बेबारीसे लास भयो, माया तिम्रै कारणले
यो पाटिकै बास भयो, माया तिम्रै कारणले
भकुन्डोलाई झै यता उता, हानिरह्यौ सधै भरी
घिटी घिटी शास भयो, माया तिम्रै कारणले
थोपा थोपा सगांलेको घैटो फोडी फालि दियौ
सबै कुरा नास भयो, माया तिम्रै कारणले
मन भित्र सधै भरी काँडाले झै घोचिरन्छ
सम्झौताको गाँस भयो, माया तिम्रै कारणले
आफ्नो भाग्य आफैले नै, फुटाएर आयौ तिमी
त्यो अस्मिता परदेश मै, लुटाएर आयौ तिमी
ति ईमान्दार परिश्रमी, सोझा साझा जनलाई
भ्रम फिजाइ आपसमै, कुटाएर आयौ तिमी
किन हेर्ने अरुलाई त, आफ्ना चाह पुरा भासि
बाकी थोरै स्वाभिमान, नि भुटाएर आयौ तिमी
आमाको त्यो अस्तित्वलाई, जोगाउनु पर्छ भन्दा
सौभाग्यको पोतेलाई नै, चुटाएर आयौ तिमी
दाजु भाईकै ज्यान लाने, पिली खारा नबनाउ
मुटु फुट्ने शंख फुक्दै, अब घारा नबनाउ
सपना ति सजाउदै, कल्पनामा हराउने
देख्दा राम्रा आकासका, जुन तारा नबनाउ
सबिंधान बन्ने आशा, साच्चै मर्न लागिसक्यो
आखा भित्र छारो हाल्ने, फोस्रा धारा नबनाउ
भट्याउन मात्र बन्ने, पुरा गर्नै नपर्ने ति
सुन्दा खेरी राम्रा लाग्ने, खोक्रा नारा नबनाउ
जनतालाई झुक्याउदै, पुरा गर्यौ आफ्नै स्वार्थ
देउता भनि पुजा गर्दै, भाईमारा नबनाउ
अहिले किन ढिला गर्यौ, यहि बेलामा आउथेउ आमै
आफ्ना मनका पिर पोखेर, थोरै शान्ति पाउथेउ आमै
सन्तान सम्झि रुने गर्थेउ, पत्तै छैन तिनको भन्दै
तिनलाई खोज्दा घर बास गयो, भनि कुरा लाउथेउ आमै
कति टाढा थियौ कुन्नि, के ले तिम्लाई यहा ल्याउथ्यो
म नमरुन्जेल आई राख्छु, खिस्स हास्तै भन्थेउ आमै
भन्थ्यौ निर्दयि छन मान्छेहरु, कुकुर लागाई खेद्ने गर्छन
आफ्नै सम्झि छेउमा बस्थ्येउ, तेहि भएर धाउथेउ आमै
के नै पाउछौ तिमीले र हृदयलाई टुटाएर ।
अहम किन गर्छौ यहा ठुलो जातको हुँ भनेर ।।
रगत सबको रातो हुन्छ के पायौ र भिन्नता ।
रुवाउनुनै थियो भने किन गास्यौ अत्मियता ।।
म भित्र नि मुटु चल्छ मनभरी माया छ ।
सानै जातको भए पनि मानवताको छाया छ ।।
माया भन्ने ठुला साना दुबैको नै उस्तै होला ।
यस्तै पिडा तिमीलाई दिदा मुटु भए मन रोला ।।
मेरा हरेक खुसिहरु तिम्रै नाउमा सारी दिउला
तिम्लाई जित्ने रहर भए सधै मैले हारी दिउला
कारण बिना आफ्नै मनलाई रुवाउछौ तिम्ले भने
तिम्रा इच्छा पुरा गराई आफ्ना सबै मारी दिउला
तिम्लाई कहि पछुतोले मन जल्न थाल्यो भने
मनको आगो निभाउनलाई साच्चै पानि पारी दिउला
अरुसग त्यो कालिलाई छाडिदिन्छु भन्छौ अ रे
भन सानु मै सँग नै नाउदी पाउदी तारी दिउला
पुछिएको खालि सिउदो, त्यो हातले भर्न सक्छौ ?
सक्रुचित भावनालाई, परिवर्तन गर्न सक्छौ ?
पापि हैन भबितब्य, पर्न सक्छ जो कोहिलाई
साच्चै भन मर्ने सगँ, तिमि पनि मर्न सक्छौ ?
अलछिनि कर्महारा, नभनन मन रुन्छ
सान्तोनाले मन सेक्दै, यो दु खलाई हर्न सक्छौ ?
सधै भन्छौ ति आखा बाट, अश्रु गगाँ नबगाउ न
भन तिमि यि हात थामि, समाज अघि पर्न सक्छौ ?
सुनसान अनि एक्लो भो, हर रात तिमी बिना
कोही छैन सुनि दिने, मिठा बात तिमी बिना
न्याउलि झै रुदारुद, सुकिसक्यो आशु पनि
बिछोडमा चाहनाका, लागे खात तिमी बिना
तिमी पनि छटपटिमा, निशासिदै हौला सानु
नदेखिने खडेरीले, सुक्यो आत तिमी बिना
मैलाई हेरी भित्ताले नि, जिस्क्याए झै लाग्न थाल्यौ
नफक्रदै ओईलि झर्यो, बैशका मात तिमी बिना
पिडामा नै बाचेकी छु, हास्ने मन छैन मलाई
कसै सगँ कुनै नाता, गास्ने मन छैन मलाई
सबै मान्छे स्वार्थि भनि, शकां गर्न मिल्दैन की
मै भित्रको शकांलाई नि, मास्ने मन छैन मलाई
यही सानो मनलाई, धेरै पारे गराहरु
यि गराका आलिलाई नि,तास्ने मन छैन मलाई
बाध्या छैन वचनले, स्वतन्त्र छौ सधै तिमि
यो मुटुमा कुनै तस्बिर, टास्ने मन छैन मलाई
निर्मोहीले फसाई, छाड्यो नानाभाति गर्दै
अङ्गालोमा कसाई, छाड्यो नानाभाति गर्दै
रुपैकी छौ खानि, मेरो दिलकी रानि भन्दै
त्यो छातिमा टसाई, छाड्यो नानाभाति गर्दै
ज्यानै लाने मुस्कान, भन्छ अझ नजिक सरी
तान्दै काखमा बसाई, छाड्यो नानाभाति गर्दै
दु:ख दिने छैन, सानि भन्दै मिठो बोलि
साच्चै मलाई हसाई, छाड्यो नानाभाति गर्दै
मन सगँ खेल्दा खेल्दै, मायाको त्यो किलो
दिल भित्र धसाई, छाड्यो नानाभाति गर्दै
