बेलगाम घोडाहरु, अचेल
खेतका चौडा छातीहरुमा
आफ्नो नाल गाडेर
रमाई रहेका छन् ।
तबेलामा ,
अनुशाशनमा बसेका घोडाहरु
बस्न चाहाने घोडाहरुलाई
ती बेलगाम घोडाहरु
बेहिसाब तथानाम बक्दैछन् ।
र स्वतन्त्रताको नाममा
रास्त्रियताको नारामा
आफ्ना अभिस्टको रोपाइँ
बलात्कृत शैलीमा
सुन्दर खेतहरुमा , गर्दैछन् ।
हिजो ,
शान्ति रोप्ने मन गरेको भए
आज ,
बांझो जमीनमा पनि
शान्ति फुलिरहेको हुन्थ्यो !
हिजो ,
मृत्यु रोपेर आज
फूल फुल्नै पर्ने दावी
आग्रह हो की अभिस्टता ?
यसको अर्थ
मृगतृष्णा बन्दै गईरहेको
दावीका क्रमस: ध्वस्त
आधारकिल्ला हेर्दै
फेरि पनि ,
मृत्यु नै रोप्ने अभिस्टता जाग्छ
ती हातहरुमा ,
फूल रोप्ने होइन ।
ए हावा ! सुन
ल्याईदेउ न बादल
जसरी पनि
मन मरुभूमि भए
आश, प्रेमको वर्षा ।
ए धानको बाला ! सुन
बनिदेउ न तिमी एक छाक
भोका पेटहरुमा
र, दर्काईदेउ
तृप्तिको वर्षा ।
ए कपास ! सुन
एक टुक्रा कपडा
बुनिदेउ जसरी पनि
आँखाबाट बर्सिन्दै छ
आँशुको वर्षा ।
रातभरि प्रश्न रोपीरहें
आँसुले लपक्क भिजेको मनको खेतमा
मेरो सिरानी सँधै एक्लो किन ?
रातभरि आँखा छोपिरहें
स्मृतिका तरंगले छिया छिया परेको चेतमा
मेरो मन सँधै एक्लो किन ?
ओ ,ओबामा !
यतिखेर तिम्रो हातमा शेम्पेनको ग्लास हुनुपर्छ
ओठमा मुस्कान
ह्वाईट हाउस पनि दुलही झैं सिंगारिएको हुनुपर्छ
सबै अमेरिकीहरु
पागल झैं खुशी मनाईरहेको हुनुपर्छ ।
ओ, बिन लादेन !
यो तिम्रो दोश्रो मृत्युको खबर बारे केहि बोल न
के साँचै नै तिमीले मृत्यु पाएकै हो त
मलाइ त विश्वास लागिरहेको छैन
शरीरको अवसानमा के विचारको मृत्यु सम्भव छ ?
ओ, ओबामा !
ओ , लादेनको आत्मा !
के अब विश्व आतंकबाट मुक्त भो !
ओ, अमेरिका !
मेरो विश्वासको मन जितेर
मेरो पीठमा चुपी रोप्यौ ,तिमीले
मेरो जाहेरीमा कुन्नि के कमि थियो
साक्षी किनारमा कुनै नाम पनि थिएन
त्यसैले , ए मेरो सम्वेदनका हत्यारा
तिमि निर्दोष साबित भयौ
तिमीले उन्मुक्ति पाएको यो क्षण
तिमि माथि वर्साइएका स्वागतका फूलहरुले
मेरो आत्मामाथि काँडा बनि
सामुहिक बलात्कार गरेको जस्तो लाग्यो |
मेरो कौमार्य माथि एकछत्र शाशन गरेका तिमि
जब कि यो बेला ,
मेरो गर्भस्थ अंकुरित पालुवा देखि तर्सेका तिमि
मैले मागेको एक चिम्टी सिन्दूरको सट्टा
तिमीले फ्याँकेका तथानाम वमनले
छियाछिया परेको मन सम्हाली
तिमि विरुद्ध दायर रितको बर्खास्ती संगै
मैले दिन नसकेको ती एकान्त पलहरुको सबूत प्रमाणहरु
निर्लज्जता र चरित्रहिनताको नजिर बनाइएको छ |
संवेदनहीनताको पराकाष्ठा बोकेर
दौडीरहेछ , मेरो काठमाडौँ
नव अभिजातवर्गको सपना साँचेर
रुम्मलीरहेछ , मेरो काठमाण्डौ
प्रदुषित विचारका सिद्धान्त घोकेर
गफ हाँकीरहेछ , मेरो काठमाडौँ
उज्यालोको लागि मैनबत्ती बालेर
आर्थिक क्रान्ति सोचिरहेछ ,
मेरो काठमाडौँ ...
