आफ्नै घरमा लगाई आगो न्यानो ताप्न थाले
मेटन तिर्खा रेटि गला हेर अंजुली थाप्न थाले ।।
चोट कस्तो छ, गहिरो कति छ भनेर नै संधै
घाऊ कोत्याई कोत्याई नै सबैले नाप्न थाले ।।
विवेक बुद्धिमा घाम लाग्न जब छोड्यो सबैको
अकल्पनिय अवस्थाले देश समाज चाप्न थाले ।।
चुपचाप चारैतिर विरोधको धुन कहीं केहि छैन
अराजकता , त्रासदी तब झन झन फ़ाप्न थाले ।।
र पनि न्रिसंश हत्या पनि गाथा झैं छाप्न थाले ।।
मनले मनलाई चाहेको छ,अब आउनु तिमी (गजल)
मेरो हत्यारा माथि फूल बर्सिंदाको क्षण (कविता)
आफ्नै भन्ने छायाले नि छलेको छ आज प्रिया (लक्ष्मण भन्तना (शिरिष))
मैले मात्र आफ्नो मन पगालेर के हुन्थ्यो र (कृष्ण मानव खड्का)
आफ्नाले नै बिरानोझैँ ठान्दा मन रोयो (वासुदेव बुढाथोकी (सागर))
देख्या छैन तर पनि आफ्नै मान्छे ठान्छु म त (Jiwan Prakash Khatiwada)
आफ्नै मलाई मान्छौ किन ? (गजल) (दर्शन योङ्हाङ लिम्बु)
आफ्नो भाग्य आफैले नै फुटाएर आयौ तिमी (गजल) (Shanti Adhikari)
कस्तो हुन्छ चोखो मायाँ गर्नेलाई नै थाहा हुन्छ (गजल) (कोमल भट्ट)
आफ्नो भनी छुराहान्ने थुप्रै भेटियो (गजल) (झुत्रेजेठा)
आफ्नै भाग्य खोसिएर पिउन थालेको हुँ (गजल) (राज (अबिरल यात्री))
