दुधमा बिष घोलि दिए पछि,
जिउदै छ कि मरी मनि जाँच्नु बैगुनी ।
जब घरको आँगनिमा शखं बज्न थाल्छ,
धक फुकाई घुमी घुमी तिमी नाँच्नु बैगुनी ।
मर्यो आमा तिम्रो छोरो खोज्न कहीँ गा'को छैन,
सबै कुरा थाह पाइयो भन्न केही भा'को छैन ।
आफ्नो स्वार्थ पुरागर्न देशमै आगो झोसिदिदा
कति मरे निर्धाहरु देशमा शान्ति छा'को छैन ।
मातृत्वको अस्तित्वमा हिलो छ्याप्न रोक्दा खेरी
मरेका छन धेरैजना आत्म शान्ति पा'को छैन ।
मिलेको त्यो समाजमा झगडाको बिउ छर्दा
आँगनिमा लास पर्दानि हेर्न कोहि आ'को छैन ।
कर्मको फल भाग्नु पर्छ झार्नु हुन्न तिम्ले आँशु,
एक मरे सय्यौँ बाँच्छन् पछुतो केही ला'को छैन ।
देशले फेरी तक्मा, पायौ भ्रष्टचारीको
सरकारमा दाईँ छ, सधै बेभिचारीको
सहमतिको मन्त्र जप्छन्, सधै बाहिर
निति नियम लागु, हुन्छ घुसखोरीको
अलि कति नैतिकता, भईदिए यिनमा
किन जगजगि, हुन्थ्यो दुराचारीको
बिज्ञहरु सधै बाहिर ,छैन सदस्यता
कुर्सि जति बुद्धि, नभा भुराभारीको
पर्ख तिम्रो मिठो निन्द्रा, छिन्छे कालीले
अथाह माया तिमीलाई नै, दिन्छे कालीले
रिसाएर जहा जाउन, यहि फर्काउछु
नझुक्याउन तिम्रो माया, चिन्छे कालीले
पिडा भित्र नलुकाउनु, मिली बाडुला
तिम्रा सारा दु खलाई नि, लिन्छे कालीले
नाफा घाटा जे जे होला, चोखो मायामा
यो मन दिई त्यो मायालाई, किन्छे कालीले
आफैलाई थाह छैन तिम्लाई , कति माया गर्छु सानु
माया मेरो सतबिज बनाई ,तिमि माथि छर्छु सानु
आधि हैन बाढि हैन , छिन भरमै उजाड पार्ने
झरनाको निश्चल जल हु , तिम्रै मनमा भर्छु सानु
तिमि सग केहि माग्दिन ,मात्र मेरो मनमा बस
टाढा भयौ भने नयन बाट ,सायद मत मर्छु सानु
सदाबहार हरीयालि बनि रहु , यो जुनि भरनै
पतझड बन्नै पर्यो भने , तिम्रै अघि झर्छु सानु