प्रत्येक पल कहाली लाग्छ
आजभोलि संधै नै
तितो कर्कस स्वादको यो जिंदगीमा
तर पनि आशाको झिल्को
मनाकाश भरि झुल्किंदा
सप्तरंगी सपना देखेसरि
अनायासै बन्द हुन्छ परेली
भाव विभोर भई !
पर्खाइमा रात ढल्छ
अन्धकारले जित्छ मलाई
लाग्छ जीवन भुवाको फूल
पत्तै नपाई झर्न सक्छ अहिले नै
आँसु जति बगे पनि
सुख बनि कहिले त फुल्ला
आँसुकै फूल,
अन्तिम समयमा भए पनि !
पखालिन्छ संधैं
आँसुले नै यो मन किन ?
लाग्छ यो नियति हो कि , मेरो
प्राय : म सोध्छु
अँध्यारो रातको पहर भित्रको
सन्नाटाहरुलाई
आँखामा आँसु उर्लन्छ किन ?
सहर, आफ्नो पहिचानको खोजीमा
महंगी सितको साक्षात्कारमा
पसिनाको मूल्य संग
समायोजनमा व्यस्त छ ।
हरेक संक्रान्ति संगै
घरको मूल ढोकामा लाम लाग्ने
घरबेटीको त्यो अनुहार !
स्कुल , कलेजका बिलहरु
लोद्शेदिंगमा पनि अकाशिएर आउने बिल
धारोबाट आउने हावाको पनि बिल !
टेलिफोन , मोबाईल , टिभी च्यानल
इन्टरनेटका काटिएको लाईनको सुचनाहरु पनि
संग संगै देखा पर्छन् !
अगेनामा मात्र चिसो खरानी देखिन्छ
बालेर निभाईएका दाउराका ठुटा , केहि टुक्रा गोल
खाली डिक्ची देखाउनको लागि
बसालिएको हुनुपर्छ
सलाईको बट्टा अगेना छेऊ मै मिल्किएको छ
(त्यो पनि शायद खाली हुनसक्छ )
चामलको डिब्बा एकातिर
दालको डिब्बा अर्कोतिर
बेवारिसे बम झैं फालिएको छ
र , लंगोटी सम्मले पनि नभ्याएका
लालाबालाहरु
उमेर भन्दा पनि धेरै अघि चाउरी परेकी
मनमायाको निस्तेज जस्तै आँखा ,
धन बहादुरको बाटो कुरी बसेको छ ।
धन बहादुर ,
जेठको आगोमा झोसिएर
रिक्शाको पांग्रासंगै दौडिरहेछ
भोकलाई पराजित गर्न
लाजलाई घुम्टो हालिदिन
र उसलाई थाहाछ .
दिनभरिको अथक प्रयासमा
ऊ भोकलाई पूर्णरूपमा परास्त गर्न सक्दैन
उसका लालाबलाहरुको आंग
निश्चित रूपमा ढाक्न सक्दैन
तर पनि ऊ युद्धरत छ
प्रमूख शत्रुलाई पराजित गर्न ।
