मेरो आँशु जिवन्-साथी, पिडासँग के नै दुरी भो' !
जब आँशु साथ मेरो, अब खुशी के जरुरी भो' !
छैन केही चाह अब, त्यही पाए भावी लेख्यो जो,
प्रश्न पनि छैन केही, जवाव के मजबुरी भो' !
कैले बजे ढोल सरी, दुनियाँ को रंगमंच मा,
कैले रेटे सारंगी झैं, कैले टुटे को बाँसुरी भो' !
उजाडीयो महल त्यो, सपनामा जुन् सजाए थे',
भित्ता बन्यो धर्ती मेरो, खुल्ला गगन् मेरो धुरी भो' !
बगर बिच म आफ्नै रुप ढालेर आएँ
जिउन भनि तिम्रो छवि बालेर आएँ ।
रुनु छ कति दु:खी रे ! कति सम्झेर ब्यथा
जतन गरि दुखेको मन टालेर आएँ
जलि-जलि म उदासी मन बोकेर फेरी
कसरि भनुँ जलाई दिल गालेर आएँ
निरह बनि हिँडेको छु म च्यापेर हाँसो
जलन जति सबै ती दिल पालेर आएँ
अचम्मको समय, अचम्मको काल छ,
बारुदको गोदाममा शान्ति फाला-फाल छ ।
जस्ले बन्दुक भिर्छ आमा त्यसलाई माला-माल छ,
कलम बोक्ने कलमबीरको दुबै गाला लाल छ ।
आरोप भन्ने नपोल्ने आगो एक-अर्का माथि हाला-हाल छ,
सुन्छू मैले नेपाल देशको हाल सारै बेहाल छ ।
रारा-फेवा सुकि गए तर काठ्माण्डू रक्त ताल छ,
छदमभेषि भेम्पायरको लागि निर्दोस जन्ता ढाल छ ।
देशैभरि दिगोशान्ति छायो भन्ने सुन्न पाउँ ।
जनताले अधिकार पायो भन्ने सुन्न पाउँ ।
नेपाल यो लुट्न खोज्ने नेता हरु सुध्रिएर
सव्यबन्ने कसम'पो खायो भन्ने सुन्न पाउँ ।
पहिचान आफ्नो भुलि बिदेशीको सिको गर्ने
आज राष्ट्र प्रिय गीत गायो भन्ने सुन्न पाउँ ।
अशान्तिले विदेशीने नेपाली ति सबै जना
आफ्नै भुमि तिरै फर्की आयो भन्ने सुन्न पाउँ ।
कती बस्छौ महलमा झुप्रोमा नि घुमी हेर ।
सुख मात्र होइन दु:ख लाइ नी चुमी हेर ।।
बोल्नेको पिठोबिक्छ कतिसुन्छौ उस्कोमात्र।
ईशारामा पोख्ने को ब्यथालाई नि सुनी हेर।।
सपाङ्ग हुँदा कती चढछौ शिखर चुम्न ।
अपाङ्ग भई जीवन लाई नि तुनी हेर ।।
साझ बिहान हात मुख नजोड्ने धेरै छन ।
निर्धन को आशु लाई परेलिमा उनी हेर ।।
नेपाली हुँ, गोर्खालीको नामले म चिनिन्छु ।
कर्मठ छु, गरी यहाँ कामले म चिनिन्छु ।
राम्रो घर, राम्रो लुगा, मिठो खाना खोजिन्न
खोले सिस्नु खाई कन मामले म चिनिन्छु ।
ठग्ने लुट्ने गरिन्न भो बरु श्रम गरिन्छ
गर्या कर्म सुहाउँदो दामले म चिनिन्छु ।
छलिन्न ती कोहि कतै, कसैलाई ढाँटिन्न
होईन भने हातको ई डामले म चिनिन्छु ।
आफ्नै छाती पोल्दा तीमी, किन छाम्दै नौ ?
सिधै ताक्दा आफ्नो लाई, किन काम्दै नौ ?
गाउ पसी बैरीले ईज्जत लुट्न थाले,
ढाक छोप गरी चुपै लाग्छौ, किन जान्दै नौ ?
सिमा मिच्दै अर्कैले आगन टेक्न थाले,
आफ्नै ताक्ने बन्दुक ले नै, किन हान्दै नौ ?
आफ्नो लाई शत्रु देख्ने अरु देखी काप्छौ,
मातृ भुमी बच्चाउ भन्दा, किन मान्दै नौ ?
सड्यन्त्रको खेती गर्न छोडी देउ ।
राष्ट्र लुट्ने तिम्रो लक्ष्य तोडी देउ ।
विध्वंसको मार्ग कति रोज्छौ कठै!
जनताका टुट्या आशा जोडी देउ ।
नेपालीको पसिना त्यो लुट्नु भन्दा
असक्तले ला'को खेती गोडी देउ ।
भ्रष्टाचार मात्र कति गर्छौ दुष्ट ?
दु:खी माथि नजर त्यो मोडी देउ ।
अब तिम्रो सम्झनाको बाटो बन्दिन म
तिम्रो सुखी दम्पत्यको फाटो बन्दिन म
बुझ्दछु म तिमी अन्तै खुशी हुन्छ्यौ प्रिय
तिम्रो सामु अज्ञ्यानी त्यो लाटो बन्दिन म
हाँसी खुशी जीवन बितोस् सधैं भरी नै
फेरी कैलै त्यो मुटुको पाटो बन्दिन म
सुन सानु बुझ कुरा बोल्छु सत्य साँचो
अतितमा दुखेको घाऊ खाटो बन्दिन म
खानु हार खाई सकेछु, फेरी हराएर नजाउ तिमी
तिरस्कृत सबैबाट, मन पराएर नजाउ तिमी
ज्वारभाटा सरि भए, कलकलाउदा मेरा ईच्छा
धेरै चोटि मरी सके, शुलि चढाएर नजाउ तिमी
चाहना ति जुन थिए, मेरा अहिले भयो मुर्दा सरी
त्यो स्पर्शले बिउताउदै, प्यास बढाएर नजाउ तिमी
काम बिना प्रशंसाले, आज खसाई दियो टुप्पै बाट
घाईते भा छु बिन्ति अझै, तल झराएर नजाउ तिमी
