आमा तिम्ले जन्मदिइ धर्तिमा छुवायौ l
दुद धारा अमृत प्याई हामीलाई हुर्कायौ l
आफ्नो मुटु फुटाएर हालि दियौ भित्र l
नखाएर भोकैबस्यौ हामीलाई खुवायौ l
रातो दिन मायागर्यौ जागा बसी बसी l
हामी लाई हँसाएर आफूलाई रुवायौ l
मनभरी पीरलियौ आफ्नो खुसी बिर्सी l
हामीलाई पार लगाई आफूलाई डुवायौ l
हैन कास्की हैन ईलाम, घर मेरो बांके हजुर
पोखराको मायालुलाई, फकाउदा म थाके हजुर
रिसाएर हिडेपछि, ईसाराको के नै काम भो
त्यहि भएर उन्नलाई मैले, नामै काडि डाके हजुर
धरान जाउ भन्दै थियो, उर्लावारी बस्ने माया
कतै पस्ने मन भएन, दार्जलिङ नै ताके हजुर
सबैका ति मनोकामना, पुरा गर्ने भगवानलाई
अर्को जुनि उनि सगै, परु भनि भाके हजुर
माया गर्ने सबैको त्यो मन बुझाउन गाह्रो हुँदा
कसैलाई केहि नभनि, आफैले रथ हाँके हजुर
स्वच्छ सोंच हृदयमा साँच्नु ठुलो कुरा लाग्छ ।
दु:ख गर्दै भा'नी अज बाँच्नु ठुलो कुरा लाग्छ ।
दर्द अनि पिडाहरु मानबको ति साथि हुन्,
त्यसैले त रुनु भन्दा हाँस्नु ठुलो कुरा लाग्छ ।
अनार्य ति बस्ति भित्र उस्तै क्रुर टुसाहरु,
पलाएमा सबै मिली भाँच्नु ठुलो कुरा लाग्छ ।
मान्छे सबै मान्छे हुन्नन्,नरपशु पनि हुन्छन,
बिश्वास ति गर्नु अगी जाँच्नु ठुलो कुरा लाग्छ ।
डिस्को अनि दोहोरीमा स्वांग पार्न धाउनु भन्दा,
बरु आफ्नै आगनीमा नाँच्नु ठुलो कुरा लाग्छ ।
हासो-खुशी माया-स्नेहको रहर जगाउन खोज्छ मान्छे
दु:ख-कष्ट रोग-व्याधको पहर भगाउन खोज्छ मान्छे ।
पर्दा जन्ती मर्दा मलामी पाउनलाई जहाँ गाह्रो हुन्छ
जय-जय वाह-वाहको लहर लगाउन खोज्छ मान्छे ।
अभावले मर्नेहरु मरि रहुन पर्वाह गर्ने फुर्सद छैन
सय-सय लाख-लाखको शहर ठगाउन खोज्छ मान्छे ।
तिर्खा मेट्न थोपा छैन तर नि हुन्छ यहाँ अचम्भ
नदी-नाला झील-सागरको नहर बगाउन खोज्छ मान्छे ।
नखोज मलाई फूलमा पातमा
बिलिन हुँदै छु अँधेरी रातमा !!
नदेखाउ सपना कृतिम कोरेर
रम्न म चाहन्छु दु:खको खातमा !!
कानुन बनायौ छुवाछुत अन्त्यको
आखिर लान्छना लगायौ जातमा !!
इमान सम्मान राष्ट्रियता बेचेर
नेता झै बिक्दिन सडेको भातमा !!
मेरो माया मारेर खुशि हुन्छौ भने,
अलपत्रमा पारेर खुशि हुन्छौ भने ।
तिम्रै लागि हृदय भरी माया साँचे,
जाउ हृदय सारेर खुशि हुन्छौ भने ।
छैन मन टाढिएर बस्न तर पनि,
मान्छु नदी तारेर खुशि हुन्छौ भने ।
हुनु पथ्र्यो बिश्वास चोखो माया भित्र,
बधाई छ आफै हारेर खुशि हुन्छौ भने ।
त्यहि भए चाहना मरी दिउला पक्का,
साच्चै घाट झारेर खुशि हुन्छौ भने ।
माया गर्यौ तिम्ले र त मैले गरें
रित्तो थियौ तिमी र त मैले भरें
श्वेत दृश्य तिमी रङ्गहिन थियौ
रङ्ग थिएं आफै र त मैले छरें
वारी थिएं म नि बिच्मा खोला बग्थ्यो
पारि थियौ तिमी र त मैले तरें
उता दुख्दा यता दुख्थ्यो मुटु छाम्थें
आफ्नै लाग्थ्यो दु:ख र त मैले हरें
कुनै बहानामा दिन ढले पछि कति पिए कति ।
अधेरी रातमा दिप बले पछि कति पिए कति ।
फूल किन भो काँढा, मनपर्ने साथी किन भो टाढा,
मनमा आधीबेहरी चले पछि कति पिए कति ।
जुन बेला भेटिन्थ्यो साथी, दिउसो होस या राती,
मौसमले रंग बदले पछि कति पिए कति ।
कथा भयो मिठो अतित, ब्यथा भयो उनको प्रित,
उनको यादले दिल जले पछि कति पिए कति ।
साथ दिने बाचा तोड्यौ, अर्कै सँग नाता जोड्यौ,
बिछोडिनुको पीडाले खले पछि कति पिए कति ।
छेक्यो बादलुले वरीपरी आहा
धर्ती सजाउन पर्यो झरी आहा
झुम्दै लहलह पवनैमा ब्रिक्ष
पंक्षि गाउदैछन घरीघरी आहा
फुल बसन्तमा भ्रमरा ति सारा
मिली चुम्दैछन् ति गोदावरी आहा
आउ तिमीपनी प्रकृतिमै रमाउ
हुन्छ प्रसन्नले गह भरी आहा
हुन्न अनौठो यो अनुभब गर
खुशी खोज्ने पनि थरीथरी आहा
चिनामा के थियो हेरिएन कतै ।
भन्थ्यो ज्योतिष टेरिएन कतै ।।
प्रहार उस्तै हिँजो र आज पनि ।
अलिकति शैली फेरिएन कतै ।।
जे हुने हो त्यो भएरै छाड्छ ।
रक्षाकवज ले बेरिएन कतै ।।
व्यहोर्न तयार भएरै बसेँ ।
गुनासो कुनै केरिएन कतै ।।
कोही आएन सोधी खोजी गर्दै ।
सान्तवनाले घेरिएन कतै ।।
