थाहा पाइस् होला अब, एक हैन, दुई रै'छ,
बिसाएर हेर् त आफैँ, खै को तेरो बुइ रै'छ?
'धेरै पछि भए पनि जन्मँदै छ छोरो'-भन्थिस्,
नजन्मिंदै तेरो छोरो, गर्भभित्रै तुहि रै'छ!
जतन गरी टोपलेर राखिस् विश्वास जुन भाँडामा,
नमज्जाले तेरो विश्वास त्यही भाँडामा कुहि रै'छ!
आफ्नै छातीमाथि ठूलो मारकाट देखिन् यी आमाले,
त्यही सम्झी आँखाबाट अझै आँसु चुहि रै'छ!
यो जिन्दगी देखि हार खाएँ साथी आज ।
दिन पनि लाग्न थाल्यो जसै राती आज ।
जिन्दगी का सपना नि थिए थुप्रै मेरा
कहाँ पुरा भयो र ति भए थाँती आज ।
बाकल नि गरे खै त लक्ष्य पुरा भा'को
खेर गए देवतालाई च'ढा पाती आज ।
जोडे नाता कसै संग टुट्यो त्यहि पनि
चोटै चोट खाएँ साह्रै दुख्छ छाती आज ।
झरेको फूललाई टिप्ने पो को हुन्छ र
भत्केको घरलाई लिप्ने पो को हुन्छ र
सबैजना ठुलै रुखको छाहरि ताप्ने गर्छन्
स साना बुट्ट्यान्मा छिप्ने पो को हुन्छ र
बजारमा राम्रा राम्रा रेडिमेड पाएपछी
घरैमा उद्रिएको खिप्ने पो को हुन्छ र
दिनदुखिले दु:ख पर्दा हुनेसग माग्दाखेरी
धनीसग भएको झिक्ने पो को हुन्छ र
आफ्नै मलाई मान्छौ किन ?
झुटो कसम खान्छौ किन ?
तीम्रो साथमा जान्न भन्दा
हात समाई लान्छौ किन ?
छुन मलाई डर लाग्छ
वाहु पासमा तान्छौ किन ?
म मा शाहस छैन खोल्ने
तीमी अमुर्त ठान्छौ किन ?
खै किन हो कुनी नबेर्ने वाचा गरेकी छौ रे
अचेल मलाई नटेर्ने वाचा गरेकी छौ रे
धेरै कुरा भन्नु थियो तिमीलाई मन भरि
तर खै मलाई नहेर्ने वाचा गरेकी छौ रे
त्यति साह्रै ठुलो गल्ति गरे जस्तो लाग्दैननी
तै आफ्नो अडान नफेर्ने वाचा गरेकी छौ रे
म त भने तिम्रै तस्विर सजाउदै थिए तर
दिलमा तस्विर नकेर्ने वाचा गरेकी छौ रे
मलाई छोडि अन्तै नाता जोडे पछि पागल भए
पाईलाहरु अर्कै तिर मोडे पछि पागल भए
माया गर्ने मनलाई नै शिसा सरी ठान्दै तिम्ले
धुजा धुजा पारी यो मन फोडे पछि पागल भए
सगै जिउने मर्ने भनि खाएका ति कसमलाई
शङ्का मानि सम्बन्धलाई तोडे पछि पागल भए
नछेक है मेरो बाटो भन्दै हात फालि गयौ
पराईले तिम्रो घुम्टो ओढे पछि पागल भए
तिमीले मलाई दिएको, रातो गुलाबको फुल थियो
मख्ख परी समात्नुनै, मेरो एउटै भुल थियो
लाम्खुट्टे झै घुमिरहे, तिम्रै रुमको वरी परी
तिमीलाई चुम्न खोजे, छेकिदिने पातलो झुल थियो
हजुरनै मेरो जिबन, हजुरनै सबथोक भन्थ्यौ तिमी
मामात्रै काहा रहेछुर, मजस्तै तड्पिनेको हुल थियो
लरबराउदै हिड्दिन अध्यारोमा, घरछेउका गल्लिहरु भित्र
भोअब नबोलाउनु कहिल्ल्यै, त्योनै अन्तिम हिड-डुल थियो
पीडाको त्यो धारमा नमज्जाले रेटिएँ म ।
जिन्दगीको अँधेरो कोठा भित्र छेकिएँ म ।
सुखी हुन संगर्ष थुप्रै मैले गरेको थें
अभागी नै रहेछु दु:ख मै पो पेलिएँ म ।
सबै संग मिल्न त नखोजेको कहाँ हुँ र
कर्मै खोटी रहेछ क्रुर जस्तै देखिएँ म ।
सारा कुरा पाएकै थिएँ आज सम्म मैले
तर अहँ दुर्भाग्य दैब बाट हेपिएँ म ।
बेईमानीको माया हुनु र नहुनुमा के फरक भो
निर्दयिको अघि हास्नु र रुनुमा के फरक भो
आत्मग्लानिले खाग भएको तिम्रो शरीरलाई
मायालु हातले छुनु र नछुनुमा के फरक भो
अलकत्रा झै जमेको तिम्रो मनको अबिश्वसलाई
अमुल्य मेरा आशुले धुनु र नधुनुमा के फरक भो
जतिबेला सत्यता सुन्न बैरो बनायौ आफुलाई
आज तिम्रो कुरा सुन्नु र नसुन्नुमा के फरक भो
म पनि त तिमी बिना, तड्पि तड्पि बाचेकी छु
आफ्नै मन्का मुना मैले, प्याट प्याटी भाचेकी छु
वारीपारी गरी राछु, मनको यो तलाउमा नै
झिनो आशको दियो बालि, बेला बेला नाचेकी छु
बिछोडले आक्रान्त भई ओछ्यानमै परे र नै
मर्ने हुँ कि कतै भनि, बैध्य सँग जाचेकी छु
रुदै तिमी बिदा भयौ जिन्दगीका बिबसताले
समयले मिलाउछ कि, मनमा आशा साचेकी छु
