कति रुन्छेउ धिकारेर, निर्दयिले कुट्यो भनि
सौभाग्यको रातो पोते, त्यहि बेला चुट्यो भनि
बरु ढुङ्गा कुटेर नै, खुशि साथ खान्थ्ये होला
खै कसरी पापि सगँ, मेरो लागन जुट्यो भनि
अरुहरुको हाँसो खुशि, देख्दा पनि रहर लाग्छ
कर्म लेख्दा त्यो भाबिले, मेरै खुशि लुट्यो भनि
लुकाउदै ति गल्तिहरु, सधै उस्कै पक्ष लिदा
आफ्ना भन्ने सबै सगँ, भ'को नाता टुट्यो भनि
मन बुझाउ खै कसरी, साथ दिने कोहि भएन
स्वार्थिको त्यो सिन्दुरले, भाग्य मेरो फुट्यो भनि
सुन्दर त्यो हिमाल पनि दुई तिर पर्ने भो रे (गजल)
पर्ख तिम्रो मिठो निन्द्रा, छिन्छे कालीले (गजल)
जवानिको प्यास मेट्न कति अन्धो हुन्छ मान्छे (गजल)
छोडेर गयो भन्दैमा रुनै पर्छ भन्ने छैन (चित्र सोल्टि)
समय उल्ट्यो क्यार भागी जाउ भन्छे (Rana Bahadur Limbu)
शिर झुकाई ईन्द्रेणिले भन्छ'म'तिम्रै निम्ती आए (दर्शन योङ्हाङ लिम्बु)
देशका निम्ति गर्छु भन्ने आए कति-कति (Sadhana Anuragi)
स्वीकार गरेँ अरुभन्दा भाग्यमानि तिमी (Prakash R. Pandey "Prakalp")
एउटा मान्छेको मायाले कति फरक पार्दछ (गीत) (चाँदनी शाह)
रगतले पोतिएका निर्दोस यो माटो हेर्यौं (गजल) (सुवास संगम राई)
बन्द ढोका उघारेर पस्छे के गरुँ म (गजल) (सूर्य चेम्जोङ)
खै के भन्नु र माया उनिले मारेपछी (गजल) (Kshitij Sagar)
धिक्कार छ बाँच्नु भन्दा, मरी गए जाति हुन्थ्यो (गजल) (लक्ष्मण विष्ट (मिलन))
