ढकमक्क फूलैफूलले घर आँगन भरी आयो ।
सुख शान्ति समृद्धि नि तिहारले छरी आयो ।
चहल पहल बढेको छ आउने जाने बाटो भरी ।
सबैलाई खुसी"तिहार"मेरो खुसी हरी आयो ।
फर्की सके साथी भाई तिमी भने न आउने रे ।
भाई न आउँने खबरले आँसू मेरो झरि आयो ।
पोहोर सालनि रुँदै बित्यो तिम्रो बाटो हेर्दैमा ।
मेरो भाई यो तिहारमा फेरी त्यही सरी आयो ।
फूल्न त फुलियो नि फल्न सकिएन हजूर ।
स्वार्थी भई अरु सँगै ढल्न सकिएन हजूर ।
आफ्नो दुनो सोझाउनलाई औँला बंग्याएर ।
दुनियाको आँखा नि छल्न सकिएन हजूर ।
मौक़ा र अवसर त मैले कती पाएँ पाएँ खै ।
मानवता बोकी आएँ गल्न सकिएन हजूर ।
गजल लेखी यही बाट, शान्ति फैलाउनेछू ।
तर छाती खुसीले त मल्न सकिएन हजूर ।
किन आउँछ तिहार यहाँ खाली मेरो जीवनमा
दिल जलाई आँसुको दीयो बाली मेरो जीवनमा ।।
वर्ष वर्षमा मलाई एक चोटी सधै रुवाउछ
सप्तरङ्गी टिका र माला फाली मेरो जीवनमा ।।
दुखि रहेको हृदय लाई भुली खुशी हुँन खोज्दा
घुमी आएछ बजाई फेरी ताली मेरो जीवनमा ।।
खुशी सँग नै जिउछु भनि दीपावली नसम्झिदा
पीडा बनेर छाएछ यस'पाली मेरो जीवनमा ।।
जब शंकाको उठान हुन्छ
बिस्वासको पुरै अबशान हुन्छ ।।
लूटकै बोली फूटकै बोली
तोतामैनाको रटान हुन्छ ।।
सोझाको ओझेल निर्धाको हेलाँ
नामुद बुज्रुकको बखान हुन्छ ।।
बोल्दैन कोहि सुन्दैन कसैले
अतिको शासन पेलान हुन्छ ।।
विदेशीए युवा जती छाती भरी देश दुख्छ ।
सुन्य भयो गाउँ बेसी छाती भरी देश दुख्छ ।
सुस्त सुस्त सीमा नि मिच्दैछ छिमेकी देश ।
न सोच्दा गम्भीर भई छाती भरी देश दुख्छ ।
गणतंत्र आए पनी राणा सासन चलेकै छ ।
गरीब बोल्न नपाउँनी छाती भरी देश दुख्छ ।
ह्त्या हींषा बढेको छ शांती म कहाँ खोजूँ ।
सुरक्षित रहेन कोही छाती भरी देश दुख्छ ।
नागरिक भै जन्मे म यो देशमा, के छ मेरो कसुर,
राखे उचित कुरा यो परिवेशमा, के छ मेरो कसुर ।।
लोकतन्त्रको फल चाख्ने, मेरोपनि त हक छ हजुर,
हिड्नु पर्ने सधैं दुःखी यो भेषमा, के छ मेरो कसुर ।।
शान्ति, न्याय, संबृद्धिका सपना, भए चकनाचुर,
भन्दा किन रह्यो आपत्ति यसमा, के छ मेरो कसुर ।।
शीप, जाँगर र श्रम देशमै, सदुपयोग होस् भरपुर,
भन्दाभन्दै म पलायन विदेशमा, के छ मेरो कसुर ।।
दुखी, दरिद्री जन सधैं, न्याय खातिर छन् आतुर,
जीवन टार्न गाह्रो महंगी त्यसमा, के छ मेरो कसुर ।।
अराजकता बढ्यो खुबै छातीभरि देश दुख्छ
भ्रस्टाचारी हुँदा जम्मै छातीभरि देश दुख्छ ।।
लुटाउने र फूटाउनेले छक्कल मारी हिंडेपछि
मानवता गुम्यो पुरै छातीभरि देश दुख्छ ।।
जनताहरु भोकैनांगै रुंदाखेरि अभावले
पीडा दु:ख जताततै छातीभरि देश दुख्छ ।।
हेर्ने आसा देख्ने आसा शान्ति अनि संबिधान
फेरी मिल्यो धोकामात्रै छातीभरि देश दुख्छ ।।
कान्तिपुरी नगरीमा, नेता लड्ने ठाउँ हुँदा ।
संबिधान सभा भन्नु, कमाउने दाउ हुँदा ।
कयौ पल्ट भाका सर्यो, अँध्यारोमा देश भयो,
बिग्रिएका मति हरु, सभासद नाउँ हुँदा ।
आफ्नै भूँडी भोर्ने हरु, के को दया अरु प्रति,
नुनका बोरा क्यारी पुग्नु, दुर्गम मा गाउँ हुँदा ।
बिकासको बिजोगै भो, बाटो घाटो शिक्षा छैन,
सत्ता मोहि नकचरो, बेमौसमी भाउ हुँदा ।
माया पनि किन्न पाउने, तिम्रो शहर कस्तो छ ?
मन मुटु पिन्न पाउने, तिम्रो शहर कस्तो छ ?
त्यो आडम्बर देखा सिकि, ति बिकृति छन् जता जतै
ईज्जत बेच्दै हिन्न पाउने, तिम्रो शहर कस्तो छ ?
आज यता भोलि उता, जता ततै झुटको खेति
मायालु नै गिन्न पाउने, तिम्रो शहर कस्तो छ ?
सगै जिउने मर्ने भन्थ्यो, उस्ले आज हिड्यो नचिने झै
आफ्नै माया भिन्न पाउने, तिम्रो शहर कस्तो छ ?
मेरो रुप संग माया लाउने, आए कति कति ।
यो जवानि मन पराउने, आए कति कति ।
जम्दार कि छोरि पो हु, बाटुलि हो नाउ।
जुन तारा झारि दिंछु, भन्ने आए कति ।
चाल मेरो नागबेलि, बारुले छ कम्मर।
अप्सरा झै सजाइ राख्छु, भन्ने आए कति ।
चंद्र रुपि मुहार मेरो,कल्कलाउदो बैश।
संपतिले पुरि दिंछु भन्ने, आए कति ।
