बिहान सँधै बाहिर जाने बेला ,
कुशलताको कामना गर्दै
श्रीमतीले कालो टीका लगाइदिन्छे
साँझ म नफर्केसम्म
बाटोमा आँखा ओछ्याइ बस्छे ।
भरोसा छैन अचेल सहरको
कतै फूटपाथमा
कुनै जेब्राक्रासिंगमा
धराप थापिराखेको हुन सक्छ
कहिले कहाँ अल्झेर , जीबन
अल्कत्राको चितामा पसारिरहेको हुन सक्छ ।
सुधीर ख्वबि द्वारा रचना गरिएका लेखहरु - पृष्ठ २
यतिखेर म हस्पिटलको इमर्जेन्सी वार्डको बाहिर राखिएको बेडमा अवाक मनस्थितिमा पसारिएको छुँ । मेरा वरिपरी परिचित मुहारहरु झुम्मिएकाछन् । मेरा आँखाले ती मुहारहरु चिन्न सकिराखेको छैन । मात्र म स्वर सुनिरहेको छुँ । होहल्लाहरुको माझ , चिच्याहटको त्यो मुटुनै सेरिनेखालको आवाजसंगै मानसपटलमा झ्ल्याक्क झुलूक्क फ्ल्यास जस्तै केहि निमेष अगाडिको घटनाको दारुण दृश्य चम्किरहेको छ ।
सीमा आफ्नो सल्किरहेको गाउन निभाउने प्रयास गर्दै थिई, जतिबेला म उसको चिच्याहट सुनेर भान्छामा पुगें । आगोले उसको कपाल पनि टिपिसकेको थियो । आफ्नो हातले आफ्नो शरीरमा लागेको आगो निभाउने कोशिश गर्दै थिई । उसको मुखबाट लगातार चिच्याहट निस्की नै रहेको थियो ।
म एकछिनको लागि स्तब्ध जस्तै बने । विवेक शून्य झैं बने । फेरि हत्तपत्त हातैले उसको शरीरको आगो निभाउने प्रयास गर्नथालें । भान्छा साँघुरो थियो । एउटा शटरमा भान्छा पनि , सुत्नेकोठा पनि अनि बिचमा रायक राखेर अगाडीको भागमा किराना पसल । एउटा बाध्यता ,एउटा संघर्ष , एउटा यात्रा अनि महँगो काठमाडौँको बसाइमा पसिनासंग साट्न लालायीत केहि थान सपनाको स्यामस्वेत रेखाचित्र जसमा साकारको इन्द्रेणी रंगले रंगाउने रहर, जुन यो आगलागीमा नराम्ररी घाइते भैसकेको थियो ।
मेरो हातले मात्र आगो निभाउन गाह्रो लाग्न थाल्यो । मैले उसको हुरुरु बल्न थालेको शरीरलाई जुरुक्क काँधमा बोकें र बाहिर कुदें । यतिन्जेलसम्म बाहिर मानिसहरुको भीड जम्मा भैसकेको थियो । सीमा चिच्याउँदै थिई । शरीरको लुगा पूर्णत: जलिसकेको थियो । कसैले बोरा भिजाएर ल्याएर सीमालाई छोपिदियो । त्यतिन्जेल सम्म उ बेहोश प्राय: भैसकेकी थिई । कोहि एम्बुलेन्स बोलाउ भन्दै थियो , कोहि छिटो अस्पताल लैजाउ भन्दै थियो । दुर्घटनाको
समय बाहिर खेल्दै गरेकी छोरी बिनिषा कहालिएर मलाई अंगाल्न आइपुगी ।
'बाबा ! बाबा !! मम्मी ! मम्मी….!'- भन्दै डरले अबोध मुहार कालो निलो पार्दै रुँदै थिई । मैले मेरी छोरीलाई अंगालोमा लिएँ ।
'के भो , के भो ? '- भीडको जिज्ञासा स्वभाविक नै थियो ।
एउटा मान्छेले उहिले
देशलाई बाँसुरी ठान्थ्यो
खूब बजाइरन्थ्यो ।
ऊ बाँसुरीलाई ऊखु जस्तै चुस्थ्यो
कहिले लट्ठी बनाइ प्रयोग गर्थ्यो
कहिले शान्तिको राग अलाप्थ्यो
कहिले बिकासको धून सुनाउथ्यो
बाँसुरी उस्को लागी प्रजातन्त्र थियो
यो अस्तिको कुरा हो ।
हिजो करोडौं हातहरुले नयाँ बाँसुरी बनाए
यसलाई फरक ढंगले , नयाँ सोचले बजाउन
सुर, ताल र स्वर मिलाउन
करोडौंको सपना साकार बनाउन
बाँसुरीलाई सबैले माया दिए ,विस्वास गरे
यो हिजोको कुरा हो ।
समय किन आगो हुन्छ ?
