फेरिएछन बस्तिका चोक अनी गल्लिहरु
कोरली भइसकेछन हिजोका चल्लिहरु
समयको मागसगै फेरिएछन सबै
मुठामुठा भएछन बिचारका कल्लिहरु
धेरै पर पुगेकाथे वर बस्न नसकेर
आज वरै आएछन ति हिजोका पल्लिहरु
बस्तिनै बिग्रेकोथ्यो त्यस्ताको सङ्गतले
आज धेरै सप्रिएछन हिजोका झल्लिहरु
घर छोडि परदेशमा आए केही गर्छु भनी ।
अरुलाई पिढादिनु भन्दा आँफै पर्छु भनी ।।
धेरै पैसा जम्मागरी गाउँछोडी टाढा टाढा ।
आमा बाबा सबैसाथ अन्तैबास सर्छु भनी ।।
मेरो खुशी केही हैन परिवारको सुख ठुलो ।
सुखदिन परिवारको लागि मनै मर्छु भनी ।।
साझ बिहान खानलाई सोच्नुपर्ने हुँदाखेरी ।
सानैदेखी दु:खगर्न थाले माना भर्छु भनी ।।
मेरो गजल सबको लागि नसुहाउने भयो अरे ।
आशु खस्दा सबको मनलाई नरुवाउने भयो अरे ।।
मैले लेख्ने शब्दहरुले, भावनालाई नअङ्गाल्दा ।
पिर ब्यथा त्यो मन भित्र नलुकाउने भयो अरे ।।
मैले कोर्ने शैलीहरुले, पिढा हरु लाई नसङ्गाल्दा ।
घाउ माथि चोट पर्दा यहाँ नदुखाउने भयो अरे ।।
मैले बोल्ने बोलीहरुले, भुल गर्ने कलङ्कित लाई ।
ठेश लाग्दा काढाले झै सधैं नबिझाउने भयो अरे ।।
यहाँ पराइ सङ्ग नारिएको आज मैले उनलाई देखे !
त्यहिसन्ताप मा मुटुजल्दा एउटागजल उनलाई लेखे !!
मेरो माया टुक्रा पारी छोडि जादा पापिनीले आफ्नो !
सर्वस्वनै सुम्पिएको अर्कैसँग आज मैले उनलाई देखे !!
घाऊ माथि चोट थप्दै खाको कसम मैले भुले भन्दै !
बैरीलाई खुशी हुँदै अङगालेको आज मैले उनलाई देखे !!
झरि भए आँशु आफै , बर्षातलाई खास के भन्नु ।
मुदा सरि जीवन बन्दा , कात्रोको त्यो लाश के भन्नु ।।
संगालेको छुट्दो रैछ , भाग्यै खोटी भई दिँदा ।
गुमाएको चिज सम्झि , भयो त नाश के भन्नु ।।
बिहान दिउँसो साँझ रात , कुन प्रहरमा चर्किएन ।
टाँसिएको आफै सँग , दुखको त्यो रास के भन्नु ।।
मान्छे जोड्छन रम्छन , अथाह धन विलासमा ।
दुई छाकको सपनालाई , छ ठुलो आष के भन्नु ।।
मन मुटु लुटियो त्यो तिम्रो शहरमा,
आत्मा शरिर छुटियो त्यो तिम्रो शहरमा ।
सुन्दर ति फुलहरु फुलाउने यो मन,
नराम्ररी चुटियो त्यो तिम्रो शहरमा ।
सगै जिउने सगै मर्ने हिजोको त्यो बाचा,
स्वार्थ भित्र भुटियो त्यो तिम्रो शहरमा ।
निष्ठुरीको पापि मन कठोर भई दिदाँ,
दुई चिरा भै फुटियो त्यो तिम्रो शहरमा ।
निस्वार्थले लगाएको यो मनको माया,
अपराधि पो खुटियो त्यो तिम्रो शहरमा ।
शीर माथि राखी दिने हात हुँदैन परदेशमा ।
चौतारीमा बसी मिठो बात हुँदैन परदेशमा ।।
कामै काममा उस्तै लाग्छन बित्ने चारै प्रहर ।
सिरेटोले सुसेलिने प्रभात हुँदैन परदेशमा ।।
असारमा हिलो छ्याप्दा बैँश मातिन्थ्यो झन ।
ति दिनका झल्को दिने मात हुँदैन परदेशमा ।।
दुखे एक्लै दुख्नु पर्छ सम्झिएर आफ्नालाई ।
मन राख्ने सान्तवनाका खात हुँदैन परदेशमा ।।
कठोर श्रम भए पुग्छ मुल्य पा'को चुकाउन ।
मानवता देखाउने जात हुँदैन परदेशमा ।।
खुकुरी होस या हसिया धार उस्तै उस्तै ।
आईत होस या मंगल बार उस्तै उस्तै ।
देशको भन्दा आफ्नो हितलाई ध्यान दिने ,
यो पार्टी होस या त्यो सरकार उस्तै उस्तै ।
थाहा भएन किन हो कुन्नी यो मुलुकमा ,
भिखारी होस या साहित्यकार उस्तै उस्तै ।
शारिरीक बनावट फरक हुदो रहेछ ,
गोरीको होस या कालीको प्यार उस्तै उस्तै ।
दिन उदासीमा बित्छ रात छटपटीमा,
तिम्रो होस या मेरो समाचार उस्तै उस्तै ।
आज फेरि एउटा मुटु, टुक्रिएर रोएको छ
जिन्दगीको खुसी हाँसो,निख्रिएर रोएको छ ll
कसको आँखा लागेर हो, भताभुङ्ग भयो जम्मै
प्वालै प्वाल पर्ने गरी उध्रिएर रोएको छ ll
प्रतिकूल भो वातावरण, जति मरिमेट्दा पनि
बारम्बारै परिस्थिति, बिग्रिएर रोएको छ ll
पाएको छ सधैँ भरि, हण्डर अनि चोटहरू
अनगिन्ति आपत विपद, बज्रिएर रोएको छ ll
बाध्यता मा बाँच्नु पर्दा स्वाभिमानै गुम्दो रैछ
सगरमाथा जस्तो शिर, लत्रिएर रोएको छ ll
सकेसम्म हामी रमाएर बाँचौ
सधैँ नाम इज्जत् कमाएर बाँचौ
नरोजौं छहारी उपेक्षा जहाँ छ
नछुट्ने सहारा समाएर बाँचौ
गरौं प्रेम भोका र निर्बलहरूमा
भरोसा र आशा थमाएर बाँचौ
बिराएर बाटो हिंडे हुन्छ सास्ती
सही के गलत् के ठमाएर बाँचौ
