मर्नु सम्म मरिसक्यो, अब मर्ने छैन
पर्नु सम्म परिसक्यो, अब पर्ने छैन
अभाव र बेदनामा, पिल्सिएर आँशु
झर्नु सम्म झरिसक्यो, अब झर्ने छैन
वारी पारी जता ततै, हण्डर र चोट
छर्नु सम्म छरिसक्यो, अब छर्ने छैन
प्रकृतिले ठग्ने कहिले, दैव पनि ठग्ने
गर्नु सम्म गरिसक्यो, अब गर्ने छैन
भर्नु सम्म भरिसक्यो, अब भर्ने छैन
किन गज़ल लेख्नु पर्यो सारिदिन्छु म त (गजल)
बुढेसकालले छोयो अब दुवै गाला चाउरी परे (गजल)
स्वाभिमानी नेपाली म झुक्न सकिन (गजल)
फक्रेको त्यो फूल अब झर्नैपर्ने माग थियो (Jeevan Sharma Aryal)
उनको समिप भईन भने मुर्झाएर मर्छिन अरे (दर्शन योङ्हाङ लिम्बु)
अबदेखि किन मैले गजल कोर्नु पर्यो (Deepak Pratap Thapa)
के लेख्नु मैले पर्यो (कविता) (माधवप्रसाद घिमिरे)
सक्छौ भने मनभरिका व्याथाहरु लेख्नु (गीत) (Rajesh Rumba Lama (Atript))
न जीउनु नै नपर्ने न त मर्नै नपर्ने (गीत) (सुवास संगम राई)
फुटबल सारै जान्नु पर्ने बाई-बाई रोबर्ट अब (गजल) (म्याड नेपाली सोल्टा (पागल कबि))
खोलीलाई थाहा छैन कहाँ सम्म छुने होला (गजल) (राज (अबिरल यात्री))
