आयो फेरि याद बनी कोई,
मेरो सिरानी भिजाएर गयो ।
छाडे थ्यो चिनो एउटा,
त्यहि चिनारी भिजाएर गयो ।
बिछोडको भेलमा पनि ओबानो राख्या थिए,
त्यहि निसानी भिजाएर गयो ।
रात त सधै भिजेरै बित्दथ्यो,
आज, उफ्..., बिहानी भिजाएर गयो ।
Suresh Prasad Aryal Kanchho द्वारा रचना गरिएका गजलहरु
ल त सरकार बन्ने भएछ,
भाकाको फेरि घरबार बन्ने भएछ ।
काठमाण्डुको छातीमाथि दुईचार
अझै दरबार बन्ने भएछ ।
उहि हातमा त रहने हो सत्ता आखिर,
बोदे खुकुरी तरबाल बन्ने भएछ ।
बाउन्न झ्याले श्रापित महल
अब भण्डार बन्ने भएछ ।
सिद्राको नासो ढाडे बिरालो
फेरि पहरेदार बन्ने भएछ ।
आफ्नै खोटो सिक्काले चुक्किएको रहेछू,
माछो-माछो भ्यागुतो भई फुत्किएको रहेछू ।
बेअर्थैमा दोष दिए आँखा तरि संसारलाई,
म त आफ्नै भाग्यले नै झुक्किएको रहेछू ।
दङ्ग पर्थे,छक्क पर्थे, त्यो चाल देख्दा अक्क-मक्क पर्थे,
तर सद्दे रैछन अरु सबै, म पो खुस्किएको रहेछू ।
जता जान्छू त्यतै सबै किन गनाउछन भन्थे,
बल्ल आज थाहा पाए म आफ्नै गु मा मुछ्छिएको रहेछु ।
सपनीमा झस्किने यो बानी गएन !
तिमी संग मस्किनी यो बानी गएन ।।
ति हात थाम्ने रहरमै कालो कपाल सेतो भयो,
छुदापनि रिसाउने तिम्रो त्यो बानी गएन ।।
बात पाए, घात पाए, कयौ चोटि आघात पाए!
तर तिम्रो मुहार देख्दा सबै बिर्सने यो बानी गएन ।।
मनका पोका खोल्छेऊ भनि धेरै पटक मौन बसे,
तर ति ओठ कहिले नखुलाउने तिम्रो त्यो बानी गएन ।।
परेलीमै बल्झाई राख्यो आगनीको याचकसरि सधै,
" अर्याल कान्छो" तिम्रो ठुलाओछ्यानको कहिलै पाहुना भएन ।।
हिरा-मोती होईन मलाई प्यार चाहिया छ,
तिम्रो बिशाल दिलमा सानो दरबार चाहिया छ ।
यो छातीमा तातो रगत नभएर होईन "कान्छी",
यि छेकबार पन्छाउन त्यो नजरको धार चाहिया छ ।
सिकन्दर भै प्रेमरुपि संसार जित्न सक्छु थाहा छ तसर्थ,
त्यो सिउदोको सिँदुररुपि तलवार चाहिया छ ।
लम्बा चौडा कुरा होईनन्, घरज्वाईका कुरै छोड,
मलाई तिमीसँग आफ्नै सानो झोपडीमा घरबार चाहिया छ ।
यसो हाम्रो कुरो पनि सुनिदेऊ न सरकार,
अलिकति हाम्रो पिडा नि लेखिदेऊ न गजलकार !
थानामा चाना काट्दा माना- पाथि नभरे'भा,
एउटा रिपोर्ट हाम्रोपनि लेखिदेऊ न थानेदार !
आधारभुत समस्याको नै समाधान छैन भने,
आन्द्रा-भुडि किन्न-बेच्न मिल्ने बनाईदेऊ न बजार !
लाखौ-करोडौमा हजुर खेल्नुस नो प्राँबलम,
यसो हाम्रो जिउ-ज्यानको नि मूल्य देऊ न हजार ।
अचम्मको समय, अचम्मको काल छ,
बारुदको गोदाममा शान्ति फाला-फाल छ ।
जस्ले बन्दुक भिर्छ आमा त्यसलाई माला-माल छ,
कलम बोक्ने कलमबीरको दुबै गाला लाल छ ।
आरोप भन्ने नपोल्ने आगो एक-अर्का माथि हाला-हाल छ,
सुन्छू मैले नेपाल देशको हाल सारै बेहाल छ ।
रारा-फेवा सुकि गए तर काठ्माण्डू रक्त ताल छ,
छदमभेषि भेम्पायरको लागि निर्दोस जन्ता ढाल छ ।
ल्या त बुढि कुटेलौरो दरबार हान्न जान्छू,
धेरै भुके छाडा कुकुर यिन्लाई बान्न जान्छू ।
देश बना भनेको त कपाल मात्र कना छ,
ल्या त बुढि मेरो टोपी कान तान्न जान्छु ।
मगमगाउदो बास्ना थियो अहिले गु सरि गना छ,
ल्या त बुढि मेरो बेल्चा त्यो फोहोर फाल्न जान्छु ।
जन्ता सबै भोकै राखी बजियाहरु पो ढाडिए,
ल्या त बुढि मेरो गैटी पेट फोर्न जान्छु ।
बिस्तारै छिप्पिने कालो रातसंग संगै,
के तिमी नि कहिले छिप्पिएका छौ?
कालो कालकूट निशा ले सुस्त सुस्त दिन खादा,
के तिमी नि कहिले त्यसरि नै सिद्दिएका छौ?
ईच्छा र यथार्तताको तेस्रो बिश्व युद्ध पर्दा,
के तिमी नि कुन्तीसरि बिबश र वेहाल भएका छौ?
जीवनको संग्राममा कलंगारुपि घोकन्ते पाठले ठेङ्गा देखाउदा,
के तिमी नि कहिले अशोकासरि प्रमाणपत्रका थानमा थन्किएका छौ?
पहिलो प्रेमले सर्वस्व त्यागी साथ तिम्रो माग्दा,
के तिमी नि हारेका युधिरिष्ट भएका छौ?
कालो बादल फार्ला एक दिन,
पख,रमाईलो दिन आउला,
पर्केला नि पर्देशी एक दिन त सानु,
पख मिलनको दिन आउला ।
साहुको तमसुक च्याथुला नि सानु,
चैनको मिठो निँद आउला ।
फेर्लान नि भियत्ताले रंग रातो,
पख रमाईलो दिन आउला ।
बनउला नि गौथलीले गुड सानु,
झरीमा जिउले ओत पाउला ।
