बन्द बिकास काम चलाउ, सरकार भए पछि
मन्द निकास पिपलपाते, व्यबहार भए पछि
गौतम बुद्ध नदेउ अर्ति, म हिसांको बाटोमा छु
खुन पिएर जिउनु पर्ने, तरवार भए पछि
अभाब भित्र सारा जनता, पिल्सिएर मरेपनि
हेर्ने होईनन् नेता ज्युले त, दरवार भए पछि
देश भरीनै कोलाहल छ, हत्या हिसां जताततै
के आस राखु र नेता सबै, मतियार भए पछि
जनता सामु देखाउदै दाँत, ङिच्च ङिच्च हास्दै फेरी
लाज पचाई बोल्दा रहेछन्, ति लाचार भए पछि
मन दुखाई किन बाच्नु म त कान्छु मरे हुन्छ
मरी छ नि बल्ल भन्दै तिम्ले उत्सब गरे हुन्छ
आफ्नो ठाउमा ठिकै छु म भन्दै तिमि हिडेपछि
किन बस्ने म यहि गाँउमा अन्तै बसाई सरे हुन्छ
सगै जाउला पारि भन्दै हात समाई लगेर नि
खोलि बिच मलाई छोडि एक्लै तिमी तरे हुन्छ
खोटो रैछ भाग्य मेरो देख्या कुरा पाईन मैले
चिता मेरो जल्न थाल्दा घाट तिर झरे हुन्छ
लाग्न थाल्यौ तिम्रा शब्द, ब्याधाको त्यो तीर जस्तै
कोमल यो हृदयमा, रोपिएका झिर जस्तै
ढुङ्गै जस्तो मन रै छ, चिनेनौ त चोखो माया
ठाँउ नराखि भन्यौ पापि, सधै लाग्छ पिर जस्तै
ससांरलाई बदल्ने त्यो, खुबि छ कि भन्ने ठाने
कायर अनि तुच्छ सोचाई, किन मान्नु बिर जस्तै
पिडा हुदा अतासिदै, शिर राख्ने तिम्रो छाति
त्यहि छाति आज भोलि, लाग्न थाल्यौ भिर जस्तै
कति रुन्छेउ धिकारेर, निर्दयिले कुट्यो भनि
सौभाग्यको रातो पोते, त्यहि बेला चुट्यो भनि
बरु ढुङ्गा कुटेर नै, खुशि साथ खान्थ्ये होला
खै कसरी पापि सगँ, मेरो लागन जुट्यो भनि
अरुहरुको हाँसो खुशि, देख्दा पनि रहर लाग्छ
कर्म लेख्दा त्यो भाबिले, मेरै खुशि लुट्यो भनि
लुकाउदै ति गल्तिहरु, सधै उस्कै पक्ष लिदा
आफ्ना भन्ने सबै सगँ, भ'को नाता टुट्यो भनि
मन बुझाउ खै कसरी, साथ दिने कोहि भएन
स्वार्थिको त्यो सिन्दुरले, भाग्य मेरो फुट्यो भनि
दिक्दार भए उनि सगँको, बयान सुन्दा
बैरो बने सबै अगंको, बयान सुन्दा
माया हो कि प्यास, बुझ्नै सकिन
अलमलमा परे बेढगंको, बयान सुन्दा
कस्तो पान हो त्यो तृप्त, हुदै नहुने
जिउदै मरे अझ दगंको, बयान सुन्दा
बेहोसि भै सबै सामु, नङ्ग्याईदियो
लज्जित भए रुपरगंको, बयान सुन्दा
योवनको तृष्णा शब्द, शब्दमा पोख्यो
उठेरै हिडे उमगंको, बयान सुन्दा
जवानिको प्यास मेट्न कति अन्धो हुन्छ मान्छे
जब आखा खुल्छ उस्को सम्झि सम्झि रुन्छ मान्छे
पागल झै हिडीरन्छ जमानालाई दोष दिदै
भएभरको बुद्घि लगाई षडयन्त्र बुन्छ मान्छे
कति बच्चा अनाथ अनि सैयौ घर उजाड हुन्छ
बैरो बनि हिड्छ बरु कहाँ अर्ति सुन्छ मान्छे
समयले नेटो काटी आधा उमेर घर्के पछि
पछुताउदै मन्दिरमा देबि देउता छुन्छ मान्छे
अपराधिलाई एक दिन, गाल्छन जनताले
हेर्दै जाउ जेल भित्र, हाल्छन जनताले
काम बिना भत्ता खान, ससंद चलाउदैछौ
छ सयको गोठलाई नि फाल्छन, जनताले
तुहाएर छाड्छौ किन ? सुनौला चाहनालाई
बिद्रोहको राँको अब, बाल्छन जनताले
बाघ बन्दै स्यालहरु, कराउदा थाह पाईयो
हुन्न काम नयां पाइला, चाल्छन जनताले
मलाई गीत गाउन मन लाग्छ,तर प्रेमको होइन
अनि होइन अनुनय बिनयको
म त्यहि गीत गाउछु जसमा छ आत्म कथा गरीब सबैको
भन्ज्याङको उकालि काटेर भरीया दाईले देउरालीको चौतारीमा बसेर
थकाई मार्न गाएको आफ्नै जीवनको गीत
मलाई पनि गाउन मन लाग्छ
त्यहि स्वरमा स्वर पुर्याएर पल्लो पहराको खोचबाट,
घास काट्दै लैबरीको भाकामा हृदयको
कारुणिक उदगार ब्यक्तगर्ने चमेली दिदिको त्यो गीत
भर्खरै भित्रिएकी गरीब चेलीलाई
सम्पतिको निहुमा घरबाट धपाएको
अनि जिउदै आगो लगाएको
भक्कानो फुट्ने बिभत्स दृश्यको गीत
मलाई गाउन मन लाग्छ
माया लाउने कसरी हो, छुटाउनेको कमि छैन
हिड्न पनि गाह्रो भयो, कुटाउनेको कमि छैन
नसा छुट्छ मदिराको, धनको नसा दशा बन्छ
आफ्नो अर्को नभनेरै, लुटाउनेको कमि छैन
स्वार्थिको यो ससांरमा, निश्वार्थि त पाउनै गाह्रो
महाजाल बुन्दै बुद्धि, भुटाउनेको कमि छैन
मिलेको त देख्नै हुन्न, झगडाको बिउ छर्दै
दाजु भाई अनि घरै, फुटाउनेको कमि छैन
तिल जत्रो कुरालाई, पहाड झै बनाएर
ठुलै भिड सडकमा, जुटाउनेको कमि छैन
प्रजातन्त्र हटाउदै छौ, गणतन्त्र नि जान्छ होला
आज खाने तिम्रो पालो, भोलि त्यस्ले खान्छ होला
हिजो मर्ने पशु हैनन्, बग्या रगत पानि थिएन
यहि तिम्रो ठाडो आदेश, सधै कस्ले मान्छ होला
जनताको मुल्य छैन, कति गर्छौ मनोमानि
जनतामै छ अधिकार, भोलि अर्कै छान्छ होला
प्रतिशोध, निषेधको, किन खाल्डो गहिरो भो
ख्याल राख शहिदको, आत्माले के ठान्छ होला
