असल बाउको बिग्र्या छोरा धिक्कार छ तंलाई!
पुर्ख्यौली धनमा राइं दाईं बेकार छ तंलाई!!
नगर्नु गर्छस तल माथि निश्चिन्त र निडर!
बाउको सम्पत्ति छ्याल ब्याल सरकार छ तंलाई!!
सराव सवाव तेरो दाना आदत हो पुरानो!
अजंग महल रास लीला दरबार छ तंलाई!!
कुरिति भित्र्याइ शिव मास्नु विचार त्यो खराब!
मरुन बाँचुन अरु केको दरकार छ तंलाई!!
हिजो दिउसो रेस्टुरेण्ट्मा उसै सित चर्दै थियौ
नसाले झुम्दै झुम्दै उस कै नजिक ,सर्दै थियौ!
शहरको रमझम अनी तडक भडक देखाउदै
जुनी जुनी सङै जिउने बाचाहरु ,गर्दै थियौ !!
तीन चार बोतल पिलाई दियोउ ,बेहोस् भएर लड्दा
थाहानपायझै पैसाझिकी , आफ्नो खल्ती भर्दै थियौ !!
पिउदा पिउदै दुई जनै ढलेछौ तेहिनिर
साँझको त के कुरा रात सँगै टर्दै थियौ !!
चाँदनीको नौलो रात माँग्या थिए तिमीसँग।
जूनीभर मीठो साथ माँग्या थिए तिमीसँग।
हरपल सपनीमा तिमी आई सताउँदा,
सम्बन्धको न्यानो हात माग्याँ थिए तिमीसँग।
माया प्रितले सिँचाएर सृष्टि फूल सजाउन,
प्रेम गर्छु भन्ने बात माँग्या थिए तिमीसँग।
घात अनी प्रतिघात उपहार गर्यौ आज,
चोखोमाया मन्द मात माग्याँ थिए तिमीसँग।
साथी तिम्रो बिरोधमा म उठेको छैन ।
तिम्रो खुट्टा तान्नलाई म जुटेको छैन ।।
मत सोच्छु जहिल्यै नि सबैको भलो ।
तिम्रो छात्ती दुखाउन म फुटेको छैन ।।
तिमी सक्छौ अघि बड्दै प्रगती गर्नु ।
तिम्रो न्यानो साथ देखी छुटेको छैन ।।
तिम्रोलागी साथी ज्यान दिनेछु बली ।
हाम्रो चोखो अमर नाता टुटेको छैन ।।
मुल खम्बा मक्किएर घर मेरो ढलेको छ ।
विवाद ठुलो भाई-भाइमा दम्भी आगो बलेको छ ।।
भाईहरु मेरो प्रस्ताव मरी गए हुन्न भन्छन ।
नयाँ घर बनाउने बहस अस्तीदेखी चलेको छ ।।
कुडा कंक्रिट हाली बनाउने रे उन्को प्रस्ताव ।
साना नानी बाबुहरुलाई सोझै छलेको छ ।।
आफ्नै अड्डी कसेपछी वालुवा गिटी असरल्ल ।
अर्ती दिने हजुरबा आँगनिमा ढलेको छ ।।
कस्ता होलान मान्छेहरु बोल्छन लाजै बिना ।
अचम्मै भो गोप्यकुरा खोल्छन लाजै बिना ।।
आँफै धामी आँफै झाक्री बन्छन सबै यहाँ ।
जानी जानी आँफ्नै घर पोल्छन लाजै बिना ।।
कस्तो कस्तो युग आयो बुझ्नै गार्हो भयो ।
मान्छेले नै मान्छे यहाँ मोल्छन लाजै बिना ।।
जमना नै होड्बाजिको रै"छ जस्तो लाग्यो ।
आँफैले नै आफु जान्ने सोच्छन लाजै बिना ।।
मैले दे'को पोते चुडायौ किन ?
मैले दे'को चुरा फुटायौ किन ?
म पर्देशी तिम्रो खातिर हुँदा ।
परपुरुष तिम्ले जुटायौ किन ?
साचीराखे मैले मायाको फुल ।
अरुबाटै इच्छा लुटायौ किन ?
सोचे मैले सधैं भबिस्य हाम्रो ।
मेरो सबै सप्ना टुटायौ किन ?
भरुवा त्यो बन्दुक मा बारुद् भर्दै भर्दै गए
गाऊँ गाऊँ बस्ती बस्ती पर्चा छर्दै छर्दै गए
घर छोडी बन तिर बन छोडी महल मा
यस्तै रै'छ उन्को चाल बास सर्दै सर्दै गए
निमुखा को वर्ग युद्ध तानाशाह हरू बिच
जनमुक्ति हुन्छ भन्दै कति मर्दै मर्दै गए
खुबै चल्यो धन्दा पनि निकै उठ्यो चन्दा पनि
नदिने को गास अनि बास हर्दै हर्दै गए
आज पूरै अस्तव्यस्त ! भोलिदेखि के हुन्छ ?
भन्नोस् साथी, गजलकारले गजल लेखी के हुन्छ ?
मकै जति भालुलाई ? मुक्काको मार कालुलाई ?
एउटा छोडी अर्कैको टाउको सेकी के हुन्छ ?
हेपिएनौँ ? चेपिएनौँ ? मासु मोलमा बेचिएनौँ ?
यसै-उसै मर्यौँ हामी, भुइँमा टेकी के हुन्छ ?
अहिलेसम्म के भयो ? पछिको के आशा राख्ने ?
खाई-नखाई पेट काटेर, पैसा ठेकी के हुन्छ ?
गजल भनौ या कविता,लेख्छु टुक्का मिलाई!
सम्झिएर मनै भरी, चोट दिने बैगुनीलाई !!
अरु कै भो साथ प्यारो,अरु कै भो माया मिठो,
हिमालको हिंऊझै गरी मेरो माया गयो बिलाई!!
सियोले नि सिउनै हुन्न,मायाको त धागै चुड्यो,
चोट्हरूले फाटेको मन, अब केले राखु सिलाई!!
खुकुरीको चोट सम्झी, रोईरहेछु अचानो भई,
गर्नु गर्यो पापीनीले, जिंदगीभर आँशु पिलाई!!
