हुलास मुस्ताङ आफु चड्दै अरुलाई दिई ,प्राडो
४९ मन्त्री थोरै भय अरुपनी थप्दिनुस् ,चाडो
शान्ती प्रकृया टुङ्गो लगाइ सम्भिधान लेख्नुस् छिटो
निर्धक भई घरमा बसी खान पाउ खोले ,फाडो
देश लाई टुक्राएर भाग बन्डा लगाउदैमा....
विश्वसामु हामीहरुको के हुन्छ र ? शिर ठाडो
आफ्नै दु:ख सम्झियर काम गर्ने कर्मचारी भर्ना गरौ
घुसिया र भ्रस्टचारिलाई कटाइ दियहुन्छ ,डाडो
घर बनाउन थाले पछि काँटी पाउन गाह्रो नहोस्
आफ्नो अस्तित्व बचाउने आँटि पाउन गाह्रो नहोस्।
असलिको रुप रङमा नकली सुनले भाउ पाए पनि
दुलहिको शोभा बडाउने खाँटी पाउन गाह्रो नहोस्।
पिज्जा, बर्गर,बिर्यानीसबको फेब्रेट भए नै पनि
गुन्द्रुक, ढेडो निलिदिने घाँटी पाउन गाह्रो नहोस्।
घर बनाउन थाले पछि काँटी पाउन गाह्रो नहोस्
आफ्नो अस्तित्व बचाउने आँटि पाउन गाह्रो नहोस्।
बैगुनी लाई सबै भन्छन नदिनु रे हात हजुर
जीवन भाक्न नसक्ने ले नगर्नु रे बात हजुर
यहाँ दु:ख सुख पेवा हुन्न अघी पछी सबलाई पर्छ
आफ्नै सम्झी ज्यान दिनेलाई नगर्नु रे घात हजुर
समय आउछ पर्खिन्दैनबग्या पानी फर्किन्दैन
यहाँ मन मिल्ने कोही भेटे नरोज्नु रे जात हजुर
नियतिले छल्दै छ, छले पनि गै हाल्छौ,
छाती मेरो जल्दै छ, जले पनि गै हाल्छौ।
तिमीसितै जानेछन्, मेरा हाँस्ने बहाना,
जुनीभर आँसु मात्रै, फले पनि गै हाल्छौ।
जिन्दगीमा अर्को भेट, हुन्छ हुन्न के थाहा?
पीडाले मन गल्दै छ, गले पनि गै हाल्छौ।
वारि-पारि पार्नेछ, घामको लाली किरणले,
आँधीहुरी चल्दै छ, चले पनि गै हाल्छौ।
म त सोच्नै सक्तिनँ, जीवन तिमीविनाको,
सायद जीवन ढल्दै छ, ढले पनि गै हाल्छौ।
कति जल्छ्न चाहना जलिरहन देउ प्रिय !
कति फल्छन सपना फलिरहन देउ प्रिय !!
आशा बिश्वास मायाको सँधै फुलीरहोस !
कति ढल्छन तिर्शना ढलिरहन देउ प्रिय !!
हाम्रो पबित्र साथको महत्व सँधै झुलिरहोस !
कति गल्छन कल्पना गलिरहन देउ प्रिय !!
बैरी दुनियाँ बुझ्दैन प्रेम यो सँधै डुलीरहोस !
कति चल्छन भावना चलिरहन देउ प्रिय !!
चोखो मायाका स्पर्श हाम्रो सँधै घुलिरहोस !
कति बल्छन बिपना बलिरहन देउ प्रिय !!
हाँसी हाँसी जिएँ प्रीत मनकै परेलीमा !
गाँसी गाँसी सिएँ जीत मनकै परेलीमा !!
आउ तिमी उर्लिएर बनि बिशाल नदि झैँ !
टाँसी टाँसी दिएँ हीत मनकै परेलीमा !!
छाउ तिमी झांगिएर बनि आकाश बेली झैँ !
माँसी माँसी पिएँ शीत मनकै परेलीमा !!
गाउ तिमी कुर्लिएर बनि आक्रोस ज्वाला झैँ !
नाँसी नाँसी लिएँ मीत मनकै परेलीमा !!
सिर्रसिर्र शीतल पवन, चल्दा किन रुन्छ्यौ?
अँधेरीमा झलमल दियो, बल्दा किन रुन्छ्यौ??
त्यस्तो थिएँ, यस्तो भएँ ! यस्तै रै'छ जीवन !!
छल्यो पापी नियतिले ! छल्दा किन रुन्छ्यौ?
अमृतको बोट अनुवाद भो', विषको बोटमा सानी !
विषको बोटमा विषै फल्छ, फल्दा किन रुन्छ्यौ?
जलाउनै पर्यो आखिर !नजलाए सड्छ !!
के काम नत्र प्राणहीन तनको?जल्दा किन रुन्छ्यौ??
सिर्रसिर्र शीतल पवन, चल्दा किन रुन्छ्यौ?
अँधेरीमा झलमल दियो, बल्दा किन रुन्छ्यौ??
हिजो राति सपनिमा, भिरबाट झरेको देखे
पुरेतले हतारिदै, बैतरणि गरेको देखे
रगताम्य शरिरलाई, काखमा लिदै बाबा आमा
खोल छोरी आँखा खोल, भन्दा झन मरेको देखे
रुन सबै रुदै थिए, बस्दै लासको वरिपरी
जुनिभरी हुर्काउनेलाई, मेरै खाँचो परेको देखे
निर्दयि त्यो यमराजले, साहरा यो खोस्यो भन्दै
बेहोसिमै उठ्दै आमा छर्न, मानो चामल भरेको देखे
छेउतिर बन्दै थियो, मलाई राख्ने बाँसको डोलि
शखं फुक्दै बिदाई गर्न, फुल अबिर छरेको देखे
नयन भित्र ''आँशु'' को मुल बनी पस्यौ नि ।
सुबाश छर्दै ''आँशु'' को फुल बनी बस्यौ नि ।।
मन्द मन्द मुस्कान मा... नबिजाउने गरी ।
थाहै नपाई ''आँशु'' को तुल बनी खस्यौ नि ।।
खाली मन को मझेरी मा... कैद गरी राख्छु ।
जीवन भरी ''आँशु'' को पुल बनी रस्यौ नि ।।
गोरेटो त्यो टुँगिन्दा... दोबाटो मा अल्मलियौ ।
बाटो बिराई ''आँशु'' को हुल बनी फस्यौ नि ।।
मन्द मन्द हावा चल्दा, याद मेरो आउछ होला
दोबाटोमा अरु हिड्दा, मेरै झल्को लाउछ होला
बाध्यतामा परेपछि, भेट न भा धेरै भयौ
मैले भन्या कुराहरु, त्यो मनमा छाउछ होला
बसन्तका पालुवा ति, शिशिरमा झरे पनि
त्यो मुटुमा नमेटिने, मात्र मेरै नाँउ छ होला
मरुभुमी जस्तै लाग्छ, बिरानो यो देश मलाई
मात्र तिमै्र सम्झना छ, अझै उस्तै गाँउ छ होला
बिपनिमा टाढा भा नि, सपनिमा आउदा खेरी
अझ पनि त्यो मन भित्र, बस्ने मेरो ठाँउ छ होला