अनि मात्र झुपडी सँधै
झुपडीहरु मात्रै जलाउन खोज्छ,
र जलाऊँछ पनि, सँधै नै
क्रुरताको पराकास्था नाघेर ।
आगो किन झन आगो हुन्छ
भोका पेटहरुमा सल्केर
र जलाईन्छ श्वाश - प्रश्वाशहरु
डढेलोमा पारेर, बनाईन्छ खरानी
अनि सजाऊँछन् सहानुभूतिका चिहानहरु ।
सजल मनका भाषाहरु
किन बुझ्न चाहँदैन, यो निष्ठूर समय
र लाड्न खोज्छन् फेरि अराजकताहरु
भग्नावशेष माथि पनि गर्न खोज्छन्
अनि गर्छन् पनि बलात्कार, बारम्बार ।
सहर भित्र ...
अभिजात्य यौवनहरु
डिस्कोथेक, बार र नाइट क्लबमा
पारदर्शी, अल्प वस्त्रमा उदांगो भएर
कुन सभ्यताको देखासिकी मै व्यस्त छन्
सिगरेटको धुवाँमा रुम्मलीएर
व्हिस्किको ग्लासमा पोखिएर !
सहर भित्र ...
नवजात यौवनहरु
कुनै पार्लरमा शोकेस सजाएर
कतै फूटपाथमा शृंगार देखाएर
आफुहरुलाई व्यस्त राख्न संधैं व्यस्त छन्
कोहि बाध्यताको वस्त्रमा छोपिएर
केहि रहरको अभिलाषामा बाँधिएर !
गाडीका लश्करले
ठेल्दै ल्याईरहेको छ
सहरका पर्खाल र घरका भित्ताहरु
बुलडोज़र बनेर !
धुवाँको मुस्लोले
चाप्दै ल्याईरहेको छ
फोक्सो र स्वास प्रस्वासहरु !
सहरका बाटाहरु
यम पथ बन्न थालेका छन्
हिडाई साबिती अपराध
अनि सजाएँ ,
अंग भंगता वा सिधा चिर निन्द्रा
आँखा चिम्लेर पनि तिम्रै धूनमा
आँखा खोलेर पनि तिम्रै धूनमा ।।
रात दिन, साँझ बिहानी पनि
छैन काम, मात्र तिम्रै धूनमा ।।
जुनेली रात या औंशी अँध्यारो
आकाश हेर्दै बस्छुं तिम्रै धूनमा ।।
स्पन्दन होस् या सासको आरोह
लय हाल्दै बस्छुं तिम्रै धूनमा ।।
मनले मनलाई चाहेको छ,अब आउनु तिमी ।
मायाको मीठो गीत मेरो लागि गाउनु तिमी ।।
अम्बरमा जून,शीतल छ पवन ,रात मदहोश ।
मेरो तन मन, आत्मामा घनघोर छाउनु तिमी ।।
प्रेम रसले सरोवर, ती मायाका न्यानो स्पर्श ।
दिनु अलौकिक अनुभूति,साथै पाउनु तिमी ।।
माया , अलंकार , आभूषण सबैथोक माया नै ।
यो मधुरात, जूनमा नुहाउनु जूनै लगाउनु तिमी ।।
आफ्नै घरमा लगाई आगो न्यानो ताप्न थाले
मेटन तिर्खा रेटि गला हेर अंजुली थाप्न थाले ।।
चोट कस्तो छ, गहिरो कति छ भनेर नै संधै
घाऊ कोत्याई कोत्याई नै सबैले नाप्न थाले ।।
विवेक बुद्धिमा घाम लाग्न जब छोड्यो सबैको
अकल्पनिय अवस्थाले देश समाज चाप्न थाले ।।
चुपचाप चारैतिर विरोधको धुन कहीं केहि छैन
अराजकता , त्रासदी तब झन झन फ़ाप्न थाले ।।
