बिहान सँधै बाहिर जाने बेला ,
कुशलताको कामना गर्दै
श्रीमतीले कालो टीका लगाइदिन्छे
साँझ म नफर्केसम्म
बाटोमा आँखा ओछ्याइ बस्छे ।
भरोसा छैन अचेल सहरको
कतै फूटपाथमा
कुनै जेब्राक्रासिंगमा
धराप थापिराखेको हुन सक्छ
कहिले कहाँ अल्झेर , जीबन
अल्कत्राको चितामा पसारिरहेको हुन सक्छ ।
सुधीर ख्वबि द्वारा रचना गरिएका कविताहरु - पृष्ठ २
एउटा मान्छेले उहिले
देशलाई बाँसुरी ठान्थ्यो
खूब बजाइरन्थ्यो ।
ऊ बाँसुरीलाई ऊखु जस्तै चुस्थ्यो
कहिले लट्ठी बनाइ प्रयोग गर्थ्यो
कहिले शान्तिको राग अलाप्थ्यो
कहिले बिकासको धून सुनाउथ्यो
बाँसुरी उस्को लागी प्रजातन्त्र थियो
यो अस्तिको कुरा हो ।
हिजो करोडौं हातहरुले नयाँ बाँसुरी बनाए
यसलाई फरक ढंगले , नयाँ सोचले बजाउन
सुर, ताल र स्वर मिलाउन
करोडौंको सपना साकार बनाउन
बाँसुरीलाई सबैले माया दिए ,विस्वास गरे
यो हिजोको कुरा हो ।
समय किन आगो हुन्छ ?
अनि मात्र झुपडी सँधै
झुपडीहरु मात्रै जलाउन खोज्छ,
र जलाऊँछ पनि, सँधै नै
क्रुरताको पराकास्था नाघेर ।
आगो किन झन आगो हुन्छ
भोका पेटहरुमा सल्केर
र जलाईन्छ श्वाश - प्रश्वाशहरु
डढेलोमा पारेर, बनाईन्छ खरानी
अनि सजाऊँछन् सहानुभूतिका चिहानहरु ।
सजल मनका भाषाहरु
किन बुझ्न चाहँदैन, यो निष्ठूर समय
र लाड्न खोज्छन् फेरि अराजकताहरु
भग्नावशेष माथि पनि गर्न खोज्छन्
अनि गर्छन् पनि बलात्कार, बारम्बार ।
सहर भित्र ...
अभिजात्य यौवनहरु
डिस्कोथेक, बार र नाइट क्लबमा
पारदर्शी, अल्प वस्त्रमा उदांगो भएर
कुन सभ्यताको देखासिकी मै व्यस्त छन्
सिगरेटको धुवाँमा रुम्मलीएर
व्हिस्किको ग्लासमा पोखिएर !
सहर भित्र ...
नवजात यौवनहरु
कुनै पार्लरमा शोकेस सजाएर
कतै फूटपाथमा शृंगार देखाएर
आफुहरुलाई व्यस्त राख्न संधैं व्यस्त छन्
कोहि बाध्यताको वस्त्रमा छोपिएर
केहि रहरको अभिलाषामा बाँधिएर !
गाडीका लश्करले
ठेल्दै ल्याईरहेको छ
सहरका पर्खाल र घरका भित्ताहरु
बुलडोज़र बनेर !
धुवाँको मुस्लोले
चाप्दै ल्याईरहेको छ
फोक्सो र स्वास प्रस्वासहरु !
सहरका बाटाहरु
यम पथ बन्न थालेका छन्
हिडाई साबिती अपराध
अनि सजाएँ ,
अंग भंगता वा सिधा चिर निन्द्रा
