तितो भए "तै खा भाई",
मिठो भए "मै खा भाई"!
झोलसबै बुहारीलाई,
चोक्टा सबै भाऊजुलाई!!
लिन हुदा "म तेरो दाई",
दिन पर्दा "कसो गरौ भाई?"
पाडो जन्मे "ला मेरो भाई",
पाडि पेवा भाउजुलाई!!
ट्वाक खाने तिमी दाई,
भेलीको ब्याज भाई लाई,
त्यसमाथि थर्काई अझै,
"किन भनिस भाऊजुलाई??"
मस्ती गर्ने झिल्के दाई,
पिटाई खाने तिन्के भाई,
काँडा सबै बुहारीलाई,
Suresh Prasad Aryal Kanchho द्वारा रचना गरिएका कविताहरु
गल्ली-गल्ली र चोक-चोकमा ठडिएका छन,
बिभिन्ना मुद्राहरुमा-
पाषणयुगका अवशेषहरुसरि
आफ्ना नवपिडिका कल्पनाहरुमा
बाँध्य भई रतौली खेल्न,
कतै पङ्छीहरुका टेकसा भएर,
स्पेशल क्यालेण्डरका दिनहरुमा
अबिर र माला चढाईने
स्पेशल आकृति भएर,
आफ्नै रक्तबिजका
आयस्रोत भएर,
चुनावका बिशेष दिनहरुमा
आफ्नै माउसुलिका बलिका बोका भएर,
अनि कतै पार्टाईम मूत्रलय भएर ।
जीवितनै आफैदारा सहिद घोषितहरु
ब्यस्त छन संसद र सडकमा मुठ्ठी बजार्न,
भेडा जनता जुदाएर ताली पड्काउन ,
मलाई चन्द्र-सूर्य सिउरिने शिर चाहियो,
मलाई मेरै निम्ती लड्ने बीर चाहियो ।
कतै बाँध बाधि थुनेका छन,
कतै साध बारी थुनेका छन,
मलाई फैलिएर बग्न दिने तिर चाहियो ।
मरूभूमी समतल होईन,
घुडा गड्ने दलदल होईन,
मलाई लालिगुँराश फूँल्ने आफ्नै भिर चाहियो ।
बाहिर,
लामबद्ध सैनिकहरु
निस्पट अंधेरीमा
कालरुपि हतियार नचाउदै
जीन्दगीको अन्त्य खोजिरहेका हुन्थे,
अनि म भित्र,
तिम्रा नागबेली केशुमा अल्झिदै
जीवनको सुरुवात
खोजिरहेको हुन्थे ।
बाहिर,
ति सर्चलाईटका फोकसहरुमा
अबोध पशुहरुका र
कदाचित, बेघर र
बेहोशीहरुका आँखा झिलमिलाउने गर्थे,
म को हूँ?
म नाङ्ग्ला काने गजानन्द नि होईन,
त्यो गजभार बोक्ने बुचाकाने,
मुसानन्द नि होईन ।
म को हूँ?
अतिरिक्त प्रलयनेत्र भएको त्रिनेत्र निहोईन,
ऊनैको कण्ठमा बुढियाको पटुकीसरि बेरिएको
बिषधारि नि होईन ।
मन परेर नभएपछि,
बल गरेर काहा हुन्छ?
बल गरेर नभएपछि,
छल गरेर काहा हुन्छ?
छल गरेर नभएपछि,
कल गरेर काहा हुन्छ?
कल गरेर नभएपछि,
आँखा तरेर काहा हुन्छ?
आँखा तरेर नभएपछि,
माया गरेर काहा हुन्छ ?
माया गरेर नभएपछि,
बाँचा गरेर काहा हुन्छ?
बाँचा गरेर नभएपछि,
आँशु झारेर काहा हुन्छ?
आँशु झारेर नभएपछि,
घर बारेर काहा हुन्छ?
घर बारेर नभएपछि,
प्रेमतालमा माछीसरि
सलबलाउदै हिड्छेऊ अरे,
सुंदर शान्त मेरो गाँऊको
शान्ति खलबलाउदै हिड्छेऊ अरे ।
को बुढो,को बच्चा,
सबको ओठमा तिम्रै चर्चा,
चट्पटे स्वाद बनि
सबको मन तलबलाउदै हिड्छेऊ अरे ।
जवानी त चड्छ सबलाई
तर ज्वालामुखी तिम्रो यौवन,
जता चान्छेऊ त्यतै माहोल तताई
भलभलाउदै हिड्छेऊ अरे ।
जीवन यात्राको
उकाली-ओराली हिड्दा
जब बिज्छन काँडा अनि
लाग्छ ठेस पिरो,
ऐयाको मरहम बनेर
त्याहा आमा उभिएकी हुन्छिन ।
कर्म-मर्म र धर्म-अधर्मको
भार बोकि
जब सन्तती
असिना-पसिन भई
ढल्बलाई रहेका हुन्छन,
शितल छाहारी र
चीसो पानी भई
आमा नजिकै पर्खिएकी हुन्छिन ।
आफ्ना रक्तकणहरुलाई
ध्रुवतारासरि चम्काउने चाहानामा
तन-मन र धन समर्पित गर्छिन
तर बिडम्बना,
कलियुगे सपुत
माउखानी भैदिन्छन,
हो,
आमा पुरानो टालोसरि भै
एक कुनामा थन्किएकी हुन्छिन ।
उन्का परेली झुक्दा झुक्दथ्यो आकाश,
थियो ऊन्मा केहि बात,
हो,खास थिईन मेरी प्रियसी ।
ति ओठ हाँस्दा हाँस्थ्यो "निराश",
ऊन्को ढुक्ढुकीसँग चलथ्यो साँस,
हो,खास थिईन मेरी प्रियसी ।
जब आउथ्यो झरि-चीसो रात,
ति अंगालो भैजान्थे न्यानो बाँस,
हो,खास थिईन मेरी प्रियसी ।
ति केशु सँग जब मस्कनथ्यो बतास,
अहो!क्या हुनथ्यो गोपी-किशन रास ,
हो,खास थिईन मेरी प्रियसी ।
हो ऊस्लेनि झोला बोकेको थियो,
संगै मईले नि झोला बोकेको थिए......!
ऊस्ले नि झोलाभरि
सपना बोकेको थियो,
मईले नि झोलाभरि
सपना बोकेको थिए.....!
ऊ देश बनाऊछु भनि
जंगल पसेको थियो,
म नि म बने देश बन्छ भन्दै
मुग्लान पसेको थिए....!
थाहा भएन
पछि के के भयो,
को जित्यो
को हरुवा भयो.....!!!
तर अहिले,
ऊ नि मुग्लानमा छ,
म नि मुग्लानी,
ऊ नि हेर्छ नेटमा
खबर देशको
म नि त्यसै गर्छु "बुङ्चे",
समान्ता-
