नेपाली हुँ, गोर्खालीको नामले म चिनिन्छु ।
कर्मठ छु, गरी यहाँ कामले म चिनिन्छु ।
राम्रो घर, राम्रो लुगा, मिठो खाना खोजिन्न
खोले सिस्नु खाई कन मामले म चिनिन्छु ।
ठग्ने लुट्ने गरिन्न भो बरु श्रम गरिन्छ
गर्या कर्म सुहाउँदो दामले म चिनिन्छु ।
छलिन्न ती कोहि कतै, कसैलाई ढाँटिन्न
होईन भने हातको ई डामले म चिनिन्छु ।
सड्यन्त्रको खेती गर्न छोडी देउ ।
राष्ट्र लुट्ने तिम्रो लक्ष्य तोडी देउ ।
विध्वंसको मार्ग कति रोज्छौ कठै!
जनताका टुट्या आशा जोडी देउ ।
नेपालीको पसिना त्यो लुट्नु भन्दा
असक्तले ला'को खेती गोडी देउ ।
भ्रष्टाचार मात्र कति गर्छौ दुष्ट ?
दु:खी माथि नजर त्यो मोडी देउ ।
पवित्र यो बस्तीलाई थुकेर पो गयौ ।
बदनामी भयौ र'त झुकेर पो गयौ ।
बगाउन खोज्दा गाउँ घरलाई यहाँ
क्रुरताको खडेरीमा सुकेर पो गयौ ।
सत्यताको अगी झुट नटिक्दा तिमी
कायर झैं डराएर लुकेर पो गयौ ।
सोजा बस्ति यो नि:श्लथ पार्ने दाउ हेरी
अचम्म नै गरि तिमी भुकेर पो गयौ ।
गल्ति बिना व्यर्थै चोट दियौ किन?
पछुताउँदै फेरी आँशु पियौ किन?
तिमी बिना मरी जान्छु भन्थ्यौ नि,
चोखो प्रीतको बदला लियौ किन?
कसम तोडी रम्दै-रम्दै गएका थ्यौ
तड्पी-तड्पी सम्झनामै जियौ किन?
जुनी-जुनी साथै हुन्छु भन्ने मान्छे
पराईको काखमा रम्दै थियौ किन?
सड्यन्त्रको खेती लाउन छोडी देउन नेता ।
राष्ट्र लुट्ने तिम्रो लक्ष्य तोडी देउन नेता ।
विध्वंसको मार्ग मात्र कति रोज्छौ कठै !
जनताका टुट्या आशा जोडी देउन नेता ।
नेपालीको पसिनाले विदेश गुम्नु भन्दा
हाम्रै शुन्दर बगैंचा यो गोडी देउन नेता ।
नाता वादलाई मात्र कदर पराईलाई छैन किन?
गरिबको पिडा माथि नजर मोडी देउन नेता ।
जबर जस्ती मेरै साथमा बस्न खोज्छ त्यो ।
त्यसैले त यो हृदय भित्र पस्न खोज्छ त्यो ।
म लाचारी छु र त एक्लौटी हुन चाहन्छु,
आखिर किन? यस्तो म संग फस्न खोज्छ त्यो ।
मेरो मायाँमा खोट छ, थाहा पाएर पनि,
बुझ्दैन कठै ! मुटु भित्रै पो कस्न खोज्छ त्यो ।
दाग लागेको छ मेरा सारा ईज्जतमा नै,
अवगत छ, सुकिला आँखा रस्न खोज्छ त्यो ।
अंश्रु हुँ म त सबैको लागि यो संसारमै,
फेरी किन हो? बिल्न म संगै खस्न खोज्छ त्यो ।
आउ बस मेरो छेउ शितल छायाँ दिन्छु ।
जुनतारा हैन तिम्लाई चोखो मायाँ दिन्छ ।
जब देंखे तिमीलाई मायाँ यो जाग्न थाल्यो
तिमी संगै सयौं झुनी काटौं लाग्न थाल्यो ।
आऊ समाउ हात मेरो दायाँ बायाँ दिन्छु
जुनतारा हैन तिम्लाई चोखो मायाँ दिन्छु ।
भुजी देउ यो मनले तिमीलाई मागी रा'छ
एक्लो जिन्दगी यो आज बिमुद झैं भा'छ ।
जिन्दगीका पर्खालहरु चर्किएर ढली रहेछ ।
लक्ष्यहरु नि:शेष भै आत्मा गली रहेछ ।
भुल रै'छ जिन्दगीमा हजार बाटो रोज्नु
अर्को गल्ति बैगुनीलाई अपनाउन खोज्नु ।
चेतनाका विजहरु राँको भित्र जली रहेछ
लक्ष्यहरु नि:शेष भै आत्मा गली रहेछ ।
भोगे पछी थाहा हुन्छ प्रशव व्यथाहरु
निर्मोहिलाई लाग्दो रै'छ बनावटी कथाहरु ।
जिन्दगी यो किन आज कायर बनी रहेछ
लक्ष्यहरु नि:शेष भै आत्मा गली रहेछ ।
जति दु:ख भए पनि विदेश नजाउ चेली ।
जानीजानी बदनामीको नाम नलाउ फेरी ।
सुख अनि सम्पतिको खानि छैन विदेशमा
नारीलाई जे नि गर्छन् छैन चैन विदेशमा ।
हजारौं छन् खाडी मुलुकमा निर्दयी आखेटि
जानीजानी बदनामीको नाम नलाउ फेरी ।
नारीहरुको ईज्जत लुट्छन निर्दयी खाडीमा
बेचैनको लुगा दिन्छन हुन्नौ त्यहाँ साडीमा ।
नजाउ विदेश स्वदेशमै बसौं कष्ट झेली
जानीजानी बदनामीको, नाम नलाउ फेरी ।
सव्यबनि शान्तिको त्यो किरण'पो छरौं अब ।
कर्मठ भै विकाशका निर्माण'पो गरौँ अब ।
बचौं अनि बचाउँ है निश्वार्थ ति सोँच लिई
विक्रिती र विसंगती त्यो निर्मुल पारौं अब ।
हत्या, हिँसा, आतंक र भ्रस्टाचार नस्ट गरि
शान्ति संग मिलीझुली हामि खुसी भरौं अब ।
भाषाधर्म,जातजाति यी आखिर उस्ता उस्तै
एकताको पुल हाते मालो गरि तरौं अब ।
