जवानिको प्यास मेट्न कति अन्धो हुन्छ मान्छे
जब आखा खुल्छ उस्को सम्झि सम्झि रुन्छ मान्छे
पागल झै हिडीरन्छ जमानालाई दोष दिदै
भएभरको बुद्घि लगाई षडयन्त्र बुन्छ मान्छे
कति बच्चा अनाथ अनि सैयौ घर उजाड हुन्छ
बैरो बनि हिड्छ बरु कहाँ अर्ति सुन्छ मान्छे
समयले नेटो काटी आधा उमेर घर्के पछि
पछुताउदै मन्दिरमा देबि देउता छुन्छ मान्छे
जब आखा खुल्छ उस्को सम्झि सम्झि रुन्छ मान्छे
मेरो माया मारेर खुशि हुन्छौ भने (गजल)
दिन गयो मैहिना अनि वर्ष पनि जान्छ सानु (गजल)
मन दुखाई किन बाच्नु म त कान्छु मरे हुन्छ (गजल)
मान्छे मान्छे बीच पनि किन भिन्दै नजर् हुन्छ (लक्ष्मण भन्तना (शिरिष))
देख्या छैन तर पनि आफ्नै मान्छे ठान्छु म त (Jiwan Prakash Khatiwada)
कसैलाई नचिन्ने हुन्छ मान्छे (Dhundi Bairagi)
गल्ती अलिकति तरवारको पनि हुन सक्छ (Deepak Sameep)
सबै मान्छे एउटै हुन्नन कोही हुन्छन जाली (दर्शन योङ्हाङ लिम्बु)
