म हेरी रहे
पल-पल हेरी रहें
एकनासले हेरी रहें
र तिमी देखाई रह्यौ नाटक
सडक-सडकमा
सदन-सदनमा
सभा-समारोहमा
उत्तिकै तिम्रो चर्चा चली रह्यो
मिडिया पत्रपत्रिकामा
गरि रह्यौ चिल्ला भाषानहरु,
अन्तस्करणमा थुपारेर दुरालाप ।
मान्छेको व्यबहारले मात्र अपुग भएछ तिमीलाई
र त नरपशु भएछौ
अधमको मुकुट लाएछौ
पीडाको त्यो धारमा नमज्जाले रेटिएँ म ।
जिन्दगीको अँधेरो कोठा भित्र छेकिएँ म ।
सुखी हुन संगर्ष थुप्रै मैले गरेको थें
अभागी नै रहेछु दु:ख मै पो पेलिएँ म ।
सबै संग मिल्न त नखोजेको कहाँ हुँ र
कर्मै खोटी रहेछ क्रुर जस्तै देखिएँ म ।
सारा कुरा पाएकै थिएँ आज सम्म मैले
तर अहँ दुर्भाग्य दैब बाट हेपिएँ म ।
राष्ट्र भक्ति गीत हामीले,गाउनु पर्छ अब।
सबै मिली दिगो शान्ति,छाउनु पर्छ अब।
संस्कृति र भेषभुषाको,सम्मान गर्दै हामी
दौरा सुरुवाल,चौबन्दी चोली,लाउनु पर्छ अब।
अन्यायी र अत्याचारीलाई,निर्मुल पारेर यहाँ
शान्ति संग जिउने अधिकार,पाउनु पर्छ अब।
सुतेको त्यो बस्ति पनि,व्युउँजाउनु पर्छ हेर
चेतनाको बिज छर्न गाउँ घर,दाउनु पर्छ अब।
म नेपाली नेपालकै लागि मर्न पाउँ !
म पौरखी शान्तिको विज छर्न पाउँ !
परिवंच हैन यहाँ विश्वासले जिती
म नियन्ता ग्रहितव्य काम गर्न पाउँ !
आमोदको अन्त्य भ'को यो भूमिमा अब
म हर्दम शान्ति अनि खुसी भर्न पाउँ !
बेद भाव र द्धन्दले ओत प्रोत यहाँ
म पात झैं अभाक्ति त छिटै झर्न पाउँ !
आफ्नै पाखा पखेरा यी फुलाउँछु सँधै ।
गरिबी यो मन त्यतै डुलाउँछु सँधै ।
कर्मठ म किसानी हुँ रुचाउँछु श्रम
लेक बेशी गर्दै दिल खुलाउँछु सँधै ।
जाउँ लाग्छ परदेश पसिना यो बेच्न
तर सोंच स्वदेश मै भुलाउँछु सँधै ।
मलिला छ नेपाली यो माटो हाम्रो हेर
पसिनाका फल अन्न हुलाउँछु सँधै ।
सक्दिन म जिउन नी निर्णय यो गरी सकें ।
अंश्रुधारा संगै म त बिलिन् हुन झरी सकें ।
थाकीसके मेरा सारा पाईला यो निरीह भै
बाहिर म बाँचे पनि भित्र भित्रै मरी सकें ।
पुरा हुन्न रहेछ ति सोंचे जत्ति लक्ष्य सबै
त्यसैले त उजाडीलो ओजेलमा परी सकें ।
चर्चाचल्यो गाउँभरि पिडित यो जिन्दगीको
अनि र पो लाजमानी एक्लासमा सरी सकें ।
ए ! बैगुनी मेरो मन रुवाएर के पायौ
अंश्रुको यो पोखरीमा डुबाएर के पायौ ।
कति साह्रै निर्दयी त्यो तिम्रो दिल पनि हँ
मेरो मुटु भित्र काँडा छुवाएर के पायौ ।
किन गर्छौ पश्चाताप भूल गरि सके'छी
आखेरिमा मलाई नै कुवाएर के पायौ ।
सर्वश्रेष्ठ प्राणी हामी सोंच्नु पर्थ्यो नि
पियुषको साटो बिष खुवाएर के पायौ ।
नसुर्ताउ तिम्रो शिर झुक्न दिन्नौ आमा ।
शरीरका रगत त्यो सुक्न दिन्नौ आमा ।
अन्यायी ति सन्तानले दिए चोट धेरै
जेजे भए अब हामी दुख्न दिन्नौ आमा ।
मर्छौं बरु तिम्रो लागि तर बैरी बाट
तिमीलाई कहिल्यै नि थुक्न दिन्नौ आमा ।
गोलि हैन चेतना को जलाएर दिप
ईज्जत'त्यो माटोमुनी लुक्न दिन्नौ आमा ।
निर्दोष नयन बाट
अंश्रुधारा बगे कति-कति बलिन्द्र झैं
न त त्यो हर्षाश्रु नै थियो
थियो त त्यो अथाह पीडाको संकेत,
जहाँ नेपाल आमाको ईज्जत लुटिन लागिएको थियो
जहाँ नेपाल आमालाई फाँसीमा चडाउन लागिएको थियो
क्रुर,अधम र अनार्य सन्तान बाट
कतै बम बनेर आमाका खुशीलाई ध्वस्त पारिए
कतै तरवार बनेर आमाका शिर ढालिए
आमा मृत्यु सैय्यामा छटपटाई रह्यो
र देशद्रोही निकम्मा सन्तानहरु
रमित हेरी रहे
भोज भतेर चलाई रहे
खुसि मानि रहे ।
न जीउनु नै नपर्ने न त मर्नै नपर्ने ।
फुल जस्तै जीवन न त झर्नै नपर्ने ।
जीवनका चाहना नै खै कस्तो-कस्तो
बालुवा ति बगरमा थुप्रिएको जस्तो ।
बाँचुन्जेल दु:ख'नै न त गर्नै नपर्ने
न जिउनु नै नपर्ने न त मर्नै नपर्ने ।
बाँची रहंदा'नी कै'ले मरे जस्तै लाग्छ
आशाहरु फुलाउने न त ईच्छा जाग्छ ।
